9 Ağustos 2011 Salı
8 Ağustos 2011 Pazartesi
5 Ağustos 2011 Cuma
3 Ağustos 2011 Çarşamba
soğuk diyorduk, üstümüz başımız açıkta. sonra yıl olmuş sokaklarımız tekerlemeler gibi peşimizde, bu yazı, bu yaz, bu ya dersin ya işte öyle geçer gider anlamadıkların.
kimi özlüyordun, kim sokağını ezberlemiş, hayat toplamına yetişemiyorsa eğer bir de camdan düşelim derim ben, belki o zaman gizli gizli sokağında gezinmezsin gece vakitleri, erkek ol demiştin, erkek mi? sadece sokağına gittim, kimse görmedi, rahat ol, sabaha karşıydı!!!
kimi özlüyordun, kim sokağını ezberlemiş, hayat toplamına yetişemiyorsa eğer bir de camdan düşelim derim ben, belki o zaman gizli gizli sokağında gezinmezsin gece vakitleri, erkek ol demiştin, erkek mi? sadece sokağına gittim, kimse görmedi, rahat ol, sabaha karşıydı!!!
2 Ağustos 2011 Salı
güzel olan neydi... o yaz zamanlarından, artık uzağın olan şehirlerin kalabalığı, ağlamak ya da rakıya düşmek gibi biraz... parklarında kurbağalar, söylemiştim sana, boşuna arıyorsun Edip ağabey i diye...
şimdi güneş, şimdi ramazan düşmüş çocukluğuna, sen olmadık bir masada, olmayacak bir hayalin kimsenin bilmediği yerindesin...
kader sokağı/yaz 2011
şimdi güneş, şimdi ramazan düşmüş çocukluğuna, sen olmadık bir masada, olmayacak bir hayalin kimsenin bilmediği yerindesin...
kader sokağı/yaz 2011
27 Temmuz 2011 Çarşamba
yakın
sana dedim ki;
bu bir boşluktur
susmak ve olacak olanların
olmasını beklemek
bir aldanmak isteğidir
şehre kar yağabilir
hatta güneş
hatta şehre
at arabaları
ve
tinerci çocukların
utangaçlığı bile
yağabilir
işte bu;
bir suçluluktur
nerede
ve
ne zaman
işlendiği
unutulmuş bir suçun
sağlamasıdır bu
sana dedim ki;
bu bir düştür
yakınları
uzak
uzakları akılsız birer oyuna çeviren
şehre kar yağabilir
yüzyıl boyunca kıtlık
olabilir
bir bedelin
haraç mezat ödetilmesi
gibidir
ihtilaller ve
satır başları
tarihçelerin
en keskin yerleridir
sana söyledim
unuttuğun her harf
bir insanın
adının
baş harfi olabilir
pek
mümkün durmasa da
birileri
yalnızlıktan
ölebilir
ankara/2011 yaz
bu bir boşluktur
susmak ve olacak olanların
olmasını beklemek
bir aldanmak isteğidir
şehre kar yağabilir
hatta güneş
hatta şehre
at arabaları
ve
tinerci çocukların
utangaçlığı bile
yağabilir
işte bu;
bir suçluluktur
nerede
ve
ne zaman
işlendiği
unutulmuş bir suçun
sağlamasıdır bu
sana dedim ki;
bu bir düştür
yakınları
uzak
uzakları akılsız birer oyuna çeviren
şehre kar yağabilir
yüzyıl boyunca kıtlık
olabilir
bir bedelin
haraç mezat ödetilmesi
gibidir
ihtilaller ve
satır başları
tarihçelerin
en keskin yerleridir
sana söyledim
unuttuğun her harf
bir insanın
adının
baş harfi olabilir
pek
mümkün durmasa da
birileri
yalnızlıktan
ölebilir
ankara/2011 yaz
17 Temmuz 2011 Pazar
11 Temmuz 2011 Pazartesi
9 Temmuz 2011 Cumartesi
3 Temmuz 2011 Pazar
29 Haziran 2011 Çarşamba
22 Haziran 2011 Çarşamba
8 Haziran 2011 Çarşamba
6 Haziran 2011 Pazartesi
1 Haziran 2011 Çarşamba
pazartesi ye sorsalar ben cuma ya gidip dönücem derdi muhtemelen ya da bi sigara versene... böyle bir gün pazartesi işte. umrunda olmazdı kuvvetle muhtemel.
ben pazartesi olsam cuma ya gitmezdim, parsel kavgası yapardım,rant a dökerdim haftayı, can yakardım ya da yakamazdım, sinsice kıskanırdım cuma yı cumartesi ni...
kaymak sevilmez bazen, ne olmuş?
dirseklerim halı yanığı olmuş, dizlerim kanıyor düşün, ben o yağ gibi içkileri ağzımla içebilsem yerde işim ne zaten?
sevmemek bir şey dir evet. tek bir şey. kendi başına, kocaman, bahçesine top kaçsa orda bırakılır bir şey gibidir.
gitmek gibi değil elbet; lakin onun kadar gerçek
ben pazartesi olsam cuma ya gitmezdim, parsel kavgası yapardım,rant a dökerdim haftayı, can yakardım ya da yakamazdım, sinsice kıskanırdım cuma yı cumartesi ni...
kaymak sevilmez bazen, ne olmuş?
dirseklerim halı yanığı olmuş, dizlerim kanıyor düşün, ben o yağ gibi içkileri ağzımla içebilsem yerde işim ne zaten?
sevmemek bir şey dir evet. tek bir şey. kendi başına, kocaman, bahçesine top kaçsa orda bırakılır bir şey gibidir.
gitmek gibi değil elbet; lakin onun kadar gerçek
avuç içi mayıs kavgası
çiçekleri biliyorsun da
sokak
ayaklarımı sürüdü
ondan haberin var mı?
yaz
ikibinonbir
istanbul
sokak
ayaklarımı sürüdü
ondan haberin var mı?
yaz
ikibinonbir
istanbul
31 Mayıs 2011 Salı
yakın gibi...
rüzgarda tuz
gözler sımsıkı kapalı
bir şehir
bir anlam
ve
bir isim verebilmek için olan bitene
sokakları
bensiz bıraktım diye söylenme
31mayısikibinonbir
asmalımescit
gözler sımsıkı kapalı
bir şehir
bir anlam
ve
bir isim verebilmek için olan bitene
sokakları
bensiz bıraktım diye söylenme
31mayısikibinonbir
asmalımescit
4 Mayıs 2011 Çarşamba
23 Nisan 2011 Cumartesi
19 Nisan 2011 Salı
18 Nisan 2011 Pazartesi
sarı sabah ya da sabah sarısı üzerine söz
bazen hiç konuşmadan durduğu olurdu
bir yerlere sanki yıllardır
durmadan
bıkmadan bakabilirmiş gibi
bir fotoğrafa müzik olsa
'iman gücü'
diye çevirirdi
o
şarkıyı.
selçuk
ankara2010/kader sokak
bir yerlere sanki yıllardır
durmadan
bıkmadan bakabilirmiş gibi
bir fotoğrafa müzik olsa
'iman gücü'
diye çevirirdi
o
şarkıyı.
selçuk
ankara2010/kader sokak
13 Nisan 2011 Çarşamba
kış, botanik, balkon.
Bu yağmur kara döner, protokol yolundan eve yürürüm akşam… en olmayacak ayakkabımı giymişim parktan yürüsem olmaz, düşer ıslanırım…
Gerginliğimin kusuruna bakma, her sabah bahçeden yürüyorum ama zerre kadar huzur bulmuşluğum yok, ya da odamın duvarı çok incedir, bu yüzden nefes almakta zorlanıyorumdur….
….
Yalnızca karanlıkta salgılanan hormonlar var dedi. Tam da yatacağı yeri göstermek üzereydim… sustum… koca adamsın, sakın karanlıktan korkuyorum deme! dedi… demedim… yatacağı yeri gösterdim.
Salona geçip bir sigara yaktım, televizyonu açtım, uyumak için en verimli kanalı aradım, oldum olası o kadar ilgisizim ki olan bitene bir tek kelimeye bile takılmadan uyuyabiliyorum salonda… kanepe biraz dar ama ben zaten çocukluğumdan beri aydınlıkta uyuduğum için çok büyüyemedim… kim tahmin edebilirdi ki işime yarayacağını?
İnsanın kendisinden tedirgin olması ne garip.
Şimdi gidiyorum ama döneceğim dedi… sessiz kalmayı tercih ettim. ne camdan gidişini izledim ne de derin bir sessizliğe büründüm. Banyoya gidip yüzümü yıkadım,geceden kalan yemeklerden atıştırdım,kış günü balkonu yıkadım… Sonra Aslı geldi…Çok yorgunum biraz kestiricem ses yapma olur mu dedi… tamam dedim… zaten günlerdir susuyorum, bugün de susarım dedim içimden, gitti… uyudu…
Mutfağa yürüyüp bir sigara yaktım, çok yorgunum ses yapma olur mu dedim… kedi arkasını dönüp salona yürüdü…
Gerginliğimin kusuruna bakma, her sabah bahçeden yürüyorum ama zerre kadar huzur bulmuşluğum yok, ya da odamın duvarı çok incedir, bu yüzden nefes almakta zorlanıyorumdur….
….
Yalnızca karanlıkta salgılanan hormonlar var dedi. Tam da yatacağı yeri göstermek üzereydim… sustum… koca adamsın, sakın karanlıktan korkuyorum deme! dedi… demedim… yatacağı yeri gösterdim.
Salona geçip bir sigara yaktım, televizyonu açtım, uyumak için en verimli kanalı aradım, oldum olası o kadar ilgisizim ki olan bitene bir tek kelimeye bile takılmadan uyuyabiliyorum salonda… kanepe biraz dar ama ben zaten çocukluğumdan beri aydınlıkta uyuduğum için çok büyüyemedim… kim tahmin edebilirdi ki işime yarayacağını?
İnsanın kendisinden tedirgin olması ne garip.
Şimdi gidiyorum ama döneceğim dedi… sessiz kalmayı tercih ettim. ne camdan gidişini izledim ne de derin bir sessizliğe büründüm. Banyoya gidip yüzümü yıkadım,geceden kalan yemeklerden atıştırdım,kış günü balkonu yıkadım… Sonra Aslı geldi…Çok yorgunum biraz kestiricem ses yapma olur mu dedi… tamam dedim… zaten günlerdir susuyorum, bugün de susarım dedim içimden, gitti… uyudu…
Mutfağa yürüyüp bir sigara yaktım, çok yorgunum ses yapma olur mu dedim… kedi arkasını dönüp salona yürüdü…
4 Nisan 2011 Pazartesi
7 Mart 2011 Pazartesi
16 Şubat 2011 Çarşamba
14 Şubat 2011 Pazartesi
Babanneme anlatacağım bir hikayem vardı, bütün bu yolu tek bir hikaye için gelmiş olmak, sıcağına, iticiliğine, zamanına bu kadar bağlanmak nasıl bir şeydi, bir yol bir hikaye için uygun bir yer olabilir miydi? cevabı bilmiyorum... hala...
zor gecelerin sabahında istemeden de olsa bileklerine bakan o kız çocuğu, ayna ile bir bağ kurabilmiş olmanın hafifliğiyle geceyi ve şehri bir kaç adım geride bıraktığını sanıyordu...
zor gecelerin sabahında istemeden de olsa bileklerine bakan o kız çocuğu, ayna ile bir bağ kurabilmiş olmanın hafifliğiyle geceyi ve şehri bir kaç adım geride bıraktığını sanıyordu...
12 Şubat 2011 Cumartesi
mektup gibi
konuşmak aslında bir şeyin çözümü değil,
gerçi aradığımız şey çözüm mü gerçekten,
ya da aranacak bir şey kaldı mı?
sabaha karşı sigara dumanı dışarı çıkabilsin diye pencere aralığından soğuk sızması gibi bir şey,
uyanıp uyanıp dolanmak gibi,
neden yazıldığı asla bilinmeyecek yazılar... vesaire...
sokağa gelip uzunca durman gibi,
çalıştığın yeri ve seni saatlerce uzaktan izlemem gibi,
insan böyle bir şey,
sebebi ve anlamı yok aslında
sadece hayat var,
artık içi nasıl dolacaksa öyle, yaşayan, bizden ayrı, bağımsız, bağsız bir şey var...
bazı sabahlar
sanki daha önce hiç sabah görmemişim gibi hayretli, ilk, tuhaf, tanımsız bir duyguyla uyanıyorum,
sırtımdaki ağrılarımdan muzdarip, kendimi suyun altına bırakıyorum,
üzerimden akıp giden su,
bir şeyleri temizlesin diye değil,
belki bir uyanışın en sert biçimi olduğu için bu kadar ıslak.
işte böyle günlerde ben daha önce sanki hiç yaşamamışım gibi hissediyorum.
yaşamak bazen ne anlatıldığı kadar tanrısal ne de uğruna dünyaları göze alabilecek kadar
önemli, sadece nefes almak, sadece uyanmak, sadece yemek yemek, sadece yürümek bile olabilir.
inan bana;
bütün bu çile bu kadar anlamsız bir kaç tesadüften ibaret olabilir.
sabahları yazdım, sen uyurken, kapı aralığından seni gözleyip yazdığım zamanlarım da oldu,
şimdi bir düzlük,
bir sokaktan kaçmak çabası var sabahlarda,
her şeyi, yani bugünün ve son günlerin getirdiği şeylerin tamamından
iyi ya da kötü seni sorumlu tutmak doğru değil,
ne bütün günümü seninle geçiriyorum ne de ölüyorum,
sadece gün işte,
hepsinden biraz olan,
gündemi ve güncesi olan, öncelikleri, bahaneleri, kaçışları, mecburiyetleri, güzellikleri, bıkkınlıkları, sessizlikleri, curcunası,
ölü taklidi yapan ağaçları,
kahveleri, sigaraları,
arkadaşları, yoksullukları ve bollukları olan bir gün, hepsi bu...
sana anlatmak...
nasıl yapılır hiç bilmedim.
çok hevesli mi değildim, yoksa o itici, yazdıran şey 'biz' iken yok muydu?
bilemiyorum. sanırım yoktu.
bu sana kötü, eksik, tuhaf gelebiliyordu...
bilmediğin;
yazmanın bir lanet olduğunu, yalnızca ve en iyi hep bitkin, mutsuz, olaylı zamanlarda yazılabildiğini düşündüğümdü...
ya da benim için öyle olduğunu...
gitmediğim yerlere bir işaret koy haritada,
şehir fotoğraflarıyla başla,
sana şehirleri fotoğraflayanlarla ilgili anlattıklarımı hatırla,
neden kentlerde yaşadığımızı, sevdiğim şarkıların içinde neden arabesk olmadığını söylediğimi hatırla,
'köylüleri neden öldürmemiz gerektiğini'...
ben de bana renkleri tekrar öğretişini,
ressamları yeniden sordurmanı,
bir kitabın ilk sayfasının kıymetini anlatmanı anımsayayım,
bunlar bizim hazinemiz olsun.
varsın duvarlarımız boyu fotoğraflarımız olmasın, ben zaten hiç beceremedim kameraya bakmayı...
giderek huysuzlaşan,
varlığıyla kavgalı,
sessizliğiyle eşdeğer bir kaç sabah daha,
benim günüm değil, peki bunca söze ne gerek var, bu sesler, içine karanfil bulaşmış bunca serinlik,
yeşille beyazı asla bir araya getirmeyişin neden?
cevabı yok,
belki de asla olmayacak.
telefondaki sesin... zamanla silinecek,
şubat bir kaç çizgi koyacak belki yüzüne, fazladan, benim bilmediğim, ya da artık bilmemeyi seçtiğim.
işte bir ayrılığın en acı tarafıdır
ayrı çizgilerimizin olması,
aynada bir sabah ansızın farketmek...
ayrılıkların ne şiirsel bir tarafı olabilir,
ne de dert anlatmaya niyetleri...
onlar;
kendilerinden bıkkın, bir ağrının yer değiştirmesi, bir umut, tarafına göre çelimsiz, bazen ve genellikle kanayan,
zamanla iyileşmese de zamanla dönüşen şeylerdir...
operayı sevmiyorum demiştin...
o kadar uzunlar ki çünkü, hikayeyi unutuyorsundur belki de demiştim sana...
işte tam da böyle,
o kadar uzun olur ki bazen, hikayeyi unutursun, zaman bu yüzden dost değildir,
sadece acıları büyütür.
sabaha karşı trole çıkan balıkçılar gibi, ağından ne çıkacaksa gün onu getirecek bir yazgı,
saatlerin hep bir sonra' ya işlemesi,
ne yazdığını okumadan karalamak gibi...
bütün bunların toplamı hayat yapıyor belki de...
biraz kısmet, biraz sorumluluk, çokça gün... hepsi bu...
haklısın;
sen gördüğüm en iyi öğrencisisin hayatın...
ben olamadım. bu saatten sonra da niyetim yok, öğrendiklerimi unutmakla geçecek uzunca zamanlarım.
....
bu şehrin kimsenin aklına gelmeyecek yerlerinde kalacaksın,
ben mutlaka buradan gideceğim,
o yunan meyhanesinin bahçesinde, hani duvarlarında cansever şiirleri asılı olan,
sokağın gizli oturağında, bahçe desek daha iyi aslında,
seğmenler in parkında,
illa ki olmadık bir kış sabahında,
gece başka bir şehirde, başka bir evin dönüş yolunda,
oturan kimseyi tanımadığın bir rakı masasında,
çok çiçekli bir kafe verandasında,
kader sokağın 46ncı numarasında,
öyle deme, belki edebiyat tarihçileri bizi de yazar...
işte bu yüzden;
sen yazmadığıma aldırma,
o şimdiki zamanlarımın işi...
iyi kal ve mutlu...
işte bu yüzden sen, böyle güzel kal, çizgilerimiz ayrı ayrı yaşlansınlar yüzlerimizde...
selçuk.
16ocakikibinonbir.
kader sokak
ankara
gerçi aradığımız şey çözüm mü gerçekten,
ya da aranacak bir şey kaldı mı?
sabaha karşı sigara dumanı dışarı çıkabilsin diye pencere aralığından soğuk sızması gibi bir şey,
uyanıp uyanıp dolanmak gibi,
neden yazıldığı asla bilinmeyecek yazılar... vesaire...
sokağa gelip uzunca durman gibi,
çalıştığın yeri ve seni saatlerce uzaktan izlemem gibi,
insan böyle bir şey,
sebebi ve anlamı yok aslında
sadece hayat var,
artık içi nasıl dolacaksa öyle, yaşayan, bizden ayrı, bağımsız, bağsız bir şey var...
bazı sabahlar
sanki daha önce hiç sabah görmemişim gibi hayretli, ilk, tuhaf, tanımsız bir duyguyla uyanıyorum,
sırtımdaki ağrılarımdan muzdarip, kendimi suyun altına bırakıyorum,
üzerimden akıp giden su,
bir şeyleri temizlesin diye değil,
belki bir uyanışın en sert biçimi olduğu için bu kadar ıslak.
işte böyle günlerde ben daha önce sanki hiç yaşamamışım gibi hissediyorum.
yaşamak bazen ne anlatıldığı kadar tanrısal ne de uğruna dünyaları göze alabilecek kadar
önemli, sadece nefes almak, sadece uyanmak, sadece yemek yemek, sadece yürümek bile olabilir.
inan bana;
bütün bu çile bu kadar anlamsız bir kaç tesadüften ibaret olabilir.
sabahları yazdım, sen uyurken, kapı aralığından seni gözleyip yazdığım zamanlarım da oldu,
şimdi bir düzlük,
bir sokaktan kaçmak çabası var sabahlarda,
her şeyi, yani bugünün ve son günlerin getirdiği şeylerin tamamından
iyi ya da kötü seni sorumlu tutmak doğru değil,
ne bütün günümü seninle geçiriyorum ne de ölüyorum,
sadece gün işte,
hepsinden biraz olan,
gündemi ve güncesi olan, öncelikleri, bahaneleri, kaçışları, mecburiyetleri, güzellikleri, bıkkınlıkları, sessizlikleri, curcunası,
ölü taklidi yapan ağaçları,
kahveleri, sigaraları,
arkadaşları, yoksullukları ve bollukları olan bir gün, hepsi bu...
sana anlatmak...
nasıl yapılır hiç bilmedim.
çok hevesli mi değildim, yoksa o itici, yazdıran şey 'biz' iken yok muydu?
bilemiyorum. sanırım yoktu.
bu sana kötü, eksik, tuhaf gelebiliyordu...
bilmediğin;
yazmanın bir lanet olduğunu, yalnızca ve en iyi hep bitkin, mutsuz, olaylı zamanlarda yazılabildiğini düşündüğümdü...
ya da benim için öyle olduğunu...
gitmediğim yerlere bir işaret koy haritada,
şehir fotoğraflarıyla başla,
sana şehirleri fotoğraflayanlarla ilgili anlattıklarımı hatırla,
neden kentlerde yaşadığımızı, sevdiğim şarkıların içinde neden arabesk olmadığını söylediğimi hatırla,
'köylüleri neden öldürmemiz gerektiğini'...
ben de bana renkleri tekrar öğretişini,
ressamları yeniden sordurmanı,
bir kitabın ilk sayfasının kıymetini anlatmanı anımsayayım,
bunlar bizim hazinemiz olsun.
varsın duvarlarımız boyu fotoğraflarımız olmasın, ben zaten hiç beceremedim kameraya bakmayı...
giderek huysuzlaşan,
varlığıyla kavgalı,
sessizliğiyle eşdeğer bir kaç sabah daha,
benim günüm değil, peki bunca söze ne gerek var, bu sesler, içine karanfil bulaşmış bunca serinlik,
yeşille beyazı asla bir araya getirmeyişin neden?
cevabı yok,
belki de asla olmayacak.
telefondaki sesin... zamanla silinecek,
şubat bir kaç çizgi koyacak belki yüzüne, fazladan, benim bilmediğim, ya da artık bilmemeyi seçtiğim.
işte bir ayrılığın en acı tarafıdır
ayrı çizgilerimizin olması,
aynada bir sabah ansızın farketmek...
ayrılıkların ne şiirsel bir tarafı olabilir,
ne de dert anlatmaya niyetleri...
onlar;
kendilerinden bıkkın, bir ağrının yer değiştirmesi, bir umut, tarafına göre çelimsiz, bazen ve genellikle kanayan,
zamanla iyileşmese de zamanla dönüşen şeylerdir...
operayı sevmiyorum demiştin...
o kadar uzunlar ki çünkü, hikayeyi unutuyorsundur belki de demiştim sana...
işte tam da böyle,
o kadar uzun olur ki bazen, hikayeyi unutursun, zaman bu yüzden dost değildir,
sadece acıları büyütür.
sabaha karşı trole çıkan balıkçılar gibi, ağından ne çıkacaksa gün onu getirecek bir yazgı,
saatlerin hep bir sonra' ya işlemesi,
ne yazdığını okumadan karalamak gibi...
bütün bunların toplamı hayat yapıyor belki de...
biraz kısmet, biraz sorumluluk, çokça gün... hepsi bu...
haklısın;
sen gördüğüm en iyi öğrencisisin hayatın...
ben olamadım. bu saatten sonra da niyetim yok, öğrendiklerimi unutmakla geçecek uzunca zamanlarım.
....
bu şehrin kimsenin aklına gelmeyecek yerlerinde kalacaksın,
ben mutlaka buradan gideceğim,
o yunan meyhanesinin bahçesinde, hani duvarlarında cansever şiirleri asılı olan,
sokağın gizli oturağında, bahçe desek daha iyi aslında,
seğmenler in parkında,
illa ki olmadık bir kış sabahında,
gece başka bir şehirde, başka bir evin dönüş yolunda,
oturan kimseyi tanımadığın bir rakı masasında,
çok çiçekli bir kafe verandasında,
kader sokağın 46ncı numarasında,
öyle deme, belki edebiyat tarihçileri bizi de yazar...
işte bu yüzden;
sen yazmadığıma aldırma,
o şimdiki zamanlarımın işi...
iyi kal ve mutlu...
işte bu yüzden sen, böyle güzel kal, çizgilerimiz ayrı ayrı yaşlansınlar yüzlerimizde...
selçuk.
16ocakikibinonbir.
kader sokak
ankara
9 Şubat 2011 Çarşamba
'sokak başı meyhane
sen düşürdün beni bu derde...'
bu şehire daha güzel şarkılar da yazılabilirdi esasen,
hem de başka bir yerlerin şarkılarını söylerken ben dönüş yolunda.
ne kadar yabancısı kalabilirsin?
ne kadar yok sayabilirsin?
kaç sefer daha yalan ihbarları uykularını bölmeli sabah saatlerinde?
bir ele tutunmakla atlatılabilir mi bu evsizlik hissi?
ya da sen bütün limanları yakmışken denizsiz bir ülkenin,
bir deniz değil,
ancak bir rutubet
tadıdır elinin içinde hissettiğin...
devam mı?
devamı haftaya...
sen düşürdün beni bu derde...'
bu şehire daha güzel şarkılar da yazılabilirdi esasen,
hem de başka bir yerlerin şarkılarını söylerken ben dönüş yolunda.
ne kadar yabancısı kalabilirsin?
ne kadar yok sayabilirsin?
kaç sefer daha yalan ihbarları uykularını bölmeli sabah saatlerinde?
bir ele tutunmakla atlatılabilir mi bu evsizlik hissi?
ya da sen bütün limanları yakmışken denizsiz bir ülkenin,
bir deniz değil,
ancak bir rutubet
tadıdır elinin içinde hissettiğin...
devam mı?
devamı haftaya...
1 Şubat 2011 Salı
olmaz mı?
neyi bekliyordun?
bu yol bir yere çıkacak diye mi düşünüyordun? çıkmayacak... otur, sana bir şeyler anlatayım, sözümü kes, yüzüne bakayım, aşk şehri ateşe versin, bir tek imdat düğmeleri ve haber kuleleri ayakta kalsın, doğal afet, insanlık suçu, bireysel soykırım,cinnet ve adından korktuğun ne kadar mesele varsa hepsi bu gece gerçekleşsin. sen oturur rakı içersin ben bir sigara... olmaz mı?
olmaz mı?
olmasın... seğmenler e gideriz, bir ladin buluruz, bir köpeği kovalarız belki, bir kavga çıkarırız, sert bir şarkı çalar, since yesterday mesela, ya da orhan baba!
fark eder mi belaya bulaştığında?
sen oturur rakı içersin, ben bir sigara.... olmaz mı?
msd/ kader sokak
bu yol bir yere çıkacak diye mi düşünüyordun? çıkmayacak... otur, sana bir şeyler anlatayım, sözümü kes, yüzüne bakayım, aşk şehri ateşe versin, bir tek imdat düğmeleri ve haber kuleleri ayakta kalsın, doğal afet, insanlık suçu, bireysel soykırım,cinnet ve adından korktuğun ne kadar mesele varsa hepsi bu gece gerçekleşsin. sen oturur rakı içersin ben bir sigara... olmaz mı?
olmaz mı?
olmasın... seğmenler e gideriz, bir ladin buluruz, bir köpeği kovalarız belki, bir kavga çıkarırız, sert bir şarkı çalar, since yesterday mesela, ya da orhan baba!
fark eder mi belaya bulaştığında?
sen oturur rakı içersin, ben bir sigara.... olmaz mı?
msd/ kader sokak
31 Ocak 2011 Pazartesi
http://bakbinediyeceimsanaamaevat.blogspot.com/
şehrinde kalmıyorlar diye
bütün trenlere
küsmek gibi...
nazlıhan hanecioğlu
bütün trenlere
küsmek gibi...
nazlıhan hanecioğlu
18 Ocak 2011 Salı
16 Ocak 2011 Pazar
dağınık,
gecenin yarısı, saman kağıtları, koparılmış sayfalar, kalem, kağıt para, kaktüs çiçeği...
desenlerden konuşmuştuk, nasıl gördüğümüzden.. yok saymak olabilir mi diye sormuştun, saymak belki ama yokluk başka bir şey demiştim...
bu kadar çok şeyi ne zaman, hangi aralıkta söylemişim?
kendisi ile konuşmaktan korkan çocuklar gibi...
belki ama korku kesinlikle başka bir şey...
başka birinin hikayesinde duvar fotoğrafları gibi asılı kalmak şehire, tepeden en sona kadar ıslanmak, kış gelmişte görmemiş olabilir misin? belki...
çok sigara, kahve... bu bardakları da atmalıyım, sonra evin köşesi bucağı, her yerini söküp parkeleri kazımalıyım, öyle ki;
hayat bulsun mevsim bir şekilde...
içinden kediler geçen bir şeyler yaz bana, kısa kısa, okuması zor olmasın. sonra bir yerlerine bırakacak bir şeylerimiz hep olacaktır zaten giderken şehirden... öyle boşluk işte... kış parkları gibi...
sana ne getireyim?
beni de götür... kumları ben toplarım...
benim sahnem miydi, bir filmden mi çalmıştım? gece yarısı bu uğultu, müziğe karışmasaydı eğer, kim tutacaktı sert şarkıların reçetesini?
orta çağımdan kalan bütün giysilerimi dağıttım, şehir beni giyiniyordur bundan böyle bir bakıma.
duvarlarda olmayan fotoğraflar gibi... kötü çalınmış bir şarkı gibi, değeri kendinden hafif, çalınsın diye söylenmiş bir şarkı gibi, varken yok gibi.
söylemediklerin
kime nasıl anlatılacaksa eğer
görülmemiş günlerin var demektir
ufukta kaybolmuş şehir
uzak bir ihtimalin yansımasıdır aslında
gidilmeyen ne kadar şehir varsa çantanda
orası senindir, senin yokluğun
yokluğa yaslanmaksa
tanımadığın her yüz
kendine yazılmış bir
acı olur
sokak
sinirle ağlayarak yürüdüğün
bu
bıkkınlıktır
ne de olsa
gün gelir
ilacın olur
anlatılanlar
unutamadığın her şey
bir gün
gelir
eninde
sonunda
.
..
...
ziyan olur
msd/kader sokak2011
gecenin yarısı, saman kağıtları, koparılmış sayfalar, kalem, kağıt para, kaktüs çiçeği...
desenlerden konuşmuştuk, nasıl gördüğümüzden.. yok saymak olabilir mi diye sormuştun, saymak belki ama yokluk başka bir şey demiştim...
bu kadar çok şeyi ne zaman, hangi aralıkta söylemişim?
kendisi ile konuşmaktan korkan çocuklar gibi...
belki ama korku kesinlikle başka bir şey...
başka birinin hikayesinde duvar fotoğrafları gibi asılı kalmak şehire, tepeden en sona kadar ıslanmak, kış gelmişte görmemiş olabilir misin? belki...
çok sigara, kahve... bu bardakları da atmalıyım, sonra evin köşesi bucağı, her yerini söküp parkeleri kazımalıyım, öyle ki;
hayat bulsun mevsim bir şekilde...
içinden kediler geçen bir şeyler yaz bana, kısa kısa, okuması zor olmasın. sonra bir yerlerine bırakacak bir şeylerimiz hep olacaktır zaten giderken şehirden... öyle boşluk işte... kış parkları gibi...
sana ne getireyim?
beni de götür... kumları ben toplarım...
benim sahnem miydi, bir filmden mi çalmıştım? gece yarısı bu uğultu, müziğe karışmasaydı eğer, kim tutacaktı sert şarkıların reçetesini?
orta çağımdan kalan bütün giysilerimi dağıttım, şehir beni giyiniyordur bundan böyle bir bakıma.
duvarlarda olmayan fotoğraflar gibi... kötü çalınmış bir şarkı gibi, değeri kendinden hafif, çalınsın diye söylenmiş bir şarkı gibi, varken yok gibi.
söylemediklerin
kime nasıl anlatılacaksa eğer
görülmemiş günlerin var demektir
ufukta kaybolmuş şehir
uzak bir ihtimalin yansımasıdır aslında
gidilmeyen ne kadar şehir varsa çantanda
orası senindir, senin yokluğun
yokluğa yaslanmaksa
tanımadığın her yüz
kendine yazılmış bir
acı olur
sokak
sinirle ağlayarak yürüdüğün
bu
bıkkınlıktır
ne de olsa
gün gelir
ilacın olur
anlatılanlar
unutamadığın her şey
bir gün
gelir
eninde
sonunda
.
..
...
ziyan olur
msd/kader sokak2011
13 Ocak 2011 Perşembe
12 Ocak 2011 Çarşamba
şehir biter...
Buraya birşeyler yazmak gerek. Otobüsler bir hareketi anlatıyorlar, insanlar kaygısız. Yakında gelecek olan kışı unutmuş sanki Ankara...
Böyle günlerde dışarda olmalı, parkları değilse de terasları bir bahar, bir kentin sonunu görmek boşluğudur bozkır.
Coğrafyasıyla kavgalı kaç insan tanıyorsan yolu bozkıra düşmüştür. Düşmek; ras(t)lamanın bir yan ürünüdür.
Daha fazla ilerlemesin diye uhuyla tutturulan ayrılıklar, ortada görünmemenin imkansız olduğu bir kalabalık buhranıdır Ankara....
msd/ocak2011
Böyle günlerde dışarda olmalı, parkları değilse de terasları bir bahar, bir kentin sonunu görmek boşluğudur bozkır.
Coğrafyasıyla kavgalı kaç insan tanıyorsan yolu bozkıra düşmüştür. Düşmek; ras(t)lamanın bir yan ürünüdür.
Daha fazla ilerlemesin diye uhuyla tutturulan ayrılıklar, ortada görünmemenin imkansız olduğu bir kalabalık buhranıdır Ankara....
msd/ocak2011
8 Ocak 2011 Cumartesi
aramızda ben varım
Ağzım kanıyor, böylesini beklemiyordum! Sonrası sözün durgun yankısı,ağzımda kanayan… Başka bir yataktayım, benim, dinlemiyorum hikayemi. Cami önünde tipiye tutuluyor aşk, ben o sırada duvara işiyorum…
Köpek gibi içiyorum, boğazım yanıyor. Kendimi bulamıyorum gecenin yarısı, eski sevgilime derdimi anlatamıyorum, telefonu yüzüme kapatıyor!Eskiden de hiç cesur değildi zaten.
-çok yalancısın!
-…ne olmuş biraz olmayana öykündüysem! İki bardağın da promili aynı değil mi?... Şimdi sen aynı şeyi içip,cbenden daha dürüst olduğunu mu söylüyorsun? Sen çık ben kalıp biraz daha konuşacağım…
Aramızda Ben Varım Hikayesi….
Benden nefret ettiğini söyledi. Benden nefret ediyor oluşunun üzerimde bir etki bırakmasını bekledi. ’ben de..’ dedim… ’ben de kendimden nefret ediyorum’… biraz papatyaya vodka doğradım, içtim… Bardak halının üzerinde, bayağı bayağı içtim yani, radyoda bi’ şeyler de çaldı ama dinlemedim…
Ben ayıldığımda o sarhoştu,sonra ben yine sarhoş… ’Seni terk ediyorum’ dedim, umursamadı… Dönüp dolaşıp ona döneceğimi biliyor.. ’Kendine gel..’diyor, kendine gelinen evde yok ki! ’Ben bi arkadaşa bakıp çıkacaktım, sen kendi ellerinle yumuldun yüzüme’..dedim,güldü…Uyandım…
Ekseni Bozuk ( Ya da Seni Kendime Sakladım ) Meselesi…
Hoşça kal diyor… Neye ve kime göre? Kendime göre olsa, üstümü değiştirmeye üşenip evde denediğim gömleklere benzeyecek, üstüme oturmayan… Geri götürülmeye de üşenilecek, yazık olacak… Ona neden sorular sormadığımı anlamayacak, bir kalıba, bir anlama, bir ünleme, bir yalnızlığa, bir can sıkıntısına, bir şeylere yoracak, benim üzerimden kendi kadınlığına politika yaparken beni unutacak. Ben çoktan huysuzlanmaya başlamış olacağım, gözüm paydos saatinde…
Mektupların Bende Kalmış… Anahtarlar Hala Sende mi?
İyice sarhoş olduğumda sana tekrar göz koyacağım. hangi deniz kendi iskelesini umursar? hangi çocuğun bisikleti mağazadakinden daha güzeldir, hangi tokluk açlık kadar şiddetli olur? Bütün bu soruların tek cevabı olacaksın,içeceğim… Köpek gibi ısıracağım kendimi, hep o vitrindeki bisiklet olacaksın, hep benimkinden güzel, hep başkasının… Hal bu ki; ben bu zamanın bütün taşıtlarına bizzat binmişimdir.
Sıradanlığını görmezden geleceğim. Sırf güzel bir hikayem olsun, yaz sarhoş etsin, yalandan bir sızım olsun diye büyüttükçe büyüteceğim seni, sonra yazın şeklimi değiştireceğim, anlatım bozukluğuma örnek teşkil edemeyeceksin.
Bana Bir Sır Ver Çok korkuyorum….
Yalan söylüyor oluşumla doğru bir yalakalığın arasını yalamaya çalışıyorsun, rengin hep gri! İçtikçe içiyorsun, senin derdin yaşadığın ama…(hep başa dönen anlamsız bir şarkı…) ya yazıp, inanmaya çalıştığın hikayenle! boşuna bana hesap ödetmeye çalışma, ben bu fondipleri sen istiyorsun diye yaptım! Yani eksik aşk maceran, etik, ahlak, düzen, şefkat, onur, utanç adına ki bunu bile kabulden korkarak… kaçıp duruyorsun ama yanıp tutuşuyorsun ihanet için… için için aldatıyorsun her şeyi ve herkesi, sonra da bana yalancı diyorsun.. benim ne bok olduğumu herkes biliyor, kendim bile!
İşim bitti, tüpü de açık unutmuşum, ufak bir kundaklama işim var evde, bekleyemeyeceğim yani seni. Ama sen uğramak istersen egolarını, ihanetlerini, yalanlarını ve şat bardaklarını da getirmeyi unutma, rulet oynarız… Ben sana korkak derim,sen bana piç kurusu! En çok dayanan kurşunu ısırır, ya da seviştiğimizi farz ederiz…tırnaklarımın sırtını çizdiğini unutuyorsun!
Sen bir ağaçsın, cinsini değilse bile kokusunu bildiğim,’orman’ inancın beş paraya düşmüş gözünde… bir düşün şimdi; orada kök tutabileceğine emin misin?
Cuma’dayım Dönebilirim... belki...
Bütün bu olanlar aslında tek bir mektubun sonuna sığdırılabilir. Kanatamıyor ki yaşanılanlar hiçbir günceyi. Ben toz toprak bir sinir krizini boğazlıyorum bu gece, yaşadıklarım yaşayacaklarıma çelme takıyor, bileklerimdeki kesik izlerimi gösteriyorum flu bir mutluluğa ki; varolan ne varsa adını benim koyduğum konusunda hemfikiriz.
Büyütesim geliyor seni, hiç yoktan aşık olasım hiç umurunda olmadan, sırf laf olsun diye dokunaklı intihar mektupları yazasım… sonuna kadar rezil, sonuna kadar riyakar olasım geliyor. Kapıya bakıyorum, gelen giden yok…
Kapına mektuplar bırakıp gizliden kapıyı açışını izlemek istiyorum. Zarfın içine mektup yerine gece koyduğumu unutuyorum, Nerde hata yaptım diyorum, matematik değil miydi yoksa? ben mi yanlış anladım?
Sana kocaman laflar edesim geliyor, okuduğum bütün kitapları anlatmak, sustukça susmak geliyor. Seni yalan yapasım, aklıma takasım geliyor, böyle garip, anlamsız, gereksiz bir hikayede tırnaklarımı saçlarına sokasım geliyor. Bana yumruk atmanı diliyorum, sert bir cisimle yaralanmak istiyorum senin tarafından, faili sen bir mutsuzluk istiyorum senden, sırf rakı kafayı bulsun diye…
Gündüz Gelme… Evde Ben Varım…
Yüzüne baktım, gerçek olmayan bir şey var yüzünde, zoraki bir sabah gülümsemesi, ’yani ne gerek vardı canım,bi daha böyle içmicem’’ in bıkkınlığını yakaladım, utanmadım ama fotoğrafa da hiç yakışmadım. Uyudum,geçti. Uyandığımda aynı adamdım. Aslında ben ne zaman linç etmek için uyansam bir önceki gecemin düşlerini ,önce saçlarımı tararım! Gençliğimden saklanmış bir acı gerçek, bir dip_not ararım, birileri bir şeyler bırakmış, yanımdan gitmek zorunda kaldığı için üzülmüş gibi hissetmek isterim. Odamın içi el değmemiş bir olay mahali, suçlulardan biri ben, diğer taraf kapı-duvar… gelen giden üstünü giyinip çıkıyor.
Seni odada rehin tutmak, yatağa bağlamak, bağırmaman için tehdit etmek gibi sapıkça fikirler de geçiyor aklımdan ama ‘yok artık!’diyorum! Yine de sert bir cisimle yaralanmak istiyorum senin tarafından!
Bir hikaye istiyorum, sadece beni ilgilendiren. Sana düşkünlüğümse filmlerdeki kadınlara en çok senin benzemenden… Seni kıskanmak, sesin yüzünden saçma sapan dağılmak, burnumun ucunu alkole batırmak istiyorum. Köpek dişlerimi bileyip kendime saldırmakta istiyorum… Bir gece yarısı kendimi arayıp derin derin solumak bile istiyorum çoğu zaman…
Senin dilini çözemiyorum çünkü sen Marvel’lisin. Ben doğma büyüme buralı ama aslen fransız’ım dünyaya… Karşında kendim gibi tek bir cümle kuramamış olmak sinirlerimi bozuyor, tenin aklımı karıştırıyor, beni bir anda o en aptal, en ergen halime dönüştürüyorsun, çünkü gözlerin Moğol, ellerin kadın kokuyor. İçip içip neden böyle davrandığından bahsediyorsun, hem de gözümün içine baka baka ve davranılanın ben olduğuma aldırmadan. Yazılan ve söylenen her şeyin bozuk bir silahın sarpacığı gibi sallanmakta olduğunu sen de biliyorsun hatta sarpacıkların saat aparatları olduklarını da ama sormaya bile tenezzül etmiyorsun. Biliyorum; biz oyun arkadaşıyız…
Yazacak çok şey var, maalesef yazılamayacakta. edebiyat kaygılarımız, zarflamaya üşendiğimiz yalanlarımız, diktirmeye kıyamadığımız bilek kesiklerimiz de var ama biraz daha derin kesiklere meyil etmek cesaret istiyor… İkimiz de çok nariniz, hiçbir şeyi hak etmiyoruz! Yine de güzel oluyor, sabahı kötüyse de, alkolü ve gecesi güzel oluyor. Yine geleceğim, o açıklanamaz kokuna ve yüzüne tekrar yakın olabilmek için…
msd/ankara...kış
Köpek gibi içiyorum, boğazım yanıyor. Kendimi bulamıyorum gecenin yarısı, eski sevgilime derdimi anlatamıyorum, telefonu yüzüme kapatıyor!Eskiden de hiç cesur değildi zaten.
-çok yalancısın!
-…ne olmuş biraz olmayana öykündüysem! İki bardağın da promili aynı değil mi?... Şimdi sen aynı şeyi içip,cbenden daha dürüst olduğunu mu söylüyorsun? Sen çık ben kalıp biraz daha konuşacağım…
Aramızda Ben Varım Hikayesi….
Benden nefret ettiğini söyledi. Benden nefret ediyor oluşunun üzerimde bir etki bırakmasını bekledi. ’ben de..’ dedim… ’ben de kendimden nefret ediyorum’… biraz papatyaya vodka doğradım, içtim… Bardak halının üzerinde, bayağı bayağı içtim yani, radyoda bi’ şeyler de çaldı ama dinlemedim…
Ben ayıldığımda o sarhoştu,sonra ben yine sarhoş… ’Seni terk ediyorum’ dedim, umursamadı… Dönüp dolaşıp ona döneceğimi biliyor.. ’Kendine gel..’diyor, kendine gelinen evde yok ki! ’Ben bi arkadaşa bakıp çıkacaktım, sen kendi ellerinle yumuldun yüzüme’..dedim,güldü…Uyandım…
Ekseni Bozuk ( Ya da Seni Kendime Sakladım ) Meselesi…
Hoşça kal diyor… Neye ve kime göre? Kendime göre olsa, üstümü değiştirmeye üşenip evde denediğim gömleklere benzeyecek, üstüme oturmayan… Geri götürülmeye de üşenilecek, yazık olacak… Ona neden sorular sormadığımı anlamayacak, bir kalıba, bir anlama, bir ünleme, bir yalnızlığa, bir can sıkıntısına, bir şeylere yoracak, benim üzerimden kendi kadınlığına politika yaparken beni unutacak. Ben çoktan huysuzlanmaya başlamış olacağım, gözüm paydos saatinde…
Mektupların Bende Kalmış… Anahtarlar Hala Sende mi?
İyice sarhoş olduğumda sana tekrar göz koyacağım. hangi deniz kendi iskelesini umursar? hangi çocuğun bisikleti mağazadakinden daha güzeldir, hangi tokluk açlık kadar şiddetli olur? Bütün bu soruların tek cevabı olacaksın,içeceğim… Köpek gibi ısıracağım kendimi, hep o vitrindeki bisiklet olacaksın, hep benimkinden güzel, hep başkasının… Hal bu ki; ben bu zamanın bütün taşıtlarına bizzat binmişimdir.
Sıradanlığını görmezden geleceğim. Sırf güzel bir hikayem olsun, yaz sarhoş etsin, yalandan bir sızım olsun diye büyüttükçe büyüteceğim seni, sonra yazın şeklimi değiştireceğim, anlatım bozukluğuma örnek teşkil edemeyeceksin.
Bana Bir Sır Ver Çok korkuyorum….
Yalan söylüyor oluşumla doğru bir yalakalığın arasını yalamaya çalışıyorsun, rengin hep gri! İçtikçe içiyorsun, senin derdin yaşadığın ama…(hep başa dönen anlamsız bir şarkı…) ya yazıp, inanmaya çalıştığın hikayenle! boşuna bana hesap ödetmeye çalışma, ben bu fondipleri sen istiyorsun diye yaptım! Yani eksik aşk maceran, etik, ahlak, düzen, şefkat, onur, utanç adına ki bunu bile kabulden korkarak… kaçıp duruyorsun ama yanıp tutuşuyorsun ihanet için… için için aldatıyorsun her şeyi ve herkesi, sonra da bana yalancı diyorsun.. benim ne bok olduğumu herkes biliyor, kendim bile!
İşim bitti, tüpü de açık unutmuşum, ufak bir kundaklama işim var evde, bekleyemeyeceğim yani seni. Ama sen uğramak istersen egolarını, ihanetlerini, yalanlarını ve şat bardaklarını da getirmeyi unutma, rulet oynarız… Ben sana korkak derim,sen bana piç kurusu! En çok dayanan kurşunu ısırır, ya da seviştiğimizi farz ederiz…tırnaklarımın sırtını çizdiğini unutuyorsun!
Sen bir ağaçsın, cinsini değilse bile kokusunu bildiğim,’orman’ inancın beş paraya düşmüş gözünde… bir düşün şimdi; orada kök tutabileceğine emin misin?
Cuma’dayım Dönebilirim... belki...
Bütün bu olanlar aslında tek bir mektubun sonuna sığdırılabilir. Kanatamıyor ki yaşanılanlar hiçbir günceyi. Ben toz toprak bir sinir krizini boğazlıyorum bu gece, yaşadıklarım yaşayacaklarıma çelme takıyor, bileklerimdeki kesik izlerimi gösteriyorum flu bir mutluluğa ki; varolan ne varsa adını benim koyduğum konusunda hemfikiriz.
Büyütesim geliyor seni, hiç yoktan aşık olasım hiç umurunda olmadan, sırf laf olsun diye dokunaklı intihar mektupları yazasım… sonuna kadar rezil, sonuna kadar riyakar olasım geliyor. Kapıya bakıyorum, gelen giden yok…
Kapına mektuplar bırakıp gizliden kapıyı açışını izlemek istiyorum. Zarfın içine mektup yerine gece koyduğumu unutuyorum, Nerde hata yaptım diyorum, matematik değil miydi yoksa? ben mi yanlış anladım?
Sana kocaman laflar edesim geliyor, okuduğum bütün kitapları anlatmak, sustukça susmak geliyor. Seni yalan yapasım, aklıma takasım geliyor, böyle garip, anlamsız, gereksiz bir hikayede tırnaklarımı saçlarına sokasım geliyor. Bana yumruk atmanı diliyorum, sert bir cisimle yaralanmak istiyorum senin tarafından, faili sen bir mutsuzluk istiyorum senden, sırf rakı kafayı bulsun diye…
Gündüz Gelme… Evde Ben Varım…
Yüzüne baktım, gerçek olmayan bir şey var yüzünde, zoraki bir sabah gülümsemesi, ’yani ne gerek vardı canım,bi daha böyle içmicem’’ in bıkkınlığını yakaladım, utanmadım ama fotoğrafa da hiç yakışmadım. Uyudum,geçti. Uyandığımda aynı adamdım. Aslında ben ne zaman linç etmek için uyansam bir önceki gecemin düşlerini ,önce saçlarımı tararım! Gençliğimden saklanmış bir acı gerçek, bir dip_not ararım, birileri bir şeyler bırakmış, yanımdan gitmek zorunda kaldığı için üzülmüş gibi hissetmek isterim. Odamın içi el değmemiş bir olay mahali, suçlulardan biri ben, diğer taraf kapı-duvar… gelen giden üstünü giyinip çıkıyor.
Seni odada rehin tutmak, yatağa bağlamak, bağırmaman için tehdit etmek gibi sapıkça fikirler de geçiyor aklımdan ama ‘yok artık!’diyorum! Yine de sert bir cisimle yaralanmak istiyorum senin tarafından!
Bir hikaye istiyorum, sadece beni ilgilendiren. Sana düşkünlüğümse filmlerdeki kadınlara en çok senin benzemenden… Seni kıskanmak, sesin yüzünden saçma sapan dağılmak, burnumun ucunu alkole batırmak istiyorum. Köpek dişlerimi bileyip kendime saldırmakta istiyorum… Bir gece yarısı kendimi arayıp derin derin solumak bile istiyorum çoğu zaman…
Senin dilini çözemiyorum çünkü sen Marvel’lisin. Ben doğma büyüme buralı ama aslen fransız’ım dünyaya… Karşında kendim gibi tek bir cümle kuramamış olmak sinirlerimi bozuyor, tenin aklımı karıştırıyor, beni bir anda o en aptal, en ergen halime dönüştürüyorsun, çünkü gözlerin Moğol, ellerin kadın kokuyor. İçip içip neden böyle davrandığından bahsediyorsun, hem de gözümün içine baka baka ve davranılanın ben olduğuma aldırmadan. Yazılan ve söylenen her şeyin bozuk bir silahın sarpacığı gibi sallanmakta olduğunu sen de biliyorsun hatta sarpacıkların saat aparatları olduklarını da ama sormaya bile tenezzül etmiyorsun. Biliyorum; biz oyun arkadaşıyız…
Yazacak çok şey var, maalesef yazılamayacakta. edebiyat kaygılarımız, zarflamaya üşendiğimiz yalanlarımız, diktirmeye kıyamadığımız bilek kesiklerimiz de var ama biraz daha derin kesiklere meyil etmek cesaret istiyor… İkimiz de çok nariniz, hiçbir şeyi hak etmiyoruz! Yine de güzel oluyor, sabahı kötüyse de, alkolü ve gecesi güzel oluyor. Yine geleceğim, o açıklanamaz kokuna ve yüzüne tekrar yakın olabilmek için…
msd/ankara...kış
Aramızdaki Şey.
' sanki bu şehrin başına bir felaket gelmişti. Sanki herkes apar topar göçmeye hazırlanmış, o telaş içinde fazla yük olmasın diye başkalarının gözünde hiçbir değer taşımayan, yalnızca kendi geçmişini diri tutan ufak tefeğini alelacele elden çıkarmıştı. '
Tomris UYAR
(Aramızdaki Şey. )
Tomris UYAR
(Aramızdaki Şey. )
4 Ocak 2011 Salı
Birgün Sabah Sabah
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni:
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten.
Vapur düdükleri ötmededir.
Etraf alacakaranlık,
Köprü açıktır henüz.
Bir gün sabah sabah kapıyı çalsam...
Yolculuğum uzun sürmüş oldukça
Gece demir köprülerden geçmiştir tren.
Dağ başında beş on haneli köyler,
Telgraf direkleri yollar boyunca
Koşuşup durmuş bizle beraber.
Şarkılar söylemişim pencereden,
Uyanıp uyanıp yine dalmışım.
Biletim üçüncü mevki,
Fakirlik hali.
Lületaşından gerdanlığa gücüm yetmemiş,
Sana Sapanca'dan bir sepet elma almışım...
Ver elini Haydarpaşa demişiz,
Vapur rıhtımdadır pırıl pırıl,
Hava hafiften soğuk,
Deniz katran ve balık kokulu
Köprüden kayıkla geçmişim karşıya,
Bir nefeste çıkmışım bizim yokuşu...
Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,
-Kim o ? dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıktır, mahmursundur.
Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni,
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten.
Fabrika düdükleri ötmededir
Turgut UYAR
Uykudan uyandırsam seni:
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten.
Vapur düdükleri ötmededir.
Etraf alacakaranlık,
Köprü açıktır henüz.
Bir gün sabah sabah kapıyı çalsam...
Yolculuğum uzun sürmüş oldukça
Gece demir köprülerden geçmiştir tren.
Dağ başında beş on haneli köyler,
Telgraf direkleri yollar boyunca
Koşuşup durmuş bizle beraber.
Şarkılar söylemişim pencereden,
Uyanıp uyanıp yine dalmışım.
Biletim üçüncü mevki,
Fakirlik hali.
Lületaşından gerdanlığa gücüm yetmemiş,
Sana Sapanca'dan bir sepet elma almışım...
Ver elini Haydarpaşa demişiz,
Vapur rıhtımdadır pırıl pırıl,
Hava hafiften soğuk,
Deniz katran ve balık kokulu
Köprüden kayıkla geçmişim karşıya,
Bir nefeste çıkmışım bizim yokuşu...
Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,
-Kim o ? dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıktır, mahmursundur.
Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni,
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten.
Fabrika düdükleri ötmededir
Turgut UYAR
3 Ocak 2011 Pazartesi
30 Aralık 2010 Perşembe
29 Aralık 2010 Çarşamba
temenni
Bir 'merhaba' yı kaça bölebilirim, güneşte bir eğiklik olabilir mi yoksa bütün söylediklerim gerçekten benden çalınanların umutsuz neticeleri mi?
bunları hiç anlatmadım sana. Anlattıklarımı unutma, kitaplara düştüğüm dip notlar gibi, sonucu kesinleşmemiş cümleler gibi, yaşayıp göreceğiz işte... hiç kimse yi sevmek gibi çırpınırken hayat, sert bir gitar solosu çalıyor müzikte, öylece sürükleniyorum yazdıklarının düzlüğünde...
Bak hala kendimden bahsediyorum, hala olmayanlardan, ne çok umutlu cümle kurulabilirdi oysa olmuş' larının arkasından...
Kedileri sev, çünkü kimsesiz onlar... Böyle mi yazmıştım sana bir zaman?
Mavi gömlekler gibi, gökyüzüyle bir bağ bir tanıklık kurmak gibi, hikayelerini okumak, içinde kendimden cümleler aramak gibi, sana yorduğum her şey için ayrı yazılacak bir şeyler hep olacaktır bu defterlerde. Sen bu yüzden kedi leri sev...
Kimseyi hakkıyla sevememiş, sevmemiş bir adamı yazmak, yılın muhasebesini tutmak gibi, doktor arkadaşların masalarında ne çok sıkıldığımı, her yazının başlığını kendisinin seçtiğini de anlatmışstım sana, ya anlatmadıklarım(n)?
Bütün bunlar sır kalsın, uykular bölünmesin diye biraz da...
Şimdi sen yeni bir yıla başla, yazdığım gibi; sözel sana göre değil, belki bir gün bir davama bakarsın, iki tarafı da ben olan.
Ya da bakışıp geçeriz birbirimizi akşam üzeri, günü geçen saatler gibi...
Dedim ya; uykular bölünmesin diye biraz da...
Hoşçakal... Ya da güle güle...
mustafa/ ankara...ikibinonkışı
bunları hiç anlatmadım sana. Anlattıklarımı unutma, kitaplara düştüğüm dip notlar gibi, sonucu kesinleşmemiş cümleler gibi, yaşayıp göreceğiz işte... hiç kimse yi sevmek gibi çırpınırken hayat, sert bir gitar solosu çalıyor müzikte, öylece sürükleniyorum yazdıklarının düzlüğünde...
Bak hala kendimden bahsediyorum, hala olmayanlardan, ne çok umutlu cümle kurulabilirdi oysa olmuş' larının arkasından...
Kedileri sev, çünkü kimsesiz onlar... Böyle mi yazmıştım sana bir zaman?
Mavi gömlekler gibi, gökyüzüyle bir bağ bir tanıklık kurmak gibi, hikayelerini okumak, içinde kendimden cümleler aramak gibi, sana yorduğum her şey için ayrı yazılacak bir şeyler hep olacaktır bu defterlerde. Sen bu yüzden kedi leri sev...
Kimseyi hakkıyla sevememiş, sevmemiş bir adamı yazmak, yılın muhasebesini tutmak gibi, doktor arkadaşların masalarında ne çok sıkıldığımı, her yazının başlığını kendisinin seçtiğini de anlatmışstım sana, ya anlatmadıklarım(n)?
Bütün bunlar sır kalsın, uykular bölünmesin diye biraz da...
Şimdi sen yeni bir yıla başla, yazdığım gibi; sözel sana göre değil, belki bir gün bir davama bakarsın, iki tarafı da ben olan.
Ya da bakışıp geçeriz birbirimizi akşam üzeri, günü geçen saatler gibi...
Dedim ya; uykular bölünmesin diye biraz da...
Hoşçakal... Ya da güle güle...
mustafa/ ankara...ikibinonkışı
27 Aralık 2010 Pazartesi
şarkılar seni söyler
Yılanlı ve ırmaklı rüyalardan uyandım, mutfak savaş alanı…bir hikayenin gelişme mekanı olabilmek için çok dar, yüzünü unutturabilmek içinse geniş, yüzümüz seyyar birer hayat çizelgesi kış saatlerinde… denizsiz bir kentte taze balık yüzsüzlüğüne vuruyoruz sessizliğimizi.
Baygınlık geçirir gibi dalıyorum uykularıma, soluklarım düzensiz, ışıklar açık kalmalıydı… Hala aynıyım desem yeridir çünkü…
Kar bekliyorsun yağmıyor, otobüsler kalabalık, dumanını sevmiyorsun kentin, aklın yol seyirlerinde… Bir mutsuzluğu gülüşüne ilikliyorsun, ben bile bırakıyorum gece yarısı yazmalarını ‘'gülmelerin’’ üzerine… kim olduğunla değil ne olduğunla inatlaşıyorsun, olabildiklerinin toplamı bir emanet yapabilsin istiyorsun, dip sularında kayboluyor kabul günlerinin sıcaklığı…Yeni ‘dil’imle bir hikaye yazıyorum sana, kediyle sen ıslanıyorsunuz… Seni bir kedi yüzünden terk ediyorum sevgilim…
Daha Mutlu Olamam,
Şehrimizin arabeskini gezdiriyorum konuklarımıza…
-Her bütçeye uygun ihanetlerimiz vardır. Vize işlemlerinizle arkadaşlar ilgilenecekler!
…Elime geçen her türlü yorgunluğu nakite çeviriyorum, gayr ı meşrusu elime yüzüme bulaşıyor. Eve sürekli iş getiriyorsun biraz daha ‘sen’in derdindeyken ben… Seni salataya zeytin koyduğun için terk ediyorum sevgilim…
...
‘İnanmamıştın aşkın
bir elbise hırsızı olduğuna
ama köşesinde
kedinin uyuduğu bir yatakta
çırılçıplak bırakmıştı
her ikimizi de.’
Sunay Akın(Elbise Hırsızı)
Bu Hikayeyi Seninle Boğacağım…(içi dışı,altı üstü,önü arkası..)
Kendimden bir miktar ‘sen’çalıp aşka kaptırıyorum kumar masasında… Anlattığın öyküleri çocuklara anlatıyorum kaynağını gizli tutarak sonra. Gecenin bitişinde en çok konuşan ben oluyorum, bir tedirginlik nöbetidir geçip gidiyor tutulmalarım… Sana gezegenleri yazıyorum ve anlamsızlığını uçulamayacağına inanmanın… Gülüyorsun… Seni ‘serim’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
‘sonra boşuna çizdim karanlığa resmini
boşuna…ezberleyip hasreti…
oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni
nasıl istersen…
artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini!
Yılmaz Odabaşı(Aşkların Yetim Rengi..)
…Sonra boşuna sordum arkadaşlarına yerini…
Çok ertelenmiş bir hoş geldin partisi hikayemiz, konuklar sıkkın, yerlerini beğenmemiş yalnızlıklar, her türlü paylaşımdan karsız ayrılmışız, tutmuyor ayın sonunu ‘aşk’laşmalar… Başladığımız her cümle anlatım bozukluğuna dönüyor, bütün saatler gece olduğunda son vapuru kaçırıyor. Bana yazdıklarını çatı katımda unutuyorum, yeni mektuplar beni tanımıyor. Anlatılan her öykü yeni sesleşmeleri işaret ediyor, seni soğuk alınganlığım yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
Eklemlerim ağrıyor, romatizmama hoş geldin…
Kek yapmayı yeni öğrenmiş bir aşçı çırağıyım düş pastanenin kirli mutfağında.. krem şantiyi oldum olası sevmem! En iyisi biz kurabiye kenarı kıtlamakla başlayalım ayrılığımıza… Ya da kediye söyle bi büyük kapsın bakkaldan… Canımın yarın işe gitmek istememesi ihtimalini göz önünde bulundurarak bir ‘gün planlaması’ yapıyorum saman kağıdından, komodinin üstündeki fotoğrafının arkasına da bir not düşüyorum en sevdiğin kalemimle; aşk, bir sözlük tanımlaması değildir benim lugatımda … Seni ‘düğüm’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim!
...
‘…kimse aşkı bağışlamamalı…’
Küçük İskender(tarot)
…hiç bir yaşanmışlık pazarlık konusu sayılmazdı o kıyılarda ve şarap içmek mecburi bir başkalaşma biçimiydi ilk buluşmaların… Biz sesimiz ve toplamımızın adrenalin potansiyeli oranında kendimizdik. Aklımızdan geçenler bir eylemleşmeye sebep değildi, çocuktuk… her parkta bir oturak sahiplenirdik ve mahallenin gündemi ezici üstünlükle şampiyon olurdu her çift kale toprak saha kalkışmasında… Pencerelerde kar, kıyılarımızda mayınlar olurdu her aşka yeltenmemizde, korkaktık… Seni ‘sebep’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
…bu çocuğa senin adını veriyorum çünkü seni seviyorum, evet…
…Şu listeyi değiştiremez miyiz? hep aynı sevgiliyi bıçaklıyor melodileri…Ya da evlerinize gidin artık, size eskiden beri kanım ısınmıyor. Arka oda kilitli, eski sevgilimi gömdüm parkelerin arasına! Spatulayla yontulmuş bir gün ortasıyım ceza sahalarınızda belki de yüzüm bu yüzden bu kadar tanıdık.
Yüzüne botoks mu yaptırdın sen!?... Seni kesinlikle hormonlarım yüzünden terk ediyorum sevgilim…
msd/ankara
Baygınlık geçirir gibi dalıyorum uykularıma, soluklarım düzensiz, ışıklar açık kalmalıydı… Hala aynıyım desem yeridir çünkü…
Kar bekliyorsun yağmıyor, otobüsler kalabalık, dumanını sevmiyorsun kentin, aklın yol seyirlerinde… Bir mutsuzluğu gülüşüne ilikliyorsun, ben bile bırakıyorum gece yarısı yazmalarını ‘'gülmelerin’’ üzerine… kim olduğunla değil ne olduğunla inatlaşıyorsun, olabildiklerinin toplamı bir emanet yapabilsin istiyorsun, dip sularında kayboluyor kabul günlerinin sıcaklığı…Yeni ‘dil’imle bir hikaye yazıyorum sana, kediyle sen ıslanıyorsunuz… Seni bir kedi yüzünden terk ediyorum sevgilim…
Daha Mutlu Olamam,
Şehrimizin arabeskini gezdiriyorum konuklarımıza…
-Her bütçeye uygun ihanetlerimiz vardır. Vize işlemlerinizle arkadaşlar ilgilenecekler!
…Elime geçen her türlü yorgunluğu nakite çeviriyorum, gayr ı meşrusu elime yüzüme bulaşıyor. Eve sürekli iş getiriyorsun biraz daha ‘sen’in derdindeyken ben… Seni salataya zeytin koyduğun için terk ediyorum sevgilim…
...
‘İnanmamıştın aşkın
bir elbise hırsızı olduğuna
ama köşesinde
kedinin uyuduğu bir yatakta
çırılçıplak bırakmıştı
her ikimizi de.’
Sunay Akın(Elbise Hırsızı)
Bu Hikayeyi Seninle Boğacağım…(içi dışı,altı üstü,önü arkası..)
Kendimden bir miktar ‘sen’çalıp aşka kaptırıyorum kumar masasında… Anlattığın öyküleri çocuklara anlatıyorum kaynağını gizli tutarak sonra. Gecenin bitişinde en çok konuşan ben oluyorum, bir tedirginlik nöbetidir geçip gidiyor tutulmalarım… Sana gezegenleri yazıyorum ve anlamsızlığını uçulamayacağına inanmanın… Gülüyorsun… Seni ‘serim’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
‘sonra boşuna çizdim karanlığa resmini
boşuna…ezberleyip hasreti…
oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni
nasıl istersen…
artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini!
Yılmaz Odabaşı(Aşkların Yetim Rengi..)
…Sonra boşuna sordum arkadaşlarına yerini…
Çok ertelenmiş bir hoş geldin partisi hikayemiz, konuklar sıkkın, yerlerini beğenmemiş yalnızlıklar, her türlü paylaşımdan karsız ayrılmışız, tutmuyor ayın sonunu ‘aşk’laşmalar… Başladığımız her cümle anlatım bozukluğuna dönüyor, bütün saatler gece olduğunda son vapuru kaçırıyor. Bana yazdıklarını çatı katımda unutuyorum, yeni mektuplar beni tanımıyor. Anlatılan her öykü yeni sesleşmeleri işaret ediyor, seni soğuk alınganlığım yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
Eklemlerim ağrıyor, romatizmama hoş geldin…
Kek yapmayı yeni öğrenmiş bir aşçı çırağıyım düş pastanenin kirli mutfağında.. krem şantiyi oldum olası sevmem! En iyisi biz kurabiye kenarı kıtlamakla başlayalım ayrılığımıza… Ya da kediye söyle bi büyük kapsın bakkaldan… Canımın yarın işe gitmek istememesi ihtimalini göz önünde bulundurarak bir ‘gün planlaması’ yapıyorum saman kağıdından, komodinin üstündeki fotoğrafının arkasına da bir not düşüyorum en sevdiğin kalemimle; aşk, bir sözlük tanımlaması değildir benim lugatımda … Seni ‘düğüm’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim!
...
‘…kimse aşkı bağışlamamalı…’
Küçük İskender(tarot)
…hiç bir yaşanmışlık pazarlık konusu sayılmazdı o kıyılarda ve şarap içmek mecburi bir başkalaşma biçimiydi ilk buluşmaların… Biz sesimiz ve toplamımızın adrenalin potansiyeli oranında kendimizdik. Aklımızdan geçenler bir eylemleşmeye sebep değildi, çocuktuk… her parkta bir oturak sahiplenirdik ve mahallenin gündemi ezici üstünlükle şampiyon olurdu her çift kale toprak saha kalkışmasında… Pencerelerde kar, kıyılarımızda mayınlar olurdu her aşka yeltenmemizde, korkaktık… Seni ‘sebep’lerin yüzünden terk ediyorum sevgilim…
...
…bu çocuğa senin adını veriyorum çünkü seni seviyorum, evet…
…Şu listeyi değiştiremez miyiz? hep aynı sevgiliyi bıçaklıyor melodileri…Ya da evlerinize gidin artık, size eskiden beri kanım ısınmıyor. Arka oda kilitli, eski sevgilimi gömdüm parkelerin arasına! Spatulayla yontulmuş bir gün ortasıyım ceza sahalarınızda belki de yüzüm bu yüzden bu kadar tanıdık.
Yüzüne botoks mu yaptırdın sen!?... Seni kesinlikle hormonlarım yüzünden terk ediyorum sevgilim…
msd/ankara
24 Aralık 2010 Cuma
anahtar kelime: yüz...
vazgeçmek bir bilinç kamaşması olabilir ancak, susmakla şehir kalabalığa denkgelemiyor ki her zaman... yüzünü düşün, sonra oyunlarını gününün, ışık daha eğik gelmeli belki de nefesine, yaslanıp uyuklamak zamanı anlamak değildir ki çoğu zaman... kendi başına ağlayabilecek kadar büyümüş bir kız çocuğudur bu şehirde hatıralarım, yalnız uyumamak için sevi(şi)lebilecek kadar çirkinleşmiş bir kadın!
söz vermek bir garanti beklentisi olabilir ancak, ağlamakla yaşlanmak aşk'a denkgelemeyebilir her zaman... ellerini düşün, yüzüne yasladığın, kalbine hiç dokunamayan ellerini, sonra yaktıklarını düşün her acıdığında kalbinin, o kalbine hiç dokunamayan ellerinle... uyumadan uyanabilecek kadar karışmış bir beklemektir bu şehirde alınganlığım, kaçıp gitmek için pusulanabilecek kadar yalancı, ektiğini biçemeyecek kadar korkak...
en iyisi milli takımda oynamak belkide necati, kediler liginde kralı sobelemek, yaz başlarında kış köşelerine sızmak tek liğini... yönü sapmış bir buluta dönmek belki de yüzünü, çıkartıp atmak kalbindeki civayı, koyacak kabın olmadığını bile bile(darası kendinden ağır)... en iyisi kalabalığa sövmek belki de necati, fazla uzağa kaçamayacağını bile bile...
msd
söz vermek bir garanti beklentisi olabilir ancak, ağlamakla yaşlanmak aşk'a denkgelemeyebilir her zaman... ellerini düşün, yüzüne yasladığın, kalbine hiç dokunamayan ellerini, sonra yaktıklarını düşün her acıdığında kalbinin, o kalbine hiç dokunamayan ellerinle... uyumadan uyanabilecek kadar karışmış bir beklemektir bu şehirde alınganlığım, kaçıp gitmek için pusulanabilecek kadar yalancı, ektiğini biçemeyecek kadar korkak...
en iyisi milli takımda oynamak belkide necati, kediler liginde kralı sobelemek, yaz başlarında kış köşelerine sızmak tek liğini... yönü sapmış bir buluta dönmek belki de yüzünü, çıkartıp atmak kalbindeki civayı, koyacak kabın olmadığını bile bile(darası kendinden ağır)... en iyisi kalabalığa sövmek belki de necati, fazla uzağa kaçamayacağını bile bile...
msd
19 Aralık 2010 Pazar
sarı sabah ya da sabah sarısı üzerine söz
bazen hiç konuşmadan durduğu olurdu
bir yerlere sanki yıllardır
durmadan
bıkmadan bakabilirmiş gibi
bir fotoğrafa müzik olsa
'iman gücü'
diye çevirirdi
o
şarkıyı.
selçuk
ankara2010/kader sokak
bir yerlere sanki yıllardır
durmadan
bıkmadan bakabilirmiş gibi
bir fotoğrafa müzik olsa
'iman gücü'
diye çevirirdi
o
şarkıyı.
selçuk
ankara2010/kader sokak
18 Aralık 2010 Cumartesi
aralık
bu yazı bir özür de içerebilirdi, kış ağır geçmiyorsa da birileri soğuğu paraya çevirebilirdi.
sokak isimlerini ezberlediğimi anladığında o sokak başıma yıkılsın diye geçirmişsin içinden, açık unutulan bir dilek kapısı gibi bütün soğuğunu üzerime sürüverdi işte Aralık...
ah benim şekilsiz mevsimlerim, geç kalmışlığım her buluşmaya, özensiz seslerim, bozulmuş kendi lerim, hepinizi öpesim geliyor böyle hasta haftasonlarında.
ağzımın içinde acı bir tat, kimseye anlatılmayacak sırlarım var gibi yapasım geliyor, dargın mıyız yoksa?
baharı bekleyen bir kaç kumrunun ne suçu olabilirdi ki? dargın mıydık yoksa?
msd/ankara
sokak isimlerini ezberlediğimi anladığında o sokak başıma yıkılsın diye geçirmişsin içinden, açık unutulan bir dilek kapısı gibi bütün soğuğunu üzerime sürüverdi işte Aralık...
ah benim şekilsiz mevsimlerim, geç kalmışlığım her buluşmaya, özensiz seslerim, bozulmuş kendi lerim, hepinizi öpesim geliyor böyle hasta haftasonlarında.
ağzımın içinde acı bir tat, kimseye anlatılmayacak sırlarım var gibi yapasım geliyor, dargın mıyız yoksa?
baharı bekleyen bir kaç kumrunun ne suçu olabilirdi ki? dargın mıydık yoksa?
msd/ankara
15 Aralık 2010 Çarşamba
kedi nin uykusu
Çok kalabalık yazıyorsun dedi...
Anlaşılmak için değil, anlatmak için yazıyorsun çünkü.
Yazmak için yazıyorum dedim. Anlatmak hatiplerin, anlaşılmak peygamberlerin işiydi...
Sesi çatallaşmıştı, sakalları uzamış, saçları karışmış... Yüzü yorulmuş, parmak uçları bana dönmüştü, duvarda asılı duran resmi şiir gibi bilirdi, ezberinden okurdu bazı zamanlar... Kar yağınca susardık, şehirle hasımdık, insanlarla sırnaşık, evlere yabancıydık. İkinci kıştan sonrasını saymadık. Terk edişlerimizi saymadık, geri dönüşlerimizi, eşikleri, insanları saymadık... Ben yazmak için yazıyordum çünkü...
O resimleri ezberliyordu. Kışı sevmiyordum, kediler kayboluyorlardı, onca kedi nerede saklanıyordu, anlamıyorduk. Susmak iyi bir fikir olabilirdi, konuşmakta... Yürümek, koşmak, bulmacalar... Hepsi anlaşılabilirdi... Bir tek yoksulluğu anlayamıyorduk, ne tuhaf bir şeydi mahrum olmak, yok olması, olmaması...
Saymayı bıraktığımız kıştan iki bahar sonra kitaplarımı yaktım, ardından fotoğrafları, yaz boyu başka raflarda tozlandım... Kedi kış başında diğerleriyle birlikte bizi terk etti... öyle sessiz sedasız da değil, sert bir biçimde gitti. Kör bir kedinin yıldızıydı artık Aralık... Bütün kış oturduk, hiç sobamız olmadı, yanmayan bir kalorifer yanan bir sobadan daha iyi değildi elbet ama sevmiyorduk yorulmayı...
Yılın soğuk yüzü hikayelerle geldi, dörtlüklerden fazlasını yazamadım. O cam kenarında oturdu, ben kapıya yakın... kedinin dönmesini bekledim. Bazı günler kar öyle uzun yağdı ki gökyüzü iki gün hiç kararmadı. Her yer buzla kaplandı, caddeler ıssızlaştı, insanlar uykuya daldı, hayat yavaşladıkça yavaşladı... şehir kış başında kör bir kedi tarafından yarı yolda bırakıldı...
Güldüğümüz zamanlarımız da oldu, ağır ağır soluduk, her yan is kokuyordu. Güzel filmler izleyesimiz vardı, filmleri eskiciye verip bir kaç çamaşır mandalı aldığımızı unutup saatlerce kaset aradık... bulamadık...
Çok kalabalık yürüyorsun dedi.
Varmak için değil, kalmak için yürüyorsun çünkü...
Yürümek için yürüyorum dedim... Varmak yolcuların, kalmak esnafların işiydi...
Ben canım istediği için yürüyordum... O geçen kış bırakmıştı adımlarını saymayı, okumayı unuttuk, yazmaya boş verdik, susmayı beğenmedik, konuşmayı beceremedik... Kör bir kediye sebep olmuştu kış, huzursuz etmişti... Bahar sağır bir kediyle geldi, inadına günlerce konuştuk...
Onu yanlış anlamıştım, kediye kızmıyordu, şehire ya da mevsime de kızmıyordu... Bütün öfkesi banaydı. Benim suskunluğum yüzünden gitmişti kedi, ben resimleri sevmiyorum diye... anlamıyorum diye... sıkıldığı için... İstemese de kızıyordu bana, düşünmeden edemiyordu...
Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti, mesafeliydim, ya da endişeli ya da korkuyordum düpe düz... Fark etmez... Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti... Sanki geçmişe inat kaçıyordu kediler evlerimden, sağırı kaçıyordu, körü kaçıyordu, yavru olanı ölüyordu... Hayat intikamını benden kedilerle alıyordu...
Gitsinlerdi... Özlemiyordum...Ben kapıyı gören koltukları seviyordum, bundan kediye neydi?
Yaz başında O da gitti... şehri terk etti... şehir yaz başında bir adam tarafından terk edilmişti...
m.s.d
beş kasım ikibindokuz /Ankara
(Baransel' e ve kediye yazılar...)
Anlaşılmak için değil, anlatmak için yazıyorsun çünkü.
Yazmak için yazıyorum dedim. Anlatmak hatiplerin, anlaşılmak peygamberlerin işiydi...
Sesi çatallaşmıştı, sakalları uzamış, saçları karışmış... Yüzü yorulmuş, parmak uçları bana dönmüştü, duvarda asılı duran resmi şiir gibi bilirdi, ezberinden okurdu bazı zamanlar... Kar yağınca susardık, şehirle hasımdık, insanlarla sırnaşık, evlere yabancıydık. İkinci kıştan sonrasını saymadık. Terk edişlerimizi saymadık, geri dönüşlerimizi, eşikleri, insanları saymadık... Ben yazmak için yazıyordum çünkü...
O resimleri ezberliyordu. Kışı sevmiyordum, kediler kayboluyorlardı, onca kedi nerede saklanıyordu, anlamıyorduk. Susmak iyi bir fikir olabilirdi, konuşmakta... Yürümek, koşmak, bulmacalar... Hepsi anlaşılabilirdi... Bir tek yoksulluğu anlayamıyorduk, ne tuhaf bir şeydi mahrum olmak, yok olması, olmaması...
Saymayı bıraktığımız kıştan iki bahar sonra kitaplarımı yaktım, ardından fotoğrafları, yaz boyu başka raflarda tozlandım... Kedi kış başında diğerleriyle birlikte bizi terk etti... öyle sessiz sedasız da değil, sert bir biçimde gitti. Kör bir kedinin yıldızıydı artık Aralık... Bütün kış oturduk, hiç sobamız olmadı, yanmayan bir kalorifer yanan bir sobadan daha iyi değildi elbet ama sevmiyorduk yorulmayı...
Yılın soğuk yüzü hikayelerle geldi, dörtlüklerden fazlasını yazamadım. O cam kenarında oturdu, ben kapıya yakın... kedinin dönmesini bekledim. Bazı günler kar öyle uzun yağdı ki gökyüzü iki gün hiç kararmadı. Her yer buzla kaplandı, caddeler ıssızlaştı, insanlar uykuya daldı, hayat yavaşladıkça yavaşladı... şehir kış başında kör bir kedi tarafından yarı yolda bırakıldı...
Güldüğümüz zamanlarımız da oldu, ağır ağır soluduk, her yan is kokuyordu. Güzel filmler izleyesimiz vardı, filmleri eskiciye verip bir kaç çamaşır mandalı aldığımızı unutup saatlerce kaset aradık... bulamadık...
Çok kalabalık yürüyorsun dedi.
Varmak için değil, kalmak için yürüyorsun çünkü...
Yürümek için yürüyorum dedim... Varmak yolcuların, kalmak esnafların işiydi...
Ben canım istediği için yürüyordum... O geçen kış bırakmıştı adımlarını saymayı, okumayı unuttuk, yazmaya boş verdik, susmayı beğenmedik, konuşmayı beceremedik... Kör bir kediye sebep olmuştu kış, huzursuz etmişti... Bahar sağır bir kediyle geldi, inadına günlerce konuştuk...
Onu yanlış anlamıştım, kediye kızmıyordu, şehire ya da mevsime de kızmıyordu... Bütün öfkesi banaydı. Benim suskunluğum yüzünden gitmişti kedi, ben resimleri sevmiyorum diye... anlamıyorum diye... sıkıldığı için... İstemese de kızıyordu bana, düşünmeden edemiyordu...
Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti, mesafeliydim, ya da endişeli ya da korkuyordum düpe düz... Fark etmez... Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti... Sanki geçmişe inat kaçıyordu kediler evlerimden, sağırı kaçıyordu, körü kaçıyordu, yavru olanı ölüyordu... Hayat intikamını benden kedilerle alıyordu...
Gitsinlerdi... Özlemiyordum...Ben kapıyı gören koltukları seviyordum, bundan kediye neydi?
Yaz başında O da gitti... şehri terk etti... şehir yaz başında bir adam tarafından terk edilmişti...
m.s.d
beş kasım ikibindokuz /Ankara
(Baransel' e ve kediye yazılar...)
bir kehaneti kendinden de önce görebilmek gibi tuhaf bir laneti vardı, elleri çamurdan, gözleri yosundan yapmaydı, geceleri akşamdan, yokluğu kendinden bozmaydı...
yaşamak gibi boşluklarıyla bir dönem ama bucaksız, ucu kime dokunursa artık, orada bir yalnızlık vardı, bir uçurum, bir kimseye dokunmadan göçüp gitmek isteği, bir yalancının çırpınışı vardı, uyudu...
iyi geceler, bütün sabahların ve senden çalınanlar için ne kadar taziyeye gelsem boş, bu sayfaları kimse yapıştıramaz artık yırtıldıkları defterlerime...
uyudu...
iyi geceler
msd/ikibinonuncuonbeşaralıksabahı
ankara
yaşamak gibi boşluklarıyla bir dönem ama bucaksız, ucu kime dokunursa artık, orada bir yalnızlık vardı, bir uçurum, bir kimseye dokunmadan göçüp gitmek isteği, bir yalancının çırpınışı vardı, uyudu...
iyi geceler, bütün sabahların ve senden çalınanlar için ne kadar taziyeye gelsem boş, bu sayfaları kimse yapıştıramaz artık yırtıldıkları defterlerime...
uyudu...
iyi geceler
msd/ikibinonuncuonbeşaralıksabahı
ankara
14 Aralık 2010 Salı
lady grey
i know who you are
i think i've seen you before my friend
already shook your hand
don't push me too hard
i'm not prepared for a talk my dear
prefer to disappear
no! don't be upset
i just can't take it now
keep your lady grey
i feel your pain
but i just can't help you now
sorry for the tea
i'm too fuckin drunk
for all your emotional emergencies
suicidal tendencies
look, i ain't no monk
this is too much for my spinning head
may i puke in your bed
i would also have storys to tell
i'm a desperate human as well
don't be angry but i'm outta here
cause tonight i'm just find drinking beer
i think i've seen you before my friend
already shook your hand
don't push me too hard
i'm not prepared for a talk my dear
prefer to disappear
no! don't be upset
i just can't take it now
keep your lady grey
i feel your pain
but i just can't help you now
sorry for the tea
i'm too fuckin drunk
for all your emotional emergencies
suicidal tendencies
look, i ain't no monk
this is too much for my spinning head
may i puke in your bed
i would also have storys to tell
i'm a desperate human as well
don't be angry but i'm outta here
cause tonight i'm just find drinking beer
11 Aralık 2010 Cumartesi
bütün yol, edip ve ben... kimseyle konuşmadan öyle arada derede bakışarak karla kış aralığında eve vardık. denizi, lodosu ve soğuğu kapımızın ardında bırakıp, yarısından fazlası habersizce alınıp terk edilmiş yuvamızda zarife yle uyuyakaldık.
bir ev kaç valizle toplanabilir dedim edip e, anlamsız birşeyler söyledi, konuşmaktan çok hırıldamak gibiydi dişlerinin arasından çıkanlar, yemek yemedik, içki içmedik, geç uyanmadık, ağlamadık, boş elbise dolaplarına dalıp gitmedik, yalnız bu gece kar, o hazırlıksız yakaladı edip i pencere kenarında...
msd/ankara
kader sokak
bir ev kaç valizle toplanabilir dedim edip e, anlamsız birşeyler söyledi, konuşmaktan çok hırıldamak gibiydi dişlerinin arasından çıkanlar, yemek yemedik, içki içmedik, geç uyanmadık, ağlamadık, boş elbise dolaplarına dalıp gitmedik, yalnız bu gece kar, o hazırlıksız yakaladı edip i pencere kenarında...
msd/ankara
kader sokak
3 Aralık 2010 Cuma
için diyesi
birgün
sadece yaşadığımız için
bile
değecek
bu şarkıları dinlemeye
sonrası
uzun bir yolun bıkkınlığı
tedirgin beklemeler
ve
göz ağrıları
hem de
ilk
değil
birgün
sadece yaşadığımız için
bile
silinecek
bu şehirde yaşanılan herşey
birgün
sadece yaşadığımız için...
msd/ankara
2010
sadece yaşadığımız için
bile
değecek
bu şarkıları dinlemeye
sonrası
uzun bir yolun bıkkınlığı
tedirgin beklemeler
ve
göz ağrıları
hem de
ilk
değil
birgün
sadece yaşadığımız için
bile
silinecek
bu şehirde yaşanılan herşey
birgün
sadece yaşadığımız için...
msd/ankara
2010
24 Kasım 2010 Çarşamba
dedem masal sanırdı yaşadığını
sonra bütün kuşlar geri dönecek...
şehir bir hikayeyi geçecek
kim bilir
sesinin dumandan ağır olduğunu
masada unutulmuş bir söz
bir temenni
bir iyi niyet göstergesi belki
belki bir yıldızın yanlışlıkla başına düşmesi
kanatması bir ağrıyı gecenin yarısında
köylü şaşkınlığı biraz da
kalabalık meydanlarda
ihtilallerden bahsetmek seninle
ve bir kadehte roma hukuku
ayrıntısız telefon susmaları
kış masalları
bütün geceler böyle bitecek...
sonra
kuşlar
geri dönecek
msd
şehir bir hikayeyi geçecek
kim bilir
sesinin dumandan ağır olduğunu
masada unutulmuş bir söz
bir temenni
bir iyi niyet göstergesi belki
belki bir yıldızın yanlışlıkla başına düşmesi
kanatması bir ağrıyı gecenin yarısında
köylü şaşkınlığı biraz da
kalabalık meydanlarda
ihtilallerden bahsetmek seninle
ve bir kadehte roma hukuku
ayrıntısız telefon susmaları
kış masalları
bütün geceler böyle bitecek...
sonra
kuşlar
geri dönecek
msd
21 Kasım 2010 Pazar
ben, o zamanlar öğrenciydim. şehirde kış ağır işlerdi, zamanı ve sabahı dondururdu, balkonlarına çiçek ekemediğimiz her ev için ağır kiralar öderdik, sahi biz kaç kişiydik?
ömür uzun diye serpilmeyi bekleşirdik, duraklar ve saatler kimseyi bir yerlere götürmeye niyetli değildi, şehir bir dumanı yutabilirdi, kimse umursamazdı. umursamadı.
kışa hazır mıydık gerçekten, sahi biz kaç kişiydik, kimdik, nereden gelmiştik, nereye varmıştık, kalacak mıydık? sormazdık, sormadık.
soğuk koridor boyu ellerimizi oğuşturmak, bir onaylanma çabası, bir anlamak endişesiyle her sabaha kışla başlardık, başladık. hediye çaldığım mataran cebimde, bu kış cebimde içki taşımak için çok büyüğüm, sokaklarda içmek için de, gelsen içerdik, gelmedin, içmedik.
...belki devam ederdik yazmaya, sormadın, etmedik...
msd
ömür uzun diye serpilmeyi bekleşirdik, duraklar ve saatler kimseyi bir yerlere götürmeye niyetli değildi, şehir bir dumanı yutabilirdi, kimse umursamazdı. umursamadı.
kışa hazır mıydık gerçekten, sahi biz kaç kişiydik, kimdik, nereden gelmiştik, nereye varmıştık, kalacak mıydık? sormazdık, sormadık.
soğuk koridor boyu ellerimizi oğuşturmak, bir onaylanma çabası, bir anlamak endişesiyle her sabaha kışla başlardık, başladık. hediye çaldığım mataran cebimde, bu kış cebimde içki taşımak için çok büyüğüm, sokaklarda içmek için de, gelsen içerdik, gelmedin, içmedik.
...belki devam ederdik yazmaya, sormadın, etmedik...
msd
16 Kasım 2010 Salı
13 Kasım 2010 Cumartesi
yeni başlayanlar için doğru sevme atlası
..elimin içi kağıt kesikleriyle dolu, orta yerinde bir yitik aşk haritası, noktaları birleştirmeye cesaretin var mı?
bir sessizlik nöbetini paylaşmışız kış ortasında, şehir çıkmaz sokaklarıyla yürüyor üstümüze… mevsim dışlamış bizi aydınlığından... bütün yoklukları aynı suda yitirip tarifsiz bir şey hapsediyorum gözlerime... beni bir uçuruma benzetmeye hakkın var mı?
..düşmelerin sonrası çamur lekesiyim çocuk dizlerinde, sıyırıp atmaya üşendiğin. söylenenler anlamsız, bütün yüzler aynı gecede yaşlanıyorlar, beni bu evde kundaklamaya hakkın var mı?
..''beni uzağında tutma, kanun kadar hükmüm ve su gibi akıcı'...
..su gibi akıp gittin avludan, parmaklarımda bir şeylerin ağırlığı kaldı... yapılanlar ve bütün cevaplara inat hatırda kalan sözler değil miydi anılar?...
mektubun aslında en olmadık yerinde düşüyorum sözlerimden, seni en sesli yokluğumla söze buluyorum... kış ortalarında gittiğim sahil yerleri şimdi erken kalkmalarım, her yolculuğun sonunda yola bakmalarım gibi konuşmalarımın özensizliği. aklıma düşman rüyalar içindeyim, güneş sadece ışık veriyor mevsime.
..bizimkisi bir deniz şehriydi yağmuru ıslak, lodosu kemiklerimizi sızlatan... yüzü suskun, sadece gece yarıları ısınmalarına müsait... bir tekne çekeği sakinliği, bir aldanmışlıktan kopma isteğiydi, bir yalnızlık bıkkınlığıydı sözlerimizin toplamı...
aklımızdan geçenler yüzlerimizde saklanmaya tenezzül etmezdi, şimdi yüzlerimiz gibi yabancıyız kalplerimize...
'yeni başlayanlar için doğru sevme atlası' ydı , bilemediğimiz bir dilde yazılan...
içimizi kanatan bütün satırları şişeleyip tarih ve kısa notlar düşüyorum gece bitimlerine, içim dışım haksızlık...
bizimkisi bir orta oyunuydu, ortalama beklentileri sindiremezdi telaşlarımız...
..beni suya benzet ya da eksik ölçülerine zamanın.
içine attığın ne varsa bir gece aceleyle yolla evime. ya dağılıyoruz ya da çoğalıyoruz kendimize, sen o koltukta uyuyacaksan eğer fark eder mi yalnız kalmalarımız çırılçıplaklıklarda?
bizimkisi bir taflan ağacıydı ,dallarında çocuklar olan, yerini beğenmemiş bir toprak serpilmişliği, bir geç kalınmışlıktı ki üzerimizden geçip gitti, gölgesini bile görmedik... hicaz bir tezatlıktı yapmakla kalmak arasında sıkışıp duran, asla bir tutulmaya sebep sayılamayacak akıl kalıntılarıydı dilediklerimiz, apartman boşluklarında yitirdik sevinçlerimizi...
atılamayacak kadar kıymetli, taşınamayacak kadar ağır yoksunluklardı sarılmalarımız, içi dışı, önü arkası tekinsiz aynılaşmalardı sevişmelerimiz.
bizimkisi bir 'uzun zamandır dua etmemek pişmanlığı' ydı... dilsiz bir tercuman yaptık aşk'ı kendimize, aklı karışmış bir çocuktu iki hayat arasında sıkışıp kalan.
bizimkisi en çok ellerine vurulmuş bir pişmanlık diyetiydi, aceleyle toplanmış uzun yol valizleriydi çırpınmalarımız... ne çok uzun yollara düştük biz seninle, hem de denizin her rengini görerek... yitirilmemiş seraplardı buluşmalarımız gerçekliğine şaibeler bulaşmış, tadı çıkarılamamış vahalardı bakışmalarımız.
kararsızlıktan kaybedilmiş bir son şans ikramiyesiydi bizimkisi...
yok dediğimiz her şeyin gözümüze durmasıydı çarpılmışlığımız. üzerimizde emanet durmuş büyük görünmek kandırmacalarıydı avuçlarımızda sıkı sıkıya tuttuğumuz benliklerimiz, dikenli tel ürkütülmüşlükleriydi içimize hapsettiklerimiz, sarıp sarmalamıştık hüzünlerimizi.
..bizimkisi aşk tı düpe düz...
yaza da kışa da bizim sözlerimizle bağlanan. bir oğlan çocuğunun arsızlığıydı benimkisi, yıllar sonra ilk defa senin kokunla huzur bulan, şehre gece yağarken, birbirimizden habersiz aynı tren garının aynı oturağına aşık olabilme ayrıcalığıydı.
..bizimkisi aşk tı sevgili...
yüzünden başka yaşanmışlık hayal etmediğim... sabah kuytularında kalbini dinlemekti göğsüne eğilip, eğer bırakırsan nereye gideceğimi bilemediğim. bütün dünyama ve bütün alışkanlıklarıma verilmiş bir dersti aklıma kazıdığın sensizliğim.
..benimkisi bir aşk tı sevgili...
kaburga kırıklarımın içinde beslediğim, kalabalık ve keyifli piknik sepetleriydi ertelediklerim. çok hevesli, çok ürkek bir şarkıydı sen uyurken kulağına söylediğim.
..benimkisi bir aşk tı sevgilim...
her sabah yüzünle beslediğim...
msd
bir sessizlik nöbetini paylaşmışız kış ortasında, şehir çıkmaz sokaklarıyla yürüyor üstümüze… mevsim dışlamış bizi aydınlığından... bütün yoklukları aynı suda yitirip tarifsiz bir şey hapsediyorum gözlerime... beni bir uçuruma benzetmeye hakkın var mı?
..düşmelerin sonrası çamur lekesiyim çocuk dizlerinde, sıyırıp atmaya üşendiğin. söylenenler anlamsız, bütün yüzler aynı gecede yaşlanıyorlar, beni bu evde kundaklamaya hakkın var mı?
..''beni uzağında tutma, kanun kadar hükmüm ve su gibi akıcı'...
..su gibi akıp gittin avludan, parmaklarımda bir şeylerin ağırlığı kaldı... yapılanlar ve bütün cevaplara inat hatırda kalan sözler değil miydi anılar?...
mektubun aslında en olmadık yerinde düşüyorum sözlerimden, seni en sesli yokluğumla söze buluyorum... kış ortalarında gittiğim sahil yerleri şimdi erken kalkmalarım, her yolculuğun sonunda yola bakmalarım gibi konuşmalarımın özensizliği. aklıma düşman rüyalar içindeyim, güneş sadece ışık veriyor mevsime.
..bizimkisi bir deniz şehriydi yağmuru ıslak, lodosu kemiklerimizi sızlatan... yüzü suskun, sadece gece yarıları ısınmalarına müsait... bir tekne çekeği sakinliği, bir aldanmışlıktan kopma isteğiydi, bir yalnızlık bıkkınlığıydı sözlerimizin toplamı...
aklımızdan geçenler yüzlerimizde saklanmaya tenezzül etmezdi, şimdi yüzlerimiz gibi yabancıyız kalplerimize...
'yeni başlayanlar için doğru sevme atlası' ydı , bilemediğimiz bir dilde yazılan...
içimizi kanatan bütün satırları şişeleyip tarih ve kısa notlar düşüyorum gece bitimlerine, içim dışım haksızlık...
bizimkisi bir orta oyunuydu, ortalama beklentileri sindiremezdi telaşlarımız...
..beni suya benzet ya da eksik ölçülerine zamanın.
içine attığın ne varsa bir gece aceleyle yolla evime. ya dağılıyoruz ya da çoğalıyoruz kendimize, sen o koltukta uyuyacaksan eğer fark eder mi yalnız kalmalarımız çırılçıplaklıklarda?
bizimkisi bir taflan ağacıydı ,dallarında çocuklar olan, yerini beğenmemiş bir toprak serpilmişliği, bir geç kalınmışlıktı ki üzerimizden geçip gitti, gölgesini bile görmedik... hicaz bir tezatlıktı yapmakla kalmak arasında sıkışıp duran, asla bir tutulmaya sebep sayılamayacak akıl kalıntılarıydı dilediklerimiz, apartman boşluklarında yitirdik sevinçlerimizi...
atılamayacak kadar kıymetli, taşınamayacak kadar ağır yoksunluklardı sarılmalarımız, içi dışı, önü arkası tekinsiz aynılaşmalardı sevişmelerimiz.
bizimkisi bir 'uzun zamandır dua etmemek pişmanlığı' ydı... dilsiz bir tercuman yaptık aşk'ı kendimize, aklı karışmış bir çocuktu iki hayat arasında sıkışıp kalan.
bizimkisi en çok ellerine vurulmuş bir pişmanlık diyetiydi, aceleyle toplanmış uzun yol valizleriydi çırpınmalarımız... ne çok uzun yollara düştük biz seninle, hem de denizin her rengini görerek... yitirilmemiş seraplardı buluşmalarımız gerçekliğine şaibeler bulaşmış, tadı çıkarılamamış vahalardı bakışmalarımız.
kararsızlıktan kaybedilmiş bir son şans ikramiyesiydi bizimkisi...
yok dediğimiz her şeyin gözümüze durmasıydı çarpılmışlığımız. üzerimizde emanet durmuş büyük görünmek kandırmacalarıydı avuçlarımızda sıkı sıkıya tuttuğumuz benliklerimiz, dikenli tel ürkütülmüşlükleriydi içimize hapsettiklerimiz, sarıp sarmalamıştık hüzünlerimizi.
..bizimkisi aşk tı düpe düz...
yaza da kışa da bizim sözlerimizle bağlanan. bir oğlan çocuğunun arsızlığıydı benimkisi, yıllar sonra ilk defa senin kokunla huzur bulan, şehre gece yağarken, birbirimizden habersiz aynı tren garının aynı oturağına aşık olabilme ayrıcalığıydı.
..bizimkisi aşk tı sevgili...
yüzünden başka yaşanmışlık hayal etmediğim... sabah kuytularında kalbini dinlemekti göğsüne eğilip, eğer bırakırsan nereye gideceğimi bilemediğim. bütün dünyama ve bütün alışkanlıklarıma verilmiş bir dersti aklıma kazıdığın sensizliğim.
..benimkisi bir aşk tı sevgili...
kaburga kırıklarımın içinde beslediğim, kalabalık ve keyifli piknik sepetleriydi ertelediklerim. çok hevesli, çok ürkek bir şarkıydı sen uyurken kulağına söylediğim.
..benimkisi bir aşk tı sevgilim...
her sabah yüzünle beslediğim...
msd
9 Kasım 2010 Salı
diyesi
notalarla adını yazabilir miyim dersin
denk geldiği bir aralık var mı sessiz lerinin türkçe de
güzelsin
koca bir şehri ağlatabilecek kadar
git diyebilecek kadar da korkak
söyledim sana
haziran' ları tekinsiz bu sokağın diye
bu savaş
bu
gözümü sen bürümüşlük
artık taşla
baltayla
kılıçlarla yapılacak bu kavga
çünkü
söyledim sana...
haziran' ları tekinsiz bu sokağın
d
i
y
e
yüzünü kaçırabileceğini mi sanıyorsun
kendinden
kimi saklıyorsan o olursun
şimdi saklan
yüz(ün)e kadar sayıyorum
arkamı döndüğümde burdaysan
önüm
arkam
gelmişim
geçmişim
s
o
b
e
msd
denk geldiği bir aralık var mı sessiz lerinin türkçe de
güzelsin
koca bir şehri ağlatabilecek kadar
git diyebilecek kadar da korkak
söyledim sana
haziran' ları tekinsiz bu sokağın diye
bu savaş
bu
gözümü sen bürümüşlük
artık taşla
baltayla
kılıçlarla yapılacak bu kavga
çünkü
söyledim sana...
haziran' ları tekinsiz bu sokağın
d
i
y
e
yüzünü kaçırabileceğini mi sanıyorsun
kendinden
kimi saklıyorsan o olursun
şimdi saklan
yüz(ün)e kadar sayıyorum
arkamı döndüğümde burdaysan
önüm
arkam
gelmişim
geçmişim
s
o
b
e
msd
5 Kasım 2010 Cuma
devam...
Yoksulluk
Bu gece tanrıdan bahsetme bana, kimsenin gıyabında konuşmayalım, günah diyorlar. Pencereler kapalı, yazı kışa sürmüş şehir, kimsesiz su birikintilerinde aramaya devam mı etmeliydim cebimden düşürdüğüm seslerimi? Yazdığım mektupları kendime yolluyorum, akılsız ve soluksuz geçip gidiyor günler. Caddeler ve insanlar bizi özlüyorlar mı gerçekten, bu şehir o sevdiğimiz adamların şehri mi hala? Meyhanelerinde ağladığımız kaç gecemiz varsa vazgeçtim. Şehri ıhlamurlar yüzünden terk ediyorum…
Sefer
Bir gece daha kalalım, belki söyleyecek bir şeyleri kalmıştır ağustosun… bildiğimiz şarkıları mırıldanalım, kediler ve parklar geçsin kitaplarımızın sayfalarından, hiçbir kimse benim kadar yazmamıştır parkları, hiçbir kimse bu kadar saymamıştır yollarını bu şehrin, öyleyse tek bir gece daha kalalım, mutlaka gösterecek bir şeyi daha kalmıştır ağustosun… sokağı bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
Tarife
Yaklaş, konuşmak istemediğim şeyler var seninle… yaklaş ki aklım karışsın, konuşamayayım… eskiciler ve başka ülke pulları… zarflar burada da mektuplarımı ne yapmışsın? Yaklaş ki sormayayım. Bir hesaplaşma, bir iç kırgınlığıdır gözümden savrulan, kendi elimi daldırıp kaburgamdan içeri bahsettiğin tanrının seni yaptığı parçayı söküp atıyorum ben den. Şimdi başka bir tutsaklık bulmalısın savurganlığına… seni bir özür yüzünden terk ediyorum…
Yol
Uyandığımı varsayarak koyu bir kahve söylüyorum kendime, kediler ve ölüler bilmediğim bir oyuna tutuşuyorlar tekkemin bahçesinde. Şeyhim adi bir suçluymuş meğer, ne kuralı kalmış bu mezhebin ne elle tutulur bir öğüdü. tanrını bir güvensizlik yüzünden terk ediyorum…
Tabla
Beni bul… bıraktığım mektupları seyyarcı çocuklara ver, sakız falları gibi sarsınlar simitlerini, şehrin bütün çöp kutularına dağılayım gece olduğunda. Kendimi bir mektup yüzünden terk ediyorum…
msd
Bu gece tanrıdan bahsetme bana, kimsenin gıyabında konuşmayalım, günah diyorlar. Pencereler kapalı, yazı kışa sürmüş şehir, kimsesiz su birikintilerinde aramaya devam mı etmeliydim cebimden düşürdüğüm seslerimi? Yazdığım mektupları kendime yolluyorum, akılsız ve soluksuz geçip gidiyor günler. Caddeler ve insanlar bizi özlüyorlar mı gerçekten, bu şehir o sevdiğimiz adamların şehri mi hala? Meyhanelerinde ağladığımız kaç gecemiz varsa vazgeçtim. Şehri ıhlamurlar yüzünden terk ediyorum…
Sefer
Bir gece daha kalalım, belki söyleyecek bir şeyleri kalmıştır ağustosun… bildiğimiz şarkıları mırıldanalım, kediler ve parklar geçsin kitaplarımızın sayfalarından, hiçbir kimse benim kadar yazmamıştır parkları, hiçbir kimse bu kadar saymamıştır yollarını bu şehrin, öyleyse tek bir gece daha kalalım, mutlaka gösterecek bir şeyi daha kalmıştır ağustosun… sokağı bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
Tarife
Yaklaş, konuşmak istemediğim şeyler var seninle… yaklaş ki aklım karışsın, konuşamayayım… eskiciler ve başka ülke pulları… zarflar burada da mektuplarımı ne yapmışsın? Yaklaş ki sormayayım. Bir hesaplaşma, bir iç kırgınlığıdır gözümden savrulan, kendi elimi daldırıp kaburgamdan içeri bahsettiğin tanrının seni yaptığı parçayı söküp atıyorum ben den. Şimdi başka bir tutsaklık bulmalısın savurganlığına… seni bir özür yüzünden terk ediyorum…
Yol
Uyandığımı varsayarak koyu bir kahve söylüyorum kendime, kediler ve ölüler bilmediğim bir oyuna tutuşuyorlar tekkemin bahçesinde. Şeyhim adi bir suçluymuş meğer, ne kuralı kalmış bu mezhebin ne elle tutulur bir öğüdü. tanrını bir güvensizlik yüzünden terk ediyorum…
Tabla
Beni bul… bıraktığım mektupları seyyarcı çocuklara ver, sakız falları gibi sarsınlar simitlerini, şehrin bütün çöp kutularına dağılayım gece olduğunda. Kendimi bir mektup yüzünden terk ediyorum…
msd
4 Kasım 2010 Perşembe
bu tarafından düşünmemiştim,
paltolar dolaplardan çıkartılıp vestiyerlere asıldılar diye kış gelmiş sayılmaz, ya da bir mevsim değişikliği herzaman bir değişime işaret olmaya bilir.
huzurlu bir köşesini arıyorum evin, mutfak olmadığı kesin, yatak odam bir bakıma ama koridor kesinlikle huzurlu. canlılar arasındaki en huzurlu şey ise zarife, bu hepsinden daha tuhaf aslında.
içimdeki mecburiyet duygusu olmasa evden çıkmak istemezdim.
not almayı bıraktım, kendime mail atma deliliğinden de kurtulmaya çalışıyorum.
soğuk sevilecek birşey değil, yıllardır soğuğu sevmek için bir neden bulamadım. bu kışta bulamayacağım.
Rahibe Teressa' yı tanımıyorum.
asla gerçek bir spor sever olamadım. bu kışta olmayacağım.
en sevdiğim bir rengin de olduğunu sanmıyorum. hiç o kadar benimsememişim renkleri.
paltolar dolaplardan çıkartılıp vestiyerlere asıldılar diye kış gelmiş sayılmaz, ya da bir mevsim değişikliği herzaman bir değişime işaret olmaya bilir.
huzurlu bir köşesini arıyorum evin, mutfak olmadığı kesin, yatak odam bir bakıma ama koridor kesinlikle huzurlu. canlılar arasındaki en huzurlu şey ise zarife, bu hepsinden daha tuhaf aslında.
içimdeki mecburiyet duygusu olmasa evden çıkmak istemezdim.
not almayı bıraktım, kendime mail atma deliliğinden de kurtulmaya çalışıyorum.
soğuk sevilecek birşey değil, yıllardır soğuğu sevmek için bir neden bulamadım. bu kışta bulamayacağım.
Rahibe Teressa' yı tanımıyorum.
asla gerçek bir spor sever olamadım. bu kışta olmayacağım.
en sevdiğim bir rengin de olduğunu sanmıyorum. hiç o kadar benimsememişim renkleri.
1 Kasım 2010 Pazartesi
ankara' da
I
Kumrular sokağı hüzzamdı bir zaman
Kale'ye rast vaktinde çıkılırdı
Gariptir, Sezenlerdeki hanende
Çekip gitti Sarguttan bir ay önce
II
Posta caddesi, Taşhan, Karpiç ve diğerleri
Ama artık meyhaneler kalmadı Ankara'da
Belki bundandı Cemal Süreya'nın Kızılay'da
Huzursuz bir zürafa gibi dolaşması
Ahmet TELLİ
Kumrular sokağı hüzzamdı bir zaman
Kale'ye rast vaktinde çıkılırdı
Gariptir, Sezenlerdeki hanende
Çekip gitti Sarguttan bir ay önce
II
Posta caddesi, Taşhan, Karpiç ve diğerleri
Ama artık meyhaneler kalmadı Ankara'da
Belki bundandı Cemal Süreya'nın Kızılay'da
Huzursuz bir zürafa gibi dolaşması
Ahmet TELLİ
27 Ekim 2010 Çarşamba
herşeyi anlamıyor olman tuhaf değil, kaçınılmaz olan budur zaten demişti, kimse o tarafa bakmıyordu. Aslında büyüttüğümüz gibi değil. Yaşanan anlar, güzel ve kötü hissettirenler, geçmiş, gelecek, şimdiki ve geniş zamanlarının hepsi dahil buna. bütün bu gerçeklik sadece hafızadan ibaret, milyarlarca insanın başlangıçtan beri hatırladıklarından,ölmesi imkansız olan,dünyadaki en yaşlı şeyden ibaret, hafızan... yani o kadar tuhaf değil, büyük ölçüde anlaşılabilir olmalı.iki ile iki toplandığınında dört etmeyebilir, genelde eder ama bazen etmez işte... yanlış mıyım diye devam etti.
olasılığın ne olduğunu önceden biliyordum, olası birşeydi, olması normal olan birçok şey vardı, yani herhangi birşeyin olması garip değildi.
saçında sürekli gözüme takılan ama hala tanımlayamadığım ve ortaya çıkaramadığım bir durum vardı, bir oran farklılığı, bir kontrast bozukluğu, yani odaklanmamı engelleyen birşey vardı saçında.
konuşmak istemiyordum, aklım sürekli saçındaki bilmeceye kayıyordu, en olmadık, en uzun zamandır hatırlanmayan, en hiç düşünmediğim şeyler aklımdan geçiyordu. konuşmak istemiyordum.
olasılığın ne olduğunu önceden biliyordum, olası birşeydi, olması normal olan birçok şey vardı, yani herhangi birşeyin olması garip değildi.
saçında sürekli gözüme takılan ama hala tanımlayamadığım ve ortaya çıkaramadığım bir durum vardı, bir oran farklılığı, bir kontrast bozukluğu, yani odaklanmamı engelleyen birşey vardı saçında.
konuşmak istemiyordum, aklım sürekli saçındaki bilmeceye kayıyordu, en olmadık, en uzun zamandır hatırlanmayan, en hiç düşünmediğim şeyler aklımdan geçiyordu. konuşmak istemiyordum.
25 Ekim 2010 Pazartesi
demiş ki; kimse bu seferden öyle hasarsız kurtulamayacak, burada yazlar komik ve boş, kışlar ise kaygısız ve soğuk geçiyor.
karşı kıyı memleket, hiç ora'lı olmadığın. bu kıyı ise senin değil.
demiş ki; son kuşlar gittiğinde sen döneceksin, bilmediğin bütün bu sokaklar senin olacak, kıymeti bilinmemiş bir miras, bir kavgaya sebep olsun diye.
demiş, ve gitmiş...
msd
karşı kıyı memleket, hiç ora'lı olmadığın. bu kıyı ise senin değil.
demiş ki; son kuşlar gittiğinde sen döneceksin, bilmediğin bütün bu sokaklar senin olacak, kıymeti bilinmemiş bir miras, bir kavgaya sebep olsun diye.
demiş, ve gitmiş...
msd
16 Ekim 2010 Cumartesi
yıllar geçmiş, çok zaman olmuş..
şehirler değiştirmişim sen yokken, ülkeler..
dönüp dolaşıp aynı yere gelmişim; yıl dönümüne...
kardeşim...
sen yokken buralarda yağmurlar yağdı, biz sınıf arkadaşlarının düğünlerine gittik. birileri sabah dedi, ben bildiğin gibi rakı içtim, kimse neden demedi.
bugün güzel bir gün olmasın, kimse çalmasın kapıyı, kimse anlatmasın, bugün yıl dönümün müş, dönmüş mü annenin takviminde yıl?
kardeşim...
bir şeyleri anlatasım var, zaman geçmiş, utangaç yılları mı yazmalıyız her daim!
sen yokken ben neler yaptım bilsen...
yazacak bir şeyim yok...
yoksun....
bu gece zor... yıl dönümünmüş...
şehirler değiştirmişim sen yokken, ülkeler..
dönüp dolaşıp aynı yere gelmişim; yıl dönümüne...
kardeşim...
sen yokken buralarda yağmurlar yağdı, biz sınıf arkadaşlarının düğünlerine gittik. birileri sabah dedi, ben bildiğin gibi rakı içtim, kimse neden demedi.
bugün güzel bir gün olmasın, kimse çalmasın kapıyı, kimse anlatmasın, bugün yıl dönümün müş, dönmüş mü annenin takviminde yıl?
kardeşim...
bir şeyleri anlatasım var, zaman geçmiş, utangaç yılları mı yazmalıyız her daim!
sen yokken ben neler yaptım bilsen...
yazacak bir şeyim yok...
yoksun....
bu gece zor... yıl dönümünmüş...
15 Ekim 2010 Cuma
pusula
uzak bir ihtimalle bu yağmur senin için hiçbir şey ifade etmeyecek, bağlarını ve köprülerini alıp çok tuhaf bir yerlere gitmiş olacaksın. bitirici bir soğuk ve başlangıçlar için eksik kalmış bir dolu notla, toparlanma şansı hiç kalmamış bir hikayenin ıslak çıkmazındasındır belki de.
uyu, gün nasıl geçecek bulutları göreceksin.
gümüş kadehler gibi, kullanışsız ama bir zenginliğin habercisi, kendini kaybetmiş bir pusula, menteşeleri kaynamış bir kapı gibi, ne açılabilirsin artık ne de gideceğin yeri biliyorsundur belki de. işte asıl hüzünlü olan budur gerçekte.
uzak bir ihtimalle bu yağmur senin için hiçbir şey ifade etmeyecek..
koşuşan birileri var etrafta, bir olmamışlığa acil müdahale görevlileri gibi. aşıklara yaşam koçluğu yapıyor sevip sevişmemiş ibneler. böyle zamanlarda sert içkiler içiyorum ben, yağmur durmadan yağıyor.
sokağın taşları ıslak, bu yazıda yazılamadan böyle kalacak, akıldan geçenler unutulup bir sigara daha yakılacak. bilinmeyen bir sebeptan ötürü, yarın sabaha da yağmurlu başlanacak!
msd/ankara2010
uyu, gün nasıl geçecek bulutları göreceksin.
gümüş kadehler gibi, kullanışsız ama bir zenginliğin habercisi, kendini kaybetmiş bir pusula, menteşeleri kaynamış bir kapı gibi, ne açılabilirsin artık ne de gideceğin yeri biliyorsundur belki de. işte asıl hüzünlü olan budur gerçekte.
uzak bir ihtimalle bu yağmur senin için hiçbir şey ifade etmeyecek..
koşuşan birileri var etrafta, bir olmamışlığa acil müdahale görevlileri gibi. aşıklara yaşam koçluğu yapıyor sevip sevişmemiş ibneler. böyle zamanlarda sert içkiler içiyorum ben, yağmur durmadan yağıyor.
sokağın taşları ıslak, bu yazıda yazılamadan böyle kalacak, akıldan geçenler unutulup bir sigara daha yakılacak. bilinmeyen bir sebeptan ötürü, yarın sabaha da yağmurlu başlanacak!
msd/ankara2010
8 Ekim 2010 Cuma
7 Ekim 2010 Perşembe
... üzerine not(a)lar
Notlar
Gidip kendin için bir gün çal birilerinden, toplandık diye konuşmak zorunda değiliz ki, ben sizi en çok uyuduğunuz zamanlarda seviyorum. Masamın üzeri dağınık, aslında hiç bilmediğim notlarla dolu, deftere yazmakla aynı değilmiş, insanın yazısı bile değişirmiş.
Sokağından geçtim, ıhlamur ağaçları sonbahar olmuş, perdelerin kapalı, onca gün, az yağmur, az soğuk, çok değişiklik olmuş, yoktun, olmayanlara seni yazmadım.
Giderken anlattığın hikayeye bir son bulabildin mi? Eğer hala yazmadıysan sıradan bir ‘son’ um var senin için, posta kutuna bıraktım, oku da ağla. Bana bir şehir anlat, savaş ve açlık, sonrasında bozgun ama kral ölsün, kraliçe kadın pazarına düşsün, düşsün de anlasın sigortasız hizmet etmek ne demekmiş.
msd/ankara
Gidip kendin için bir gün çal birilerinden, toplandık diye konuşmak zorunda değiliz ki, ben sizi en çok uyuduğunuz zamanlarda seviyorum. Masamın üzeri dağınık, aslında hiç bilmediğim notlarla dolu, deftere yazmakla aynı değilmiş, insanın yazısı bile değişirmiş.
Sokağından geçtim, ıhlamur ağaçları sonbahar olmuş, perdelerin kapalı, onca gün, az yağmur, az soğuk, çok değişiklik olmuş, yoktun, olmayanlara seni yazmadım.
Giderken anlattığın hikayeye bir son bulabildin mi? Eğer hala yazmadıysan sıradan bir ‘son’ um var senin için, posta kutuna bıraktım, oku da ağla. Bana bir şehir anlat, savaş ve açlık, sonrasında bozgun ama kral ölsün, kraliçe kadın pazarına düşsün, düşsün de anlasın sigortasız hizmet etmek ne demekmiş.
msd/ankara
6 Ekim 2010 Çarşamba
horgeneral
Gecikme için üzgünüm, parklarında siviller geziyor diye faşist olduğunu unutacak değilim cumhuriyetinin!
İçme dedim sana, içince bozuluyorsun, sert vuruyorsun, ağzındaki kanı sokaklara, sokakları kendine tükürüyorsun.
Yapma! O şarkıyı bu gece çalma, yazdıklarımı üstüne alınma, söylemediklerimi sayma, yitir ismini.
Kediler hükümet olsun, zarife dış içleri bakanı.
msd/ankara
İçme dedim sana, içince bozuluyorsun, sert vuruyorsun, ağzındaki kanı sokaklara, sokakları kendine tükürüyorsun.
Yapma! O şarkıyı bu gece çalma, yazdıklarımı üstüne alınma, söylemediklerimi sayma, yitir ismini.
Kediler hükümet olsun, zarife dış içleri bakanı.
msd/ankara
saat
Birisini bul, ondan başlayalım. Kim olduğu önemli değil, ne yaptığı, nasıl göründüğü, aradığım da gelecek mi? Yürürken düşmekten utanır mı? Düşsem…
Eski zamanlar gibi, saati çıkartıp kolundan sert bir şarkı dinleyelim, iron maiden çalsın mesela.
Ancak o kadar sertleşebiliriz birbirimize bu saatten sonra.
Kaldırımda yürüyen zürafalar, kışın modasını kimden takip ediyorlar sanıyorsun. bilinç ve dışındaki her şeyi karalıyorum, ufak notlar ve bir makasla kendi kış kreasyonumu podyuma sürüyorum, slalom sanıyor şehir. Fonda dark evil çalıyor, keman hiç olmamış deyip makasla aklımdaki arşeyi kesiyorum.
msd/kader sokak2010
Eski zamanlar gibi, saati çıkartıp kolundan sert bir şarkı dinleyelim, iron maiden çalsın mesela.
Ancak o kadar sertleşebiliriz birbirimize bu saatten sonra.
Kaldırımda yürüyen zürafalar, kışın modasını kimden takip ediyorlar sanıyorsun. bilinç ve dışındaki her şeyi karalıyorum, ufak notlar ve bir makasla kendi kış kreasyonumu podyuma sürüyorum, slalom sanıyor şehir. Fonda dark evil çalıyor, keman hiç olmamış deyip makasla aklımdaki arşeyi kesiyorum.
msd/kader sokak2010
4 Ekim 2010 Pazartesi
2 Ekim 2010 Cumartesi
gün gece
uzun bir günü ufacık kağıtlara karaladım, boğazım yanıyor.
uzak ara gerideyim kendimden, kadınları ve geceleri söyledim, ağlanmaktan bıkmış mevsimleri, içi yorgun uykuları uyandım gün(lük)lerin batımında. tutturamadığım bütün saatleri kafamda kurarak ve anlamayarak penceremin dışında olup bitenlerimi uzun yürümeleri seyrelttim rakında.
tertemiz yoksulluklar biriktiriyordum sen denizi yüzerken
gün geceye sarılıyordu...
yüzüme düşman gülmelerin var şimdi odamda, denize dalmalarını anlatamıyorum ki kediye, ben artık hiç bir şey anlatamıyorum.
cümleler noktasız virgülsüz geçiyor evin duvarından,
saate bakıyorum, yine geçmiş oluyor günü yel kovan.. bunu bari ayrı yazma diyorsun, insafsız!
sana ne diyorum
seni geçse öyle yazar mıydım!
msd/ kader sokak
güz2010
uzak ara gerideyim kendimden, kadınları ve geceleri söyledim, ağlanmaktan bıkmış mevsimleri, içi yorgun uykuları uyandım gün(lük)lerin batımında. tutturamadığım bütün saatleri kafamda kurarak ve anlamayarak penceremin dışında olup bitenlerimi uzun yürümeleri seyrelttim rakında.
tertemiz yoksulluklar biriktiriyordum sen denizi yüzerken
gün geceye sarılıyordu...
yüzüme düşman gülmelerin var şimdi odamda, denize dalmalarını anlatamıyorum ki kediye, ben artık hiç bir şey anlatamıyorum.
cümleler noktasız virgülsüz geçiyor evin duvarından,
saate bakıyorum, yine geçmiş oluyor günü yel kovan.. bunu bari ayrı yazma diyorsun, insafsız!
sana ne diyorum
seni geçse öyle yazar mıydım!
msd/ kader sokak
güz2010
1 Ekim 2010 Cuma
29 Eylül 2010 Çarşamba
üç
Söz
Bu yapraklar etrafta uçuşmaya başladı beridir gece yürümeleri azaldı sokağının, gün ile gece kaybolduğunda ışık doğru ya da gerçek için değil yalnızca bir şeyi anlatmak için orada olacak unutma bunu. Aldığın notların toplamı mezuniyetini aşmış, ikindi sınıfları gibisin, üşüsen olmaz, giyinsen olmaz, kış en çok sana düşman. Cümlelerini yuvarlama, kesik parmak uçların gibi ince ince sızlatan bir mutsuzluğun adını seninkinin harfleriyle yeniden yazmaya meyilliyim, sen bu yüzden; cümlelerini yuvarlama…
Soru
Gün biterken şehirde, bütün aydınlıkları içiveriyor evsizler sokak başlarında. Her sokağın adında senin bir harfin mutlaka vardır, gelecek olanlar gelmemiş, davetsiz kim varsa masa dolusu kalabalık. Böyle zamanlarda aynı cümleyi hatırlat dur kendine, hatırlat da unutma beni; kedi uykusunda rüyalar bitmez… bir ağıtla, zamane bir içerlemeyle terk ediyorsun şehri, bir mutsuzluktan başka bir mutsuzluğa göçüyorsun, el sallamıyorum gidişine, gününü ve saatini bilmiyorum, kimseyi sormuyorum sesine ama trenle göçüyorsun biliyorum. Bir türküyü anlatıyor akşamların yolsuz… fark eder mi? Çok canı yanmış birilerinin… yol daha uzayacak mı dersin?
Dilek
Öyle kendinden habersiz, ulu orta bir şaşkınlıkla el ele kalmışız şehirle. Neyi bekliyordun, kim hiç gelmedi? Sıradaki şarkı benim olsun, sonrakilerin hepsi yine senin. bedduanın virgüllerini atsam bir iyi niyet çıkarabilir miyiz ayrılığımızdan? Bütün diller aynı şeyi söylüyorduysa eğer bunca savaşa ne gerek vardı diye geçiyor mu içinden seninde? Boşluk yerlerine pamuk, mecburiyetlerime kahvehane tabureleri koyuyorum söylemediklerin ayakta kalmasınlar diye…
msd/ ankara
Bu yapraklar etrafta uçuşmaya başladı beridir gece yürümeleri azaldı sokağının, gün ile gece kaybolduğunda ışık doğru ya da gerçek için değil yalnızca bir şeyi anlatmak için orada olacak unutma bunu. Aldığın notların toplamı mezuniyetini aşmış, ikindi sınıfları gibisin, üşüsen olmaz, giyinsen olmaz, kış en çok sana düşman. Cümlelerini yuvarlama, kesik parmak uçların gibi ince ince sızlatan bir mutsuzluğun adını seninkinin harfleriyle yeniden yazmaya meyilliyim, sen bu yüzden; cümlelerini yuvarlama…
Soru
Gün biterken şehirde, bütün aydınlıkları içiveriyor evsizler sokak başlarında. Her sokağın adında senin bir harfin mutlaka vardır, gelecek olanlar gelmemiş, davetsiz kim varsa masa dolusu kalabalık. Böyle zamanlarda aynı cümleyi hatırlat dur kendine, hatırlat da unutma beni; kedi uykusunda rüyalar bitmez… bir ağıtla, zamane bir içerlemeyle terk ediyorsun şehri, bir mutsuzluktan başka bir mutsuzluğa göçüyorsun, el sallamıyorum gidişine, gününü ve saatini bilmiyorum, kimseyi sormuyorum sesine ama trenle göçüyorsun biliyorum. Bir türküyü anlatıyor akşamların yolsuz… fark eder mi? Çok canı yanmış birilerinin… yol daha uzayacak mı dersin?
Dilek
Öyle kendinden habersiz, ulu orta bir şaşkınlıkla el ele kalmışız şehirle. Neyi bekliyordun, kim hiç gelmedi? Sıradaki şarkı benim olsun, sonrakilerin hepsi yine senin. bedduanın virgüllerini atsam bir iyi niyet çıkarabilir miyiz ayrılığımızdan? Bütün diller aynı şeyi söylüyorduysa eğer bunca savaşa ne gerek vardı diye geçiyor mu içinden seninde? Boşluk yerlerine pamuk, mecburiyetlerime kahvehane tabureleri koyuyorum söylemediklerin ayakta kalmasınlar diye…
msd/ ankara
28 Eylül 2010 Salı
rüya
Nar…
Bu bir bilmece, cevabını bilmediğimiz bütün sorular için. Üstüne gidilmiş sabahlar ve yazılmayı unutulmuş mektuplar için… çocuklar ve yorulmayan yağmurlar için. Bu bir cevap, sesini duymadığımız bütün kalabalıklar için…
Çarşıda bulup evde yitirdiğim hikayelerimi anlatmaya zamanım olmadı. Bu yüzden kedi diyorum sana, kedi… yüzü güzel kedi, sevdiğim kedi… dilini çözemiyorum çoğu zaman, duymak bile yetiyor bu yüzden.
Tek parça siyah bir elbiseyle açıyorsun kapıyı, camın kenarındayım ama hiçbir şey yok arkasında, görüntü bile denemez buna, sadece sen varsın. Anahtarlarını girişe bırakıyorsun, kalemlerimi sen mi aldın diyorsun. Nereden diyorum, susuyorsun. Çıkalım diyorsun, görülecek çok yer var… çıkıyoruz.
Kendimizden, evimizden, içimizden çıkıyoruz, bir cam aralığı kadar bile gidemiyoruz. Ellerini arıyorum ellerinin arasında… susuyorsun… yüzünde sevdiğim tek parça sen…
Yağmur yağmıyor, durmuyor yağmur, biz duruyoruz. O gece biz, evimizin bütün duvarlarına yağıyoruz, üstümüzde siyah elbiselerimiz, parça parça bütün huzursuzluklarımızı çıkartıyoruz…
Anahtarlarını çıkışa bırakıyorsun… artık, diyorsun, ihtiyacımız yok ne kilitlere ne de anahtarlara… tek parça siyah bir gülümsemeyle uzanıyorsun yanıma, öylece uyuyakalıyoruz…
Camın arkasında chat baker çalıyor;
Autumn leaves…
msd/ankara
Bu bir bilmece, cevabını bilmediğimiz bütün sorular için. Üstüne gidilmiş sabahlar ve yazılmayı unutulmuş mektuplar için… çocuklar ve yorulmayan yağmurlar için. Bu bir cevap, sesini duymadığımız bütün kalabalıklar için…
Çarşıda bulup evde yitirdiğim hikayelerimi anlatmaya zamanım olmadı. Bu yüzden kedi diyorum sana, kedi… yüzü güzel kedi, sevdiğim kedi… dilini çözemiyorum çoğu zaman, duymak bile yetiyor bu yüzden.
Tek parça siyah bir elbiseyle açıyorsun kapıyı, camın kenarındayım ama hiçbir şey yok arkasında, görüntü bile denemez buna, sadece sen varsın. Anahtarlarını girişe bırakıyorsun, kalemlerimi sen mi aldın diyorsun. Nereden diyorum, susuyorsun. Çıkalım diyorsun, görülecek çok yer var… çıkıyoruz.
Kendimizden, evimizden, içimizden çıkıyoruz, bir cam aralığı kadar bile gidemiyoruz. Ellerini arıyorum ellerinin arasında… susuyorsun… yüzünde sevdiğim tek parça sen…
Yağmur yağmıyor, durmuyor yağmur, biz duruyoruz. O gece biz, evimizin bütün duvarlarına yağıyoruz, üstümüzde siyah elbiselerimiz, parça parça bütün huzursuzluklarımızı çıkartıyoruz…
Anahtarlarını çıkışa bırakıyorsun… artık, diyorsun, ihtiyacımız yok ne kilitlere ne de anahtarlara… tek parça siyah bir gülümsemeyle uzanıyorsun yanıma, öylece uyuyakalıyoruz…
Camın arkasında chat baker çalıyor;
Autumn leaves…
msd/ankara
27 Eylül 2010 Pazartesi
ihtilal
ya silsinler bu metni
duvarlardan
ya da
vurulacak bir kaç adam daha
göstersinler
ensesinden
öyle kaldırım boyunca
hareketsiz
çünkü biraz daha
sahipsiz kalırsa elimdeki
tabanca
bu şehrin bütün
elektrik direkleri
faili meçhul bir
cinayete konu olacak
ya çıkarsınlar
iskeletimi etimden
ya da bu yaz
hiç beklenmeyen
bir şeyler olacak
hızlı trenler
kolçaklı saat dişlileri
bu şehrin son ve en yaşlı heykeli
bir el hareketimle
yerle bir olacak
bir olduğu yerden
iki devrim çıkacak
gökten düşen elmaları
gözü dönmüş itler gibi
dişleyeceğiz
söksünler şu işe yaramaz
iskeletimi etimden
yoksa
bu gece bu şehirde
lüzumsuz bir isyan daha hunharca
bastırılacak
sokaklar karartılacak
çocuklar kovalanacak
ya söndürsünler
bu yangını
ya da
bu gece bu şehirde
kimsenin aklına gelmeyen
bir şey olacak
msd
ağustos 2010
ankara
duvarlardan
ya da
vurulacak bir kaç adam daha
göstersinler
ensesinden
öyle kaldırım boyunca
hareketsiz
çünkü biraz daha
sahipsiz kalırsa elimdeki
tabanca
bu şehrin bütün
elektrik direkleri
faili meçhul bir
cinayete konu olacak
ya çıkarsınlar
iskeletimi etimden
ya da bu yaz
hiç beklenmeyen
bir şeyler olacak
hızlı trenler
kolçaklı saat dişlileri
bu şehrin son ve en yaşlı heykeli
bir el hareketimle
yerle bir olacak
bir olduğu yerden
iki devrim çıkacak
gökten düşen elmaları
gözü dönmüş itler gibi
dişleyeceğiz
söksünler şu işe yaramaz
iskeletimi etimden
yoksa
bu gece bu şehirde
lüzumsuz bir isyan daha hunharca
bastırılacak
sokaklar karartılacak
çocuklar kovalanacak
ya söndürsünler
bu yangını
ya da
bu gece bu şehirde
kimsenin aklına gelmeyen
bir şey olacak
msd
ağustos 2010
ankara
23 Eylül 2010 Perşembe
göz
gözümün içerisinden akıp gitti
adına
bahar dediğiniz koskoca bir yağmur..
gözlerinde bir kedi yaşıyor senin
gözyaşı yerlerinden çekilmiş içine doğru
ağırdan bakıyor bana
ağırdan geziniyor vücudumda
umu
demiştim ya sana
umu-yorum işte
azıcık rakıdan
azıcık bu şehre değen sonbahardan
azıcık da
azlığından mustaribim...
gözlerinde bir kedi yaşıyor senin..
nurun...
http://nosmustamittovivoen.blogspot.com/
Bir şeyler yazılmalı
bir şeyler
bir yerlerden alınıp
olmaması gereken yerlere konulmalı
baharın sonunda
bütün şehir
kedileriyle anlaşmalı
öyle yazıları talan edilmiş
kışına bir tek
el bile değmemiş şehirleri
kim isterse o yürüsün
çünkü
gözlerinden
bir kedi bakıyor senin
msd/gemlik ikibinon
adına
bahar dediğiniz koskoca bir yağmur..
gözlerinde bir kedi yaşıyor senin
gözyaşı yerlerinden çekilmiş içine doğru
ağırdan bakıyor bana
ağırdan geziniyor vücudumda
umu
demiştim ya sana
umu-yorum işte
azıcık rakıdan
azıcık bu şehre değen sonbahardan
azıcık da
azlığından mustaribim...
gözlerinde bir kedi yaşıyor senin..
nurun...
http://nosmustamittovivoen.blogspot.com/
Bir şeyler yazılmalı
bir şeyler
bir yerlerden alınıp
olmaması gereken yerlere konulmalı
baharın sonunda
bütün şehir
kedileriyle anlaşmalı
öyle yazıları talan edilmiş
kışına bir tek
el bile değmemiş şehirleri
kim isterse o yürüsün
çünkü
gözlerinden
bir kedi bakıyor senin
msd/gemlik ikibinon
19 Eylül 2010 Pazar
17 Eylül 2010 Cuma
bitebilen şehir
yanıyorsun
zorla söyletilmiş bir şeyler donup kalmış yüzünde. orada, çenenin tam altında, sadece güneşin o saatlerinde ortaya çıkan, kızıllaşan ve kaybolan, eksikliğini de bütünlüğün gibi karışıklaştıran, unutturan, unutulan, ömrünün alfabesini bir anahtarlıkla deniz diplerine attıran, saklatan bir umursamazlıkla bir yaz’ dan daha çekilip gidiyorsun.
bana şehirleri anlat demiştin. kimsenin kurduğu, kimsenin yaşadığı, sokakları ve ağaçlarıyla kalabalığı ıslak şehirleri okuduğun romanlar gibi anlatabilir miyim sana?
kimi istiyorsun? o caddeler, o merdiven aralıkları, sevdiğin ressamlar ki hiç anlamamıştık; zaten olan bir şeyin neden çizilmek istendiğini, belki de çizilen istiyordu gerçekten, sevilenin hep sevilmesi gibi .
bu şehir, bitebilen bir coğrafyadır artık gözümde, öğrenciliğin ve çocukluğun ışıltısı yaz ve sonbahar bıkkınlığına bırakmışsa kendini, bütün kedileri sokaklara düşmüş ve bütün çocuklar başka babalara sarılacak demektir bundan böyle.
dipsiz yazıları saatlerce boş gözlerle okumanı seyrettiğim bütün gecelerim, şimdi ömrümden çalınmış, ziyan edilmiş, haksızlıklarımdır gözümde.
yazdıklarımı unut
çünkü
bu şehir
biten bir coğrafyadır
artık gözümde
kim
ömrünü feda etmeye
hazırsa
bu tedirginliğe
yaz
kendini ucuza satmış demektir
uğursuz bir eskiciye!
msd/eylül ikibinon ankara
zorla söyletilmiş bir şeyler donup kalmış yüzünde. orada, çenenin tam altında, sadece güneşin o saatlerinde ortaya çıkan, kızıllaşan ve kaybolan, eksikliğini de bütünlüğün gibi karışıklaştıran, unutturan, unutulan, ömrünün alfabesini bir anahtarlıkla deniz diplerine attıran, saklatan bir umursamazlıkla bir yaz’ dan daha çekilip gidiyorsun.
bana şehirleri anlat demiştin. kimsenin kurduğu, kimsenin yaşadığı, sokakları ve ağaçlarıyla kalabalığı ıslak şehirleri okuduğun romanlar gibi anlatabilir miyim sana?
kimi istiyorsun? o caddeler, o merdiven aralıkları, sevdiğin ressamlar ki hiç anlamamıştık; zaten olan bir şeyin neden çizilmek istendiğini, belki de çizilen istiyordu gerçekten, sevilenin hep sevilmesi gibi .
bu şehir, bitebilen bir coğrafyadır artık gözümde, öğrenciliğin ve çocukluğun ışıltısı yaz ve sonbahar bıkkınlığına bırakmışsa kendini, bütün kedileri sokaklara düşmüş ve bütün çocuklar başka babalara sarılacak demektir bundan böyle.
dipsiz yazıları saatlerce boş gözlerle okumanı seyrettiğim bütün gecelerim, şimdi ömrümden çalınmış, ziyan edilmiş, haksızlıklarımdır gözümde.
yazdıklarımı unut
çünkü
bu şehir
biten bir coğrafyadır
artık gözümde
kim
ömrünü feda etmeye
hazırsa
bu tedirginliğe
yaz
kendini ucuza satmış demektir
uğursuz bir eskiciye!
msd/eylül ikibinon ankara
14 Eylül 2010 Salı
di' li geçmemiş zaman...
odamın içinde nefes dolusu kırgınlık, hiç bir suskunluk ses vermiyor sesime… dönüp duran bir film beynimin içinde, her kareyi fotoğraflıyorum, fonda yitik bir ses; exit music (for me)...
yüzümün ortasında derin bir hiçlik çizgisi, hiç bir yaşanmışlık ilham veremiyor yeni bir başlangıç planına. durabildiğim kadar yağıyorum evimin duvarlarına... çok eskiden izlediğim bir film geçip gidiyor zihnimden, silemediğim her şeyi vuruyor yüzüme; yamacımda uğuldayan boşluklar... herkesin bir gün öğreneceği şeyi ben de öğreniyorum… ’everybody’ s gotto learn sometimes’…
masanın üzerinde sesi kesilmiş bir yapmacıklık, yazılmış her şeye yabancı bir ben varım.. sonucum kesinleşmemiş, bir tek tuhaf bir acı var parmak uçlarımda, yanıma alabileceğim hiç bir şeyim kalmamış, sesimi istiyorlar, küfrediyorum... kapıda ıslık gibi kesici bir yalnızlık, sayfalarını yalayarak yapıştırıyorum duvarlarıma; ...Son Kuşlar...
kalabalığın içinde üzgün bir çocuk yüzü, aklından geçenleri anlamak imkansız, yağmur ya da cinayet, fark etmiyor! her an her şeyi yapabilecek cesareti var, korkusu ciddiye alınmamak kanun tarafından bile.. Avucunun içinde kemik bir misket, 'bu sana ders olsun!' diye kazımış üstüne.. sokağın karşısındaki seyyarın tablasında eski bir film afişi; Turist Ömer Uzay Yolunda...
korkunun ecele faydasının olmadığını görmek için çok küçük yaşı, bir kalabalığın bir ölümle adlandırılmasının anlamsızlığını anlamak içinse büyük... yaşayabileceklerinin toplamı yaşadıklarının yanında eksik kalıyor, kitap bitiyor, söz susmak üzere, altını çizecek tek bir cümlesinin bile olmadığını gördüğünde, gökyüzü bir bulutu boğazlıyor... yüzüne bir damla damlıyor; seni ben ellerin olsun diye mi sevdim...
fısıltıyla söylediği her şey arsız bir kalabalığa dönüşüyor gün doğumlarında. kendi sesine küs, yüzünü bir duvar resmi gibi binlerce parçaya bölüyor... içim diyor, parçalanacak kadar bile iç değil artık.. galibi baştan belli bir rulete oturmak su serpmiyor gözlerine, duruyor ve son kez evine bakıyor, kapıyı çekerken aynı şarkı dolaşıyor duvarları; ...henüz onlar bunları bilmiyor...
zor olan yaşanmış olanları unutmak, hiç yaşanmamış olanların sadece ıskalananlar olduğunu biliyor, her gün aynı yükle yürüdüğü yolun sonuçsuz bir varsayıma dönüşmesini izliyor, yürümekle görmek aynı şey değilmiş, anlıyor.. farkında olunmaksa muamma. bütün sessizliğini sırtlayıp yeni bir rota çiziyor evine giden, paralel sokakta hep aynı ses; supergirls don t cry..
susuyor, kimse aldırmıyor.. susmak hiç bir şey anlatmıyor.. aynadaki kağıtta iki mısra;
'hangi sokak,hangi meydan buluşturur bizi
hangi yalan,hangi yasak karşılar bizi'...
di'li geç(me)miş zaman üzerine...
masanın üzerinde duran bardağa yüzü yarım yamalak yansıyordu. yansımadaki yüzü tanımadığına emindi.. bir yalana bir çok intihar mektubu yazılabileceğini görmüştü çünkü. yaşadığı her şeyin yalan olma ihtimalini gözden geçiriyordu, gözleri kanlandı.. emindi bu yüzü tanımıyordu, hiç bir ses, hiç bir koku, hiç bir şey ifade etmiyordu, kabul etti, yalnızdı. gecenin son şarkısı çaldığında sarhoş olduğuna emin oldu; benzemez kimse sana, tavrına hayran olayım...
bu ben miyim diye sordu, sonra güldü kendine bunca soru arasından bunu mu seçebildim diye. her soru bir cevapsızlığı, her bilinmeyen bir intiharı, her mektup bir inzivayı getiriyordu beraberinde.. bütün sorulara tek bir cevap buldu, bütün cevaplara tek bir yüz, bütün yüzlere tek bir ifade kondurdu. paramparça edilmiş bir fotoğrafın pişmanlığıydı evini dolduran; anıların ne suçu vardı? pencereyi kapattı, çocuksuz arka bahçeye baktı uzun uzun, kedinin ıslığında yine o şarkı; Sana Dair...
bütün duaların tek bir gökyüzüne yansıdığına inanmak için uyandı, hayatım diyordu, pekte yıpranmış görünmüyor aynadan baktığımda. sesi, elleri, koridordaki fotoğraflar, aynı iç güdüyle fondip yapılmış bir birlikteliğin sessiz şahitleriydiler şimdi. kalbindeki bu boşluk hissi, bu her sabahı yağmur kokusuna boğan sessizlik, akıl almaz bir saçmalık sürüyordu dışlanmışlığına, eli çekmecedeki nota uzandı çaresiz; ben olunca yanında, sen olunca yanımda, biz olunca yan yana...
doğru sorulara yanlış cevaplar verdiğini biliyordu, sesler silikleştikçe kendi cevaplarının anlamlarını yitirmeye mahkum olduklarını da... bu hale nasıl geldiklerini anlamaya çalışıyordu. ilk bakıştıklarında içini göğsünden söken kadının yalnızca eski bir şarkısı oluvermesine inanamıyordu.. cevaplar tükeniyordu, oksijen de.. aklı bir hikayenin yitişine zaman diyordu, kalbi yangın... yanında oturup 'ben sıradan 'biriyim' diyebilen adamı özlüyordu, hiç bir yüz, hiç bir hikayeye onun yüzü kadar yakışmıyordu. radyoda yine o şarkı; Bu yağmur seni benden alıp götüren yağmur...
duvarda asılı duran resme baktı uzun uzun.. gördüklerine bir anlam, yaşadıklarına bir isim, duyduklarına bir sebep bulmaya çalıştı. olan bitene bir dip not düşürmeye mecburdu, sustu.. elinde olanları saydı, yokluk bir değer değildi, sustu... kendi hikayesinde kadro dışı kalmıştı, yalnızdı.. olmasını dilediklerinin çok uzağındaydı, resimdeki yüze daldı, kulaklarında bir şarkı, yalnız çok rakı zamanlarında dinlenilen; bir zamanlar benim sevgilimdin...
koltuğunda otururken ve biterken bir hikaye;...
şiir ya da resmi uyarı, fark eden bir şey yok inan.. bütün sokaklarında adını andığım, yüzünü bu hikayesinin her karesine yerleştirdiğim, adınla başlayıp, ellerinle nefes aldığım, gecelerini, çocuklarını, seslerini seninle sevdiğim bu günce şimdi sen olmadan hiç bir şey ifade etmiyor. hiç bir yaşamak duygusu yanında olmanın hissini tattırmıyor. günlerimi geriye doğru sayarken, yağmur yine aynı, şarkılar da... dudaklarımın arasında kırgın ve pişman bir şiir;
**...gitti... gülüşleri gülüyorum yine, gülüşleri, sanki benimmiş gibi!
belki bir dağ çarpılmışlığıydı bizimkisi
savurdum sevinçleri!
and olsun dedim ve aşk olsun, yoksun..
yoksun!
bu takvimler, belki bir gün
sana yeniden rastlamak için
seni bulsam 'beni bağışla' diyecektim
kıymetini bilemedim!
hüznümün oğludur bu kentte anılar
seni... seni çok özledim...
**(yılmaz odabaşı)
m.s.d/ankara
yüzümün ortasında derin bir hiçlik çizgisi, hiç bir yaşanmışlık ilham veremiyor yeni bir başlangıç planına. durabildiğim kadar yağıyorum evimin duvarlarına... çok eskiden izlediğim bir film geçip gidiyor zihnimden, silemediğim her şeyi vuruyor yüzüme; yamacımda uğuldayan boşluklar... herkesin bir gün öğreneceği şeyi ben de öğreniyorum… ’everybody’ s gotto learn sometimes’…
masanın üzerinde sesi kesilmiş bir yapmacıklık, yazılmış her şeye yabancı bir ben varım.. sonucum kesinleşmemiş, bir tek tuhaf bir acı var parmak uçlarımda, yanıma alabileceğim hiç bir şeyim kalmamış, sesimi istiyorlar, küfrediyorum... kapıda ıslık gibi kesici bir yalnızlık, sayfalarını yalayarak yapıştırıyorum duvarlarıma; ...Son Kuşlar...
kalabalığın içinde üzgün bir çocuk yüzü, aklından geçenleri anlamak imkansız, yağmur ya da cinayet, fark etmiyor! her an her şeyi yapabilecek cesareti var, korkusu ciddiye alınmamak kanun tarafından bile.. Avucunun içinde kemik bir misket, 'bu sana ders olsun!' diye kazımış üstüne.. sokağın karşısındaki seyyarın tablasında eski bir film afişi; Turist Ömer Uzay Yolunda...
korkunun ecele faydasının olmadığını görmek için çok küçük yaşı, bir kalabalığın bir ölümle adlandırılmasının anlamsızlığını anlamak içinse büyük... yaşayabileceklerinin toplamı yaşadıklarının yanında eksik kalıyor, kitap bitiyor, söz susmak üzere, altını çizecek tek bir cümlesinin bile olmadığını gördüğünde, gökyüzü bir bulutu boğazlıyor... yüzüne bir damla damlıyor; seni ben ellerin olsun diye mi sevdim...
fısıltıyla söylediği her şey arsız bir kalabalığa dönüşüyor gün doğumlarında. kendi sesine küs, yüzünü bir duvar resmi gibi binlerce parçaya bölüyor... içim diyor, parçalanacak kadar bile iç değil artık.. galibi baştan belli bir rulete oturmak su serpmiyor gözlerine, duruyor ve son kez evine bakıyor, kapıyı çekerken aynı şarkı dolaşıyor duvarları; ...henüz onlar bunları bilmiyor...
zor olan yaşanmış olanları unutmak, hiç yaşanmamış olanların sadece ıskalananlar olduğunu biliyor, her gün aynı yükle yürüdüğü yolun sonuçsuz bir varsayıma dönüşmesini izliyor, yürümekle görmek aynı şey değilmiş, anlıyor.. farkında olunmaksa muamma. bütün sessizliğini sırtlayıp yeni bir rota çiziyor evine giden, paralel sokakta hep aynı ses; supergirls don t cry..
susuyor, kimse aldırmıyor.. susmak hiç bir şey anlatmıyor.. aynadaki kağıtta iki mısra;
'hangi sokak,hangi meydan buluşturur bizi
hangi yalan,hangi yasak karşılar bizi'...
di'li geç(me)miş zaman üzerine...
masanın üzerinde duran bardağa yüzü yarım yamalak yansıyordu. yansımadaki yüzü tanımadığına emindi.. bir yalana bir çok intihar mektubu yazılabileceğini görmüştü çünkü. yaşadığı her şeyin yalan olma ihtimalini gözden geçiriyordu, gözleri kanlandı.. emindi bu yüzü tanımıyordu, hiç bir ses, hiç bir koku, hiç bir şey ifade etmiyordu, kabul etti, yalnızdı. gecenin son şarkısı çaldığında sarhoş olduğuna emin oldu; benzemez kimse sana, tavrına hayran olayım...
bu ben miyim diye sordu, sonra güldü kendine bunca soru arasından bunu mu seçebildim diye. her soru bir cevapsızlığı, her bilinmeyen bir intiharı, her mektup bir inzivayı getiriyordu beraberinde.. bütün sorulara tek bir cevap buldu, bütün cevaplara tek bir yüz, bütün yüzlere tek bir ifade kondurdu. paramparça edilmiş bir fotoğrafın pişmanlığıydı evini dolduran; anıların ne suçu vardı? pencereyi kapattı, çocuksuz arka bahçeye baktı uzun uzun, kedinin ıslığında yine o şarkı; Sana Dair...
bütün duaların tek bir gökyüzüne yansıdığına inanmak için uyandı, hayatım diyordu, pekte yıpranmış görünmüyor aynadan baktığımda. sesi, elleri, koridordaki fotoğraflar, aynı iç güdüyle fondip yapılmış bir birlikteliğin sessiz şahitleriydiler şimdi. kalbindeki bu boşluk hissi, bu her sabahı yağmur kokusuna boğan sessizlik, akıl almaz bir saçmalık sürüyordu dışlanmışlığına, eli çekmecedeki nota uzandı çaresiz; ben olunca yanında, sen olunca yanımda, biz olunca yan yana...
doğru sorulara yanlış cevaplar verdiğini biliyordu, sesler silikleştikçe kendi cevaplarının anlamlarını yitirmeye mahkum olduklarını da... bu hale nasıl geldiklerini anlamaya çalışıyordu. ilk bakıştıklarında içini göğsünden söken kadının yalnızca eski bir şarkısı oluvermesine inanamıyordu.. cevaplar tükeniyordu, oksijen de.. aklı bir hikayenin yitişine zaman diyordu, kalbi yangın... yanında oturup 'ben sıradan 'biriyim' diyebilen adamı özlüyordu, hiç bir yüz, hiç bir hikayeye onun yüzü kadar yakışmıyordu. radyoda yine o şarkı; Bu yağmur seni benden alıp götüren yağmur...
duvarda asılı duran resme baktı uzun uzun.. gördüklerine bir anlam, yaşadıklarına bir isim, duyduklarına bir sebep bulmaya çalıştı. olan bitene bir dip not düşürmeye mecburdu, sustu.. elinde olanları saydı, yokluk bir değer değildi, sustu... kendi hikayesinde kadro dışı kalmıştı, yalnızdı.. olmasını dilediklerinin çok uzağındaydı, resimdeki yüze daldı, kulaklarında bir şarkı, yalnız çok rakı zamanlarında dinlenilen; bir zamanlar benim sevgilimdin...
koltuğunda otururken ve biterken bir hikaye;...
şiir ya da resmi uyarı, fark eden bir şey yok inan.. bütün sokaklarında adını andığım, yüzünü bu hikayesinin her karesine yerleştirdiğim, adınla başlayıp, ellerinle nefes aldığım, gecelerini, çocuklarını, seslerini seninle sevdiğim bu günce şimdi sen olmadan hiç bir şey ifade etmiyor. hiç bir yaşamak duygusu yanında olmanın hissini tattırmıyor. günlerimi geriye doğru sayarken, yağmur yine aynı, şarkılar da... dudaklarımın arasında kırgın ve pişman bir şiir;
**...gitti... gülüşleri gülüyorum yine, gülüşleri, sanki benimmiş gibi!
belki bir dağ çarpılmışlığıydı bizimkisi
savurdum sevinçleri!
and olsun dedim ve aşk olsun, yoksun..
yoksun!
bu takvimler, belki bir gün
sana yeniden rastlamak için
seni bulsam 'beni bağışla' diyecektim
kıymetini bilemedim!
hüznümün oğludur bu kentte anılar
seni... seni çok özledim...
**(yılmaz odabaşı)
m.s.d/ankara
geçmek
kapatılmamış bir hesap duruyor şimdi masamın üzerinde, yaz öylece geçip gidecek gözlerimin önünden biliyorum… aklı başında bir sessizlik, yarım bırakılamamış bir ağlamak dolacak odamın içine, halının üzeri kendisinden bıkacak, şarkılar, sözler, kitaplar toplanmadan bırakılacak, mevsim bu sefer kendisi olamayacak…
duydum…
önü arkası karanlık bir sıkılmakmış artık yaşadığımız, beklemek bile istemiyormuşuz kendimizi, bırakmışız, bahar böylece geçip gitmiş gözlerimizin önünden…
Söylenememiş bir gece duruyor evin girişinde, ağlamak bu kapıyı açamayacak biliyorum. yaşı eksik cümleler kırılacak ellerimde, sokaklar ve insanlar öylece yitip gidecek yazdıklarımın önünden… sen aynı yerden söyleneceksin, aynı göğün altında sebepsiz kalacağız hiç yoktan, zaman öylece batıp geçecek gözlerimizin içinden…
Kediler sokakları terk edecek, insanlar üşüşecek meydanlarımıza, sessiz olmak kaybedecek yankısını, sözler ve kelimeler birikecek, söylediklerimizi sadece çocuklar bilecek, yaşadıklarımıza zaman denecek… şehirler boyu yazacağım sana, yüzün yine senin olmayacak…
Sözler öylece uçup gidecek sokağın başından…
m.s.d
duydum…
önü arkası karanlık bir sıkılmakmış artık yaşadığımız, beklemek bile istemiyormuşuz kendimizi, bırakmışız, bahar böylece geçip gitmiş gözlerimizin önünden…
Söylenememiş bir gece duruyor evin girişinde, ağlamak bu kapıyı açamayacak biliyorum. yaşı eksik cümleler kırılacak ellerimde, sokaklar ve insanlar öylece yitip gidecek yazdıklarımın önünden… sen aynı yerden söyleneceksin, aynı göğün altında sebepsiz kalacağız hiç yoktan, zaman öylece batıp geçecek gözlerimizin içinden…
Kediler sokakları terk edecek, insanlar üşüşecek meydanlarımıza, sessiz olmak kaybedecek yankısını, sözler ve kelimeler birikecek, söylediklerimizi sadece çocuklar bilecek, yaşadıklarımıza zaman denecek… şehirler boyu yazacağım sana, yüzün yine senin olmayacak…
Sözler öylece uçup gidecek sokağın başından…
m.s.d
13 Eylül 2010 Pazartesi
deney
içimden bir ses 'girme bu kapıdan diyor. Uzun zamandır görmediğim, bilerek ve isteyerek uzaklaştığım kaç kişi içerdedir şimdi? yine de giriyorum o kapıdan. herkes burada. bıraktığım, ayrıldığım, kavga ettiğim, şiirlerine, yazılarına, resimlerine, plastiklerine, suratlarına, ellerine, akıllarına, hayatlarına sövüp gittiğim gibiler. ben de eskisi gibiyim sadece artık o kadar sinirli değilim. dünyanın yükü, alemin derdi banaymış gibi hissetmiyorum.
kardeşim gitmiş, şehirde kalmışım, kıyafetler toplanmış, boşalan bir elbise dolabından daha hüzünlü olan bir şey varsa o da boşalan bir makyaj konsoludur.
fark etmez, şehir anlamaz, duvardaki resimler, uçuşan perdeler, eşyanın dili olmaz. ben konuşurum onları.
bu yazı bir yere gitmeyecek.
giden mutlu mu şimdi? çünkü bu yazı bir yere gitmeyecek.
…
deneysel sanat deyip duruyordu, dayanamadım, tutamadım çenemi yine. Yaptığı şeyin olmadığını eminim kendisi de biliyordu. Yeteneksizliğine kılıf, bahane, örtü arıyordu, becerilemeyen her şeye ‘deneysel’ deniyordu.
Sanatın deneyseli olmaz çünkü sanat adına yapılan her türlü faaliyet zaten deneyseldir, yaratmaya ve denemeye, fark yaratmaya yönelik olan, sanattır.
İçkiyi masada bırakıp gidiyorum. Sarhoşum, sinirliyim, sanattan bana ne, yapmışsın ama olmamış işte, neyse ne!
msd
kardeşim gitmiş, şehirde kalmışım, kıyafetler toplanmış, boşalan bir elbise dolabından daha hüzünlü olan bir şey varsa o da boşalan bir makyaj konsoludur.
fark etmez, şehir anlamaz, duvardaki resimler, uçuşan perdeler, eşyanın dili olmaz. ben konuşurum onları.
bu yazı bir yere gitmeyecek.
giden mutlu mu şimdi? çünkü bu yazı bir yere gitmeyecek.
…
deneysel sanat deyip duruyordu, dayanamadım, tutamadım çenemi yine. Yaptığı şeyin olmadığını eminim kendisi de biliyordu. Yeteneksizliğine kılıf, bahane, örtü arıyordu, becerilemeyen her şeye ‘deneysel’ deniyordu.
Sanatın deneyseli olmaz çünkü sanat adına yapılan her türlü faaliyet zaten deneyseldir, yaratmaya ve denemeye, fark yaratmaya yönelik olan, sanattır.
İçkiyi masada bırakıp gidiyorum. Sarhoşum, sinirliyim, sanattan bana ne, yapmışsın ama olmamış işte, neyse ne!
msd
8 Eylül 2010 Çarşamba
prison song = tatar ramazan
hayatı boyunca hafif hikayeleri çalmış olmanın rahatlığıyla mahallenin yokuşunu iniyordu,saçı sakalı karışıksa da aklı dümdüz bir gökyüzünü özendiriyordu çizgilerine.
ben içimdeki feodal arsızı eve kilitleyip arkandan usulca yürüyordum... sokaklar, kalorifer petekleri, balkonlarına iliştirilmiş çiçekler... herşey biraz daha kararıyordu gözümde...
yaşlanmak için genciz, uzun eşşek içinse yaşlı... anlıyor musun çelişkiyi?
bunları düşün, düşün de ara beni...
sonra o şarkıyı birdaha çal gene çal graham emmimin oğlu...
msd
7 Eylül 2010 Salı
keyfe keder çıkmazı
başkasında kalmayı oldum olası sevmedim, genelde uzun oturdum barlarda, evlerde ama hep eve döndüm bir kaç istisna gün dışında...
kendinden başka kaybedecek bir şeyin yoktu, onu da kaybettin sonunda, yat uyu elimden bi kaza çıkacak yoksa dedi...
iki kişiyle kavga etmek için çok sarhoştum... hem de aynı iki kişiyle!
eve gidicem ben dedim, bu halde gidemezsin yat biraz sabah gidersin dedi.
gideceğim diye ısrar ettim, yılların pratiği işte, biliyordu tabi huyumu, taksi çağırayım o zaman dedi. taksiyi boşver yürücem dedim...
çıktım...
bülten den kuğulu ya kadar kaldırımı sabitleyerek yürüdüm, düşündüğümü hatırlamıyorum, saat sabahın bilmem kaçı, bir sokak köpekleri bir ben, ismail bile toplamış tası tarağı yol almış... geç olmuş dedim... elimi cebime attım, sigara paketi orda... oh ne güzel...
kuğulu da banklar boş, hava yumuşamış, sabah ayazıyla gece sıcaklığı arasında bir yarım saat vardır, onu denk getirmenin sevinciyle iç cebimdeki viski şişesine davrandım, içmek biraz zamanımı alacağa benziyordu...
öylece oturdum parkın tenhasında.
kuğulu dan sıkılmışlığım ilk değildir, ama gitmeden de edemem. yürüyerek arjantin e oradan da dümdüz eve giden yol... yarısında pusulam şaştı, saat sabah 5 sularında kendimi seğmenler de buldum yine...
ıslak çimenlere uzanıp evcil canavarlarını gezdiren abilere ablalara baktım, Ankara nın ortasında çiğ düşmüş çimenlere sızan bir adam hiç mi ilgisini çekmez insanın , hayretler içinde bir sigara yaktım...
aklımdan geçenleri yazmak için geç kaldığımı biliyordum, zamanında konuşmak konusunda zaten hiç iddiam olmamıştı...
kendinden başka kaybedecek bir şeyin kalmamıştı!
ne demek şimdi bu dedim...
her şeyi berbat ettin bu kadar ağdalı söylenir mi sarhoş bi adama diye geçirdim içimden.
selçuk!!
selçuk!!
derinden birisi adımı çağırıyordu, uyumadığıma eminim, ama gözlerim kapanmış...
ne işin var burada dedi...
nerede olduğumu anlamam zamanımı aldı, boş boş baktığımı şimdi tahmin ediyorum...
kötü görünüyorsun dedi.
uyku tutmadı dedim, belli diye gülümsedi...
bekle burada geliyorum birazdan...
bekledim. zaten başka bir şey yapacak durumda değildim. biraz sonra elinde kahveyle geldi . vay be dedim içimden amerikan filmi ayağıma geldi, bir de aşk başlarmış sabahın köründe iyi mi?
özgüven sapkınlığı böyle bir şey sanırım; sen sabaha kadar serseri gibi iç, barda millete saldır, evin yolunu bulamadan parkta sız, ağzın dilin kupkuru yayıl çimenin üstüne üstüne, film tadında olasılık gelip seni bulsun o kadar aberkrombi aşofmanlı, golden köpekli yakışıklı adamın arasında! pes! içimdeki Sadri Alışık ''bırak dağınık kalsın anadın mı'' diye fısıldıyordu...
noldu dün gece anlat bakalım dedi. Sesinde kendisinden etkilenildiğini bilen ama ‘arkadaş kalalım bebeğim’i hissettiren o liseli kız tonlaması vardı... ondan hoşlanmıyordum, yani özel bir şey hissetmiyordum ama bu halde yakalanmak isteyeceğim kadınlardan da değildi.
hadi ama anlat bakalım...
kahveden bir yudum aldım, starbucks amerikanosu... film bebeğim bu dedim içimden, hem de başrol sayılırsın, ne bileyim rolümün daha ben uyanmadan çalındığını! samimi değildik, arkadaşta sayılmazdık... nerden başlasam diye düşündüm, başlamamak saçma olabilirdi elimde kırk yıllık hatır senediyle, nemli çimenlerin üstünde, kıçımdaki ıslaklıkla derin bir nefes aldım...
uzun hikaye dedim...
uzun olduğu belli seni dün akşam 7 gibi bara girerken gördüm hala dışardasın diyerek gülümsedi. normal şartlarda o gülümsemeden çok etkilenmesi gereken ben devrik başrol oyuncusu hikayeyi neresinden tutup güne uygun hale getirsem diye elimi cebime atıp bir sigara çıkardım.
iki seçenek vardı ya gerçeği hatırladığım kadarıyla anlatıp elimdeki kahveyle kıçımın ıslağı kurumadan eve gidecektim ya da kurgusu doğaçlama başlayan bu sabahı hafif traşlı bir hikayeyle ölümsüzleştirecektim ama gece olanlar neresinden tutsam elimde kalıyordu.
kız meselesi mi dedi?
kız meselesi dedim içimden... bir kızdan bu lafı sanırım ilk defa duyuyordum, bana hep erkek lugatı gibi gelmiş, şaşırdım...
biraz dedim...
nasıl biraz?
yani başlangıcında bir kız vardı ama sanırım artık yok dedim...
anlıyorum dedi...
gerçekten anlamış olması olasılığından tedirgin oldum, bir gecede değişmiş, barbarlığı ve hanzoluğu yüzüne yer etmiş bir adam olmuş olabilir miydim gerçekten?
kavga ettiniz, sen de sabaha kadar içip burada sızdın...
derin bir oh çektim. benim yüzüme yapıştığını sandığım şey aslında benim olmayan, sevgili ardından derbeder olan delikanlı sıfatıymış meğer...
öyle dedim...
boşver desem de boş biliyorum dedi... insan acısını yaşamalı...
eyvah dedim, eski sevgilisinden başlayıp aslında en yakın dostunun köpeği olduğunu anladığı o tuhaf güne kadar gider bu hikaye...
öyle de oldu... rolüm çalınmıştı hem de gözümün önünden ve gözlerimin içine bakıla bakıla... zaten sevgilisinin eski sevgilisine saldıran adamın hikayesi ancak bir orta boy amerikano edecekti, ben ne sanmıştım ki?
bütün hikayeyi dinlemeye hazırlıklı değildim ama kaçacak hiç bir boşluk bırakmamıştı bana...
arkadaşım yanılmıştı...
kaybedecek bir şeyim daha vardı, hikayem...
ve onu da kaybediyordum işte...
gece boyu rezilliğimin doruklarında dolanırken sabah başka bir hikayenin dinleyici katılımcısı olmuştum...
başım zonkluyordu...
kahvesini elinden alıp kapağını açtım, içine biraz viski koydum. kahvemi çimenlerin üstüne bırakıp içkiden bir yudum aldım ve dinlemediğim hikayeye ortasından dalarak n' olmuş yani dedim?
adam pekte haksız sayılmaz bence...
adam mı?
değil mi?
sen hiç ece adında adam duydun mu dedi özverisine tecavüz edilmiş sevgili gibi!
içimdeki mirkelam ''ne kadar ayıp, naaptın asuman'' diye bağırıyordu
sen hiç ece ayhan ı duydun mu deyip az önce aldığı mataramı kaptım elinden...
arkama bile bakmadan elimdeki kahveyle kıçımın ıslağı kurumadan evime giden yolda yürümeye başladım....
msd
kendinden başka kaybedecek bir şeyin yoktu, onu da kaybettin sonunda, yat uyu elimden bi kaza çıkacak yoksa dedi...
iki kişiyle kavga etmek için çok sarhoştum... hem de aynı iki kişiyle!
eve gidicem ben dedim, bu halde gidemezsin yat biraz sabah gidersin dedi.
gideceğim diye ısrar ettim, yılların pratiği işte, biliyordu tabi huyumu, taksi çağırayım o zaman dedi. taksiyi boşver yürücem dedim...
çıktım...
bülten den kuğulu ya kadar kaldırımı sabitleyerek yürüdüm, düşündüğümü hatırlamıyorum, saat sabahın bilmem kaçı, bir sokak köpekleri bir ben, ismail bile toplamış tası tarağı yol almış... geç olmuş dedim... elimi cebime attım, sigara paketi orda... oh ne güzel...
kuğulu da banklar boş, hava yumuşamış, sabah ayazıyla gece sıcaklığı arasında bir yarım saat vardır, onu denk getirmenin sevinciyle iç cebimdeki viski şişesine davrandım, içmek biraz zamanımı alacağa benziyordu...
öylece oturdum parkın tenhasında.
kuğulu dan sıkılmışlığım ilk değildir, ama gitmeden de edemem. yürüyerek arjantin e oradan da dümdüz eve giden yol... yarısında pusulam şaştı, saat sabah 5 sularında kendimi seğmenler de buldum yine...
ıslak çimenlere uzanıp evcil canavarlarını gezdiren abilere ablalara baktım, Ankara nın ortasında çiğ düşmüş çimenlere sızan bir adam hiç mi ilgisini çekmez insanın , hayretler içinde bir sigara yaktım...
aklımdan geçenleri yazmak için geç kaldığımı biliyordum, zamanında konuşmak konusunda zaten hiç iddiam olmamıştı...
kendinden başka kaybedecek bir şeyin kalmamıştı!
ne demek şimdi bu dedim...
her şeyi berbat ettin bu kadar ağdalı söylenir mi sarhoş bi adama diye geçirdim içimden.
selçuk!!
selçuk!!
derinden birisi adımı çağırıyordu, uyumadığıma eminim, ama gözlerim kapanmış...
ne işin var burada dedi...
nerede olduğumu anlamam zamanımı aldı, boş boş baktığımı şimdi tahmin ediyorum...
kötü görünüyorsun dedi.
uyku tutmadı dedim, belli diye gülümsedi...
bekle burada geliyorum birazdan...
bekledim. zaten başka bir şey yapacak durumda değildim. biraz sonra elinde kahveyle geldi . vay be dedim içimden amerikan filmi ayağıma geldi, bir de aşk başlarmış sabahın köründe iyi mi?
özgüven sapkınlığı böyle bir şey sanırım; sen sabaha kadar serseri gibi iç, barda millete saldır, evin yolunu bulamadan parkta sız, ağzın dilin kupkuru yayıl çimenin üstüne üstüne, film tadında olasılık gelip seni bulsun o kadar aberkrombi aşofmanlı, golden köpekli yakışıklı adamın arasında! pes! içimdeki Sadri Alışık ''bırak dağınık kalsın anadın mı'' diye fısıldıyordu...
noldu dün gece anlat bakalım dedi. Sesinde kendisinden etkilenildiğini bilen ama ‘arkadaş kalalım bebeğim’i hissettiren o liseli kız tonlaması vardı... ondan hoşlanmıyordum, yani özel bir şey hissetmiyordum ama bu halde yakalanmak isteyeceğim kadınlardan da değildi.
hadi ama anlat bakalım...
kahveden bir yudum aldım, starbucks amerikanosu... film bebeğim bu dedim içimden, hem de başrol sayılırsın, ne bileyim rolümün daha ben uyanmadan çalındığını! samimi değildik, arkadaşta sayılmazdık... nerden başlasam diye düşündüm, başlamamak saçma olabilirdi elimde kırk yıllık hatır senediyle, nemli çimenlerin üstünde, kıçımdaki ıslaklıkla derin bir nefes aldım...
uzun hikaye dedim...
uzun olduğu belli seni dün akşam 7 gibi bara girerken gördüm hala dışardasın diyerek gülümsedi. normal şartlarda o gülümsemeden çok etkilenmesi gereken ben devrik başrol oyuncusu hikayeyi neresinden tutup güne uygun hale getirsem diye elimi cebime atıp bir sigara çıkardım.
iki seçenek vardı ya gerçeği hatırladığım kadarıyla anlatıp elimdeki kahveyle kıçımın ıslağı kurumadan eve gidecektim ya da kurgusu doğaçlama başlayan bu sabahı hafif traşlı bir hikayeyle ölümsüzleştirecektim ama gece olanlar neresinden tutsam elimde kalıyordu.
kız meselesi mi dedi?
kız meselesi dedim içimden... bir kızdan bu lafı sanırım ilk defa duyuyordum, bana hep erkek lugatı gibi gelmiş, şaşırdım...
biraz dedim...
nasıl biraz?
yani başlangıcında bir kız vardı ama sanırım artık yok dedim...
anlıyorum dedi...
gerçekten anlamış olması olasılığından tedirgin oldum, bir gecede değişmiş, barbarlığı ve hanzoluğu yüzüne yer etmiş bir adam olmuş olabilir miydim gerçekten?
kavga ettiniz, sen de sabaha kadar içip burada sızdın...
derin bir oh çektim. benim yüzüme yapıştığını sandığım şey aslında benim olmayan, sevgili ardından derbeder olan delikanlı sıfatıymış meğer...
öyle dedim...
boşver desem de boş biliyorum dedi... insan acısını yaşamalı...
eyvah dedim, eski sevgilisinden başlayıp aslında en yakın dostunun köpeği olduğunu anladığı o tuhaf güne kadar gider bu hikaye...
öyle de oldu... rolüm çalınmıştı hem de gözümün önünden ve gözlerimin içine bakıla bakıla... zaten sevgilisinin eski sevgilisine saldıran adamın hikayesi ancak bir orta boy amerikano edecekti, ben ne sanmıştım ki?
bütün hikayeyi dinlemeye hazırlıklı değildim ama kaçacak hiç bir boşluk bırakmamıştı bana...
arkadaşım yanılmıştı...
kaybedecek bir şeyim daha vardı, hikayem...
ve onu da kaybediyordum işte...
gece boyu rezilliğimin doruklarında dolanırken sabah başka bir hikayenin dinleyici katılımcısı olmuştum...
başım zonkluyordu...
kahvesini elinden alıp kapağını açtım, içine biraz viski koydum. kahvemi çimenlerin üstüne bırakıp içkiden bir yudum aldım ve dinlemediğim hikayeye ortasından dalarak n' olmuş yani dedim?
adam pekte haksız sayılmaz bence...
adam mı?
değil mi?
sen hiç ece adında adam duydun mu dedi özverisine tecavüz edilmiş sevgili gibi!
içimdeki mirkelam ''ne kadar ayıp, naaptın asuman'' diye bağırıyordu
sen hiç ece ayhan ı duydun mu deyip az önce aldığı mataramı kaptım elinden...
arkama bile bakmadan elimdeki kahveyle kıçımın ıslağı kurumadan evime giden yolda yürümeye başladım....
msd
seni bulacam!
http://kehkehkehdiyegulenadam.blogspot.com/
bence tekrar bakın, beni izleyen herkes, bu adamı izleyin, okuyun, okutturun!!!
bence tekrar bakın, beni izleyen herkes, bu adamı izleyin, okuyun, okutturun!!!
4 Eylül 2010 Cumartesi
devam
Yoksulluk
Bu gece tanrıdan bahsetme bana, kimsenin gıyabında konuşmayalım, günah diyorlar. Pencereler kapalı, yazı kışa sürmüş şehir, kimsesiz su birikintilerinde aramaya devam mı etmeliydim cebimden düşürdüğüm seslerimi? Yazdığım mektupları kendime yolluyorum, akılsız ve soluksuz geçip gidiyor günler. Caddeler ve insanlar bizi özlüyorlar mı gerçekten, bu şehir o sevdiğimiz adamların şehri mi hala? Meyhanelerinde ağladığımız kaç gecemiz varsa vazgeçtim. Şehri ıhlamurlar yüzünden terk ediyorum…
Sefer
Bir gece daha kalalım, belki söyleyecek bir şeyleri kalmıştır ağustosun… bildiğimiz şarkıları mırıldanalım, kediler ve parklar geçsin kitaplarımızın sayfalarından, hiçbir kimse benim kadar yazmamıştır parkları, hiçbir kimse bu kadar saymamıştır yollarını bu şehrin, öyleyse tek bir gece daha kalalım, mutlaka gösterecek bir şeyi daha kalmıştır ağustosun… sokağı bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
Tarife
Yaklaş, konuşmak istemediğim şeyler var seninle… yaklaş ki aklım karışsın, konuşamayayım… eskiciler ve başka ülke pulları… zarflar burada da mektuplarımı ne yapmışsın? Yaklaş ki sormayayım. Bir hesaplaşma, bir iç kırgınlığıdır gözümden savrulan, kendi elimi daldırıp kaburgamdan içeri bahsettiğin tanrının seni yaptığı parçayı söküp atıyorum ben den. Şimdi başka bir tutsaklık bulmalısın savurganlığına… seni bir özür yüzünden terk ediyorum…
Yol
Uyandığımı varsayarak koyu bir kahve söylüyorum kendime, kediler ve ölüler bilmediğim bir oyuna tutuşuyorlar tekkemin bahçesinde. Şeyhim adi bir suçluymuş meğer, ne kuralı kalmış bu mezhebin ne elle tutulur bir öğüdü. tanrını bir güvensizlik yüzünden terk ediyorum…
Tabla
Beni bul… bıraktığım mektupları seyyarcı çocuklara ver, sakız falları gibi sarsınlar simitlerini, şehrin bütün çöp kutularına dağılayım gece olduğunda. Kendimi bir mektup yüzünden terk ediyorum…
msd
Bu gece tanrıdan bahsetme bana, kimsenin gıyabında konuşmayalım, günah diyorlar. Pencereler kapalı, yazı kışa sürmüş şehir, kimsesiz su birikintilerinde aramaya devam mı etmeliydim cebimden düşürdüğüm seslerimi? Yazdığım mektupları kendime yolluyorum, akılsız ve soluksuz geçip gidiyor günler. Caddeler ve insanlar bizi özlüyorlar mı gerçekten, bu şehir o sevdiğimiz adamların şehri mi hala? Meyhanelerinde ağladığımız kaç gecemiz varsa vazgeçtim. Şehri ıhlamurlar yüzünden terk ediyorum…
Sefer
Bir gece daha kalalım, belki söyleyecek bir şeyleri kalmıştır ağustosun… bildiğimiz şarkıları mırıldanalım, kediler ve parklar geçsin kitaplarımızın sayfalarından, hiçbir kimse benim kadar yazmamıştır parkları, hiçbir kimse bu kadar saymamıştır yollarını bu şehrin, öyleyse tek bir gece daha kalalım, mutlaka gösterecek bir şeyi daha kalmıştır ağustosun… sokağı bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
Tarife
Yaklaş, konuşmak istemediğim şeyler var seninle… yaklaş ki aklım karışsın, konuşamayayım… eskiciler ve başka ülke pulları… zarflar burada da mektuplarımı ne yapmışsın? Yaklaş ki sormayayım. Bir hesaplaşma, bir iç kırgınlığıdır gözümden savrulan, kendi elimi daldırıp kaburgamdan içeri bahsettiğin tanrının seni yaptığı parçayı söküp atıyorum ben den. Şimdi başka bir tutsaklık bulmalısın savurganlığına… seni bir özür yüzünden terk ediyorum…
Yol
Uyandığımı varsayarak koyu bir kahve söylüyorum kendime, kediler ve ölüler bilmediğim bir oyuna tutuşuyorlar tekkemin bahçesinde. Şeyhim adi bir suçluymuş meğer, ne kuralı kalmış bu mezhebin ne elle tutulur bir öğüdü. tanrını bir güvensizlik yüzünden terk ediyorum…
Tabla
Beni bul… bıraktığım mektupları seyyarcı çocuklara ver, sakız falları gibi sarsınlar simitlerini, şehrin bütün çöp kutularına dağılayım gece olduğunda. Kendimi bir mektup yüzünden terk ediyorum…
msd
3 Eylül 2010 Cuma
kimin tarafındasın?
bunca şeyden sonra,bütün o olanlar ve yaşananlardan sonra o nun üzgünlüğüne üzgünüm dedim...
özgüvenine hayranım ama
muhtemelen senden daha iyisini bulacak,hem de her açıdan dedi...
sonra bir yudum daha aldı içkisinden,konuşmadık.
film karesi gibiydik,ben başrol değildim.
msd
özgüvenine hayranım ama
muhtemelen senden daha iyisini bulacak,hem de her açıdan dedi...
sonra bir yudum daha aldı içkisinden,konuşmadık.
film karesi gibiydik,ben başrol değildim.
msd
tek yön
soğuk…
Mevsimle alakası kalmamış günün. yazmak susmaktan farklı değil gibi geliyor böyle zamanlarda.. tutarsızlığını hissettiğim bütün yol ayrımlarını seslere bölüyorum. Uygunsuz bir hikayenin ortasındayım, kahve ile şehir arasında bir yerlerde… Yaz başında sesi tutulmuş meydanlar geziyorum, insanlar meydansız kalıyorlar kendisi olamayan şehirlerde… Birileri sürekli sorular soruyor, susmakla yürümek arasında sıkışıp kalıyorum, yüzümdeki karışıklık hiç bir bilmeceye cevap olamıyor böyle günlerde… Kendimi bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
yol…
İki şeyi düşünüyorum. bütün şey leri iki şey le türetiyorum sonra… olduğum şey olacağımı sandığım şey i sobeliyor, yol(cu)luklarım ben i bulandırıyor böyle zamanlarda… Aklımı bir taşıta yüklüyorum tedirgin bir cisimleştirme çabasıyla , kimi en çok seviyorsam onun yanında kalıyor sıcaklığım, aklımı resmedecek bir tual bulamıyorum… Uzakları ve yakınları anlatıyorum çocuklara, şarkıları ve tarih yazıcıları, yollar uzun sürüyor, gitmeyi kalmaktan çıkardığımda geriye bütün bir hikaye kalmıyor… kendimi sabırsızlığım yüzünden terk ediyorum…
kitap
çantalar dolusu kitap boşaltıyorum denize rüyalarımda, bir doldurma yol, bir nefes aralığı yaratabilmek için, asma katlar çıkıyorum tedirgin uyku(suz)luklarıma, benim olmayan nöbet ler geçiyorum yaz tutulmalarında… Tuttuğum şarkıları kimseler ezbere bilmiyor. Yüzüm diyorum, ellerim acıyor, bağırmakla boğuşmak arasında kararsız kalıyorum, kedi ikinci intiharına hazırlanıyor… Geç alınmış bir haber sonrasına ilikliyorum mevsimi, içim yaz oluyor saçlarım alkol ağırlığı… kendimi kalabalığım yüzünden terk ediyorum…
masal
saat gecenin geç i… anahtarlarımı çıkarmaya üşenip arsızlığımla açıyorum kapıyı… tanıdık bir ses, ufacık bir ipucu arıyorum salonda, cinayetime sebep bulamıyorum eski bir film afişinden başka, öylece çöküveriyorum kanepeye, kedi bir bardak rakı daha getiriyor… bu sefer diyor yalnız benim için iç, sonra çöküveriyor çocukluğumun üzerine… uyumaya yakın annemi anımsıyorum… hep son haliyle geliyor gözümün önüne, bulanık, tanıdık, gözlerimi siliyorum, susuyor, aynı yeşillikte uzatıyorum yüzümü dizlerine… yaşlanmakla yıpranmak arasında şaşırıyorum… anlattığı masalları düşünüyorum, geceleri uyanıp nefesini dinlemelerimi, sahipsizliğimi kabullenmelerimi soruyorum, gözlerimi silecek bir bahanem kalmıyor… annemi düşkünlüğüm yüzünden terk ediyorum…
kedi
arsız bir varolma alışkanlığıyım, tek hecelik isimler türetiyorum gece yarılarıma… gecelerimi sevmiyorlar, başka adamları arıyorlar telefonlarıma, susuyorum. içtiğim ilk sigarayı arıyorum, telesekreter çıkıyor, doğumumdan kalan lekeleri soruyorum arkadaşlara ’yüzün’ diyorlar, doğduğun gün yanındaydı… susuyorum… kedi bir bardak rakı daha getiriyor… kediyi bir suskunluk yüzünden terk ediyorum…
msd/ankara
Mevsimle alakası kalmamış günün. yazmak susmaktan farklı değil gibi geliyor böyle zamanlarda.. tutarsızlığını hissettiğim bütün yol ayrımlarını seslere bölüyorum. Uygunsuz bir hikayenin ortasındayım, kahve ile şehir arasında bir yerlerde… Yaz başında sesi tutulmuş meydanlar geziyorum, insanlar meydansız kalıyorlar kendisi olamayan şehirlerde… Birileri sürekli sorular soruyor, susmakla yürümek arasında sıkışıp kalıyorum, yüzümdeki karışıklık hiç bir bilmeceye cevap olamıyor böyle günlerde… Kendimi bir anlaşmazlık yüzünden terk ediyorum…
yol…
İki şeyi düşünüyorum. bütün şey leri iki şey le türetiyorum sonra… olduğum şey olacağımı sandığım şey i sobeliyor, yol(cu)luklarım ben i bulandırıyor böyle zamanlarda… Aklımı bir taşıta yüklüyorum tedirgin bir cisimleştirme çabasıyla , kimi en çok seviyorsam onun yanında kalıyor sıcaklığım, aklımı resmedecek bir tual bulamıyorum… Uzakları ve yakınları anlatıyorum çocuklara, şarkıları ve tarih yazıcıları, yollar uzun sürüyor, gitmeyi kalmaktan çıkardığımda geriye bütün bir hikaye kalmıyor… kendimi sabırsızlığım yüzünden terk ediyorum…
kitap
çantalar dolusu kitap boşaltıyorum denize rüyalarımda, bir doldurma yol, bir nefes aralığı yaratabilmek için, asma katlar çıkıyorum tedirgin uyku(suz)luklarıma, benim olmayan nöbet ler geçiyorum yaz tutulmalarında… Tuttuğum şarkıları kimseler ezbere bilmiyor. Yüzüm diyorum, ellerim acıyor, bağırmakla boğuşmak arasında kararsız kalıyorum, kedi ikinci intiharına hazırlanıyor… Geç alınmış bir haber sonrasına ilikliyorum mevsimi, içim yaz oluyor saçlarım alkol ağırlığı… kendimi kalabalığım yüzünden terk ediyorum…
masal
saat gecenin geç i… anahtarlarımı çıkarmaya üşenip arsızlığımla açıyorum kapıyı… tanıdık bir ses, ufacık bir ipucu arıyorum salonda, cinayetime sebep bulamıyorum eski bir film afişinden başka, öylece çöküveriyorum kanepeye, kedi bir bardak rakı daha getiriyor… bu sefer diyor yalnız benim için iç, sonra çöküveriyor çocukluğumun üzerine… uyumaya yakın annemi anımsıyorum… hep son haliyle geliyor gözümün önüne, bulanık, tanıdık, gözlerimi siliyorum, susuyor, aynı yeşillikte uzatıyorum yüzümü dizlerine… yaşlanmakla yıpranmak arasında şaşırıyorum… anlattığı masalları düşünüyorum, geceleri uyanıp nefesini dinlemelerimi, sahipsizliğimi kabullenmelerimi soruyorum, gözlerimi silecek bir bahanem kalmıyor… annemi düşkünlüğüm yüzünden terk ediyorum…
kedi
arsız bir varolma alışkanlığıyım, tek hecelik isimler türetiyorum gece yarılarıma… gecelerimi sevmiyorlar, başka adamları arıyorlar telefonlarıma, susuyorum. içtiğim ilk sigarayı arıyorum, telesekreter çıkıyor, doğumumdan kalan lekeleri soruyorum arkadaşlara ’yüzün’ diyorlar, doğduğun gün yanındaydı… susuyorum… kedi bir bardak rakı daha getiriyor… kediyi bir suskunluk yüzünden terk ediyorum…
msd/ankara
1 Eylül 2010 Çarşamba
31 Ağustos 2010 Salı
buluş yaptım
kitle imla silahı! bence çok iyi olurdu!
sevce diye bir şey de bulmuştum, cümle içinde kullanmak daha nasip olmadı.
bikaç şey daha bulduydum, aklıma geldikçe yazarım ama bi yerlerde izinsiz kullanırsanız yakarım! şaka şaka bi'şey yapmam.
sevce diye bir şey de bulmuştum, cümle içinde kullanmak daha nasip olmadı.
bikaç şey daha bulduydum, aklıma geldikçe yazarım ama bi yerlerde izinsiz kullanırsanız yakarım! şaka şaka bi'şey yapmam.
30 Ağustos 2010 Pazartesi
kardeşime...
biz bütün bu hayatı iki omuzla yüklenmiştikte
şimdi sen kendine yer bulamaz oldun bu kentte
olsun
bu ev
bu sokak
bu kediler
bana seni soracak
olsun...
gitmek istiyorsun
gideceksin
oysa ben
sensiz bu şehri hiç bilmemiştim
olsun...
çocukluğumuz bir bozkırda geçti
sonrası bol yağışlı ve bir mevsim normaline iliklenmiş
babamızdan muzdarip
iyiliği
varlığı
yokluğu
ve sus luğu da bildik
olsun...
şimdi sen bu şehre sığamaz oldun
olsun...
gidiyor musun
git
kocaman bir mutluluk yüzüne yapışsın
öyle güzel
öyle seni anlatır...
olsun...
ben
bu şehri sana anlatmaya
devam ederim
olsun...
kurbağalar Aslı...
parklarını benim kadar sevmedinse de bu şehrin
sana edip okuduğum bir köşesini
hep hatırlayacaksın o denizli sokaklarda
ki biz zaten fazlasından hak koymamıştık birbirimize
şimdi sen bu şehirde
olamaz olmuşsun da
bana gitmek diyorsun
olsun...
git
sokak
ben
kediler
ve mevsimler
perdelerimizi
sokmam evden içeri
gitmek diyorsun
git...
olsun...
msd
ankara
şimdi sen kendine yer bulamaz oldun bu kentte
olsun
bu ev
bu sokak
bu kediler
bana seni soracak
olsun...
gitmek istiyorsun
gideceksin
oysa ben
sensiz bu şehri hiç bilmemiştim
olsun...
çocukluğumuz bir bozkırda geçti
sonrası bol yağışlı ve bir mevsim normaline iliklenmiş
babamızdan muzdarip
iyiliği
varlığı
yokluğu
ve sus luğu da bildik
olsun...
şimdi sen bu şehre sığamaz oldun
olsun...
gidiyor musun
git
kocaman bir mutluluk yüzüne yapışsın
öyle güzel
öyle seni anlatır...
olsun...
ben
bu şehri sana anlatmaya
devam ederim
olsun...
kurbağalar Aslı...
parklarını benim kadar sevmedinse de bu şehrin
sana edip okuduğum bir köşesini
hep hatırlayacaksın o denizli sokaklarda
ki biz zaten fazlasından hak koymamıştık birbirimize
şimdi sen bu şehirde
olamaz olmuşsun da
bana gitmek diyorsun
olsun...
git
sokak
ben
kediler
ve mevsimler
perdelerimizi
sokmam evden içeri
gitmek diyorsun
git...
olsun...
msd
ankara
bunaltan güneşten fazlası da olabilirdi avuçlarımda, sen tehlikenin farkında değildin henüz.
oysa ben en çok akşam üzer'leri asabiyete keserim, bilmiyordun.
sert bir rock şarkı, boğazımdan geçişi canımı yakan içkiler gibi yakıcı bir şey hissediyorum bugün.
yaşlandın deme, hala sarhoş olup sokakta dövüşecek cesaretim var!
oysa ben en çok akşam üzer'leri asabiyete keserim, bilmiyordun.
sert bir rock şarkı, boğazımdan geçişi canımı yakan içkiler gibi yakıcı bir şey hissediyorum bugün.
yaşlandın deme, hala sarhoş olup sokakta dövüşecek cesaretim var!
kedi nin uykusu
Çok kalabalık yazıyorsun dedi...
Anlaşılmak için değil, anlatmak için yazıyorsun çünkü.
Yazmak için yazıyorum dedim. Anlatmak hatiplerin, anlaşılmak peygamberlerin işiydi...
Sesi çatallaşmıştı, sakalları uzamış, saçları karışmış... Yüzü yorulmuş, parmak uçları bana dönmüştü, duvarda asılı duran resmi şiir gibi bilirdi, ezberinden okurdu bazı zamanlar... Kar yağınca susardık, şehirle hasımdık, insanlarla sırnaşık, evlere yabancıydık. İkinci kıştan sonrasını saymadık. Terk edişlerimizi saymadık, geri dönüşlerimizi, eşikleri, insanları saymadık... Ben yazmak için yazıyordum çünkü...
O resimleri ezberliyordu. Kışı sevmiyordum, kediler kayboluyorlardı, o kadar kedi nerede saklanıyordu? Anlamıyorduk. Susmak iyi bir fikir olabilirdi, konuşmakta... Yürümek, koşmak, bulmacalar... Hepsi anlaşılabilirdi... Bir tek yoksulluğu anlayamıyorduk, ne tuhaf bir şeydi mahrum olmak, yok olması...
Saymayı bıraktığımız kıştan iki bahar sonra kitaplarımı yaktım, ardından fotoğrafları, yaz boyu başka raflarda tozlandım... Kedi kış başında diğerleriyle beraber bizi terk etti... öyle sessiz sedasız da değil, sert bir biçimde gitti. Kör bir kedinin yıldızıydı artık Aralık... Bütün kış oturduk, hiç sobamız olmadı, yanmayan bir kalorifer yanan bir sobadan daha iyi değildi elbet ama sevmiyorduk yorulmayı...
Yılın soğuk yüzü hikayelerle geldi, dörtlüklerden fazlasını yazamadım. O cam kenarında oturdu, ben kapıya yakın... kedinin dönmesini bekledim. Bazı günler kar öyle uzun yağdı ki gökyüzü iki gün hiç kararmadı. Her yer buzla kaplandı, caddeler ıssızlaştı, insanlar uykuya daldı, hayat yavaşladıkça yavaşladı... şehir kış başında kör bir kedi tarafından yarı yolda bırakıldı...
Güldüğümüz zamanlarımız da oldu, ağır ağır soluduk, her yan is kokuyordu. Güzel filmler izleyesimiz vardı, filmleri eskiciye verip bir kaç çamaşır mandalı aldığımızı unutup saatlerce kaset aradık... bulamadık...
Çok kalabalık yürüyorsun dedi.
Varmak için değil, kalmak için yürüyorsun çünkü...
Yürümek için yürüyorum dedim... Varmak yolcuların, kalmak esnafların işiydi...
Ben canım istediği için yürüyordum... O geçen kış bırakmıştı adımlarını saymayı, okumayı unuttuk, yazmaya boş verdik, susmayı beğenmedik, konuşmayı beceremedik... Kör bir kediye sebep olmuştu kış, huzursuz etmişti... Bahar sağır bir kediyle geldi, inadına günlerce konuştuk...
Onu yanlış anlamıştım, kediye kızmıyordu, şehire ya da mevsime de kızmıyordu... Bütün öfkesi banaydı. Benim suskunluğum yüzünden gitmişti kedi, ben resimleri sevmiyorum diye... anlamıyorum diye... sıkıldığı için... İstemese de kızıyordu bana, düşünmeden edemiyordu...
Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti, mesafeliydim, ya da endişeli ya da korkuyordum düpe düz... Fark etmez... Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti... Sanki geçmişe inat kaçıyordu kediler evlerimden, sağırı kaçıyordu, körü kaçıyordu, yavru olanı ölüyordu... Hayat intikamını benden kedilerle alıyordu...
Gitsinlerdi... Özlemiyordum...Ben kapıyı gören koltukları seviyordum, bundan kediye neydi?
Yaz başında O da gitti... şehri terk etti... şehir yaz başında bir adam tarafından terk edilmişti...
m.s.d
beş kasım ikibindokuz /Ankara
(Baransel' e ve kediye yazılar...)
Anlaşılmak için değil, anlatmak için yazıyorsun çünkü.
Yazmak için yazıyorum dedim. Anlatmak hatiplerin, anlaşılmak peygamberlerin işiydi...
Sesi çatallaşmıştı, sakalları uzamış, saçları karışmış... Yüzü yorulmuş, parmak uçları bana dönmüştü, duvarda asılı duran resmi şiir gibi bilirdi, ezberinden okurdu bazı zamanlar... Kar yağınca susardık, şehirle hasımdık, insanlarla sırnaşık, evlere yabancıydık. İkinci kıştan sonrasını saymadık. Terk edişlerimizi saymadık, geri dönüşlerimizi, eşikleri, insanları saymadık... Ben yazmak için yazıyordum çünkü...
O resimleri ezberliyordu. Kışı sevmiyordum, kediler kayboluyorlardı, o kadar kedi nerede saklanıyordu? Anlamıyorduk. Susmak iyi bir fikir olabilirdi, konuşmakta... Yürümek, koşmak, bulmacalar... Hepsi anlaşılabilirdi... Bir tek yoksulluğu anlayamıyorduk, ne tuhaf bir şeydi mahrum olmak, yok olması...
Saymayı bıraktığımız kıştan iki bahar sonra kitaplarımı yaktım, ardından fotoğrafları, yaz boyu başka raflarda tozlandım... Kedi kış başında diğerleriyle beraber bizi terk etti... öyle sessiz sedasız da değil, sert bir biçimde gitti. Kör bir kedinin yıldızıydı artık Aralık... Bütün kış oturduk, hiç sobamız olmadı, yanmayan bir kalorifer yanan bir sobadan daha iyi değildi elbet ama sevmiyorduk yorulmayı...
Yılın soğuk yüzü hikayelerle geldi, dörtlüklerden fazlasını yazamadım. O cam kenarında oturdu, ben kapıya yakın... kedinin dönmesini bekledim. Bazı günler kar öyle uzun yağdı ki gökyüzü iki gün hiç kararmadı. Her yer buzla kaplandı, caddeler ıssızlaştı, insanlar uykuya daldı, hayat yavaşladıkça yavaşladı... şehir kış başında kör bir kedi tarafından yarı yolda bırakıldı...
Güldüğümüz zamanlarımız da oldu, ağır ağır soluduk, her yan is kokuyordu. Güzel filmler izleyesimiz vardı, filmleri eskiciye verip bir kaç çamaşır mandalı aldığımızı unutup saatlerce kaset aradık... bulamadık...
Çok kalabalık yürüyorsun dedi.
Varmak için değil, kalmak için yürüyorsun çünkü...
Yürümek için yürüyorum dedim... Varmak yolcuların, kalmak esnafların işiydi...
Ben canım istediği için yürüyordum... O geçen kış bırakmıştı adımlarını saymayı, okumayı unuttuk, yazmaya boş verdik, susmayı beğenmedik, konuşmayı beceremedik... Kör bir kediye sebep olmuştu kış, huzursuz etmişti... Bahar sağır bir kediyle geldi, inadına günlerce konuştuk...
Onu yanlış anlamıştım, kediye kızmıyordu, şehire ya da mevsime de kızmıyordu... Bütün öfkesi banaydı. Benim suskunluğum yüzünden gitmişti kedi, ben resimleri sevmiyorum diye... anlamıyorum diye... sıkıldığı için... İstemese de kızıyordu bana, düşünmeden edemiyordu...
Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti, mesafeliydim, ya da endişeli ya da korkuyordum düpe düz... Fark etmez... Çocukluğum kedilerden uzak geçmişti... Sanki geçmişe inat kaçıyordu kediler evlerimden, sağırı kaçıyordu, körü kaçıyordu, yavru olanı ölüyordu... Hayat intikamını benden kedilerle alıyordu...
Gitsinlerdi... Özlemiyordum...Ben kapıyı gören koltukları seviyordum, bundan kediye neydi?
Yaz başında O da gitti... şehri terk etti... şehir yaz başında bir adam tarafından terk edilmişti...
m.s.d
beş kasım ikibindokuz /Ankara
(Baransel' e ve kediye yazılar...)
27 Ağustos 2010 Cuma
uzak olur
uzakları ve yakınları...
deniz aşırı uzak larda düşünmek
gecenin ayyukunda,
dar olur...
geniş ülkeler düşleriz evsizliklerimize
ki
vatanlarımızı da azad etmiştik
en başından
o düzlüklerde bir orman olmak
zor olur...
ellerindeki kesikleri
ve
biriktirdiğin oyuncakları
kime vereceğini bilemezsin
vermek
almak gibi değildir
gözünde büyür gözünden düşürdüklerin
böyle zamanlarda
dili başka filmlere ağlamak zor
o filmlere asılı kalmak
uzak olur...
eda'ya...
msd
ağustos2010
deniz aşırı uzak larda düşünmek
gecenin ayyukunda,
dar olur...
geniş ülkeler düşleriz evsizliklerimize
ki
vatanlarımızı da azad etmiştik
en başından
o düzlüklerde bir orman olmak
zor olur...
ellerindeki kesikleri
ve
biriktirdiğin oyuncakları
kime vereceğini bilemezsin
vermek
almak gibi değildir
gözünde büyür gözünden düşürdüklerin
böyle zamanlarda
dili başka filmlere ağlamak zor
o filmlere asılı kalmak
uzak olur...
eda'ya...
msd
ağustos2010
26 Ağustos 2010 Perşembe
reklamlar 2
izlenilesi bir ortam daha buyrun efendim;
http://pepperfurnivalistanbuldanbildirdi.blogspot.com/
kıymetimi de bilin. sizin için bu takipleri yapıyorum:)
http://pepperfurnivalistanbuldanbildirdi.blogspot.com/
kıymetimi de bilin. sizin için bu takipleri yapıyorum:)
belki bir sayfa da benim için...
beni bir kalabalığa soruyorsun. tek başınalığın bir sert demir parçası gibi, fırlatılacak kadar büyük değil, morluklarını geçirecek kadarsa soğukluğu kalmamış, ne bir hurdacıya satabilirsin artık onu ne de bir köşesine koyabilirsin evinin, hiç giymeden sakladığın gömlekler gibi asılı kalacak işte dolabının bir ücrasında.
beni bir yokluğa soruyorsun. bugün sahip olduğum ne kadar olumsuz ön ekim varsa ellerinden tutup bir çocuk parkını yağmalatıyorsun, bir abi, bir yaşı geçkin abla oluyorsun arsızlıklarına.
bir şeyler karalıyoruz ömürlerimizin en kalabalık yerlerine, mor çiçekleri konuşuyoruz. çocukları, atari oyunlarını, yazdıklarını ve durmadan yazacağını söylediğin hikayelerini konuşuyoruz.
bu akşam yağmur yağmasın, bu akşamı biz yağalım. masalara ve odaları yağalım bu akşamı. ne hikayeleri konuşalım ne de geçmişi, defter sayfaları gibi yırtıp atalım kendimizi, tek damla kanımız akmasın.
tombul ayaklarıyla bir kadın ağır ağır yukarılıyor yokuşu, gelişini kolaylamış, çocuklarını büyütmüş, büyük oğlana öğretmen bir kız arıyor, hemşire de olurmuş, vesikalık fotoğrafı cüzdanında değil cebinde taşıyor ki hemen çıkarabilsin kadın günlerinde.
mahalle sonbahara hazırlanıyor, sonbaharda da yapsak ya temizliği, yoksa soğuk mevsim diye mi mesafeli duruyoruz sonbahar-kış işlerine? bunu da konuşalım bu gece olmaz mı?
bir tarafından tut bu hikayeyi, belki bir sayfa da benim için yazarsın.
msd
ağustos2010ankara
beni bir yokluğa soruyorsun. bugün sahip olduğum ne kadar olumsuz ön ekim varsa ellerinden tutup bir çocuk parkını yağmalatıyorsun, bir abi, bir yaşı geçkin abla oluyorsun arsızlıklarına.
bir şeyler karalıyoruz ömürlerimizin en kalabalık yerlerine, mor çiçekleri konuşuyoruz. çocukları, atari oyunlarını, yazdıklarını ve durmadan yazacağını söylediğin hikayelerini konuşuyoruz.
bu akşam yağmur yağmasın, bu akşamı biz yağalım. masalara ve odaları yağalım bu akşamı. ne hikayeleri konuşalım ne de geçmişi, defter sayfaları gibi yırtıp atalım kendimizi, tek damla kanımız akmasın.
tombul ayaklarıyla bir kadın ağır ağır yukarılıyor yokuşu, gelişini kolaylamış, çocuklarını büyütmüş, büyük oğlana öğretmen bir kız arıyor, hemşire de olurmuş, vesikalık fotoğrafı cüzdanında değil cebinde taşıyor ki hemen çıkarabilsin kadın günlerinde.
mahalle sonbahara hazırlanıyor, sonbaharda da yapsak ya temizliği, yoksa soğuk mevsim diye mi mesafeli duruyoruz sonbahar-kış işlerine? bunu da konuşalım bu gece olmaz mı?
bir tarafından tut bu hikayeyi, belki bir sayfa da benim için yazarsın.
msd
ağustos2010ankara
25 Ağustos 2010 Çarşamba
'ağam gelmiş harmandan, bey kızına er ister'
Yazı-nın yarışması olmaz, olmamalı!
kim neyi yarıştırıyor?
kim kim oluyor da bir şeyin iyisine-kötüsüne karar veriyor, benim cümlemi 'olmuş, olmamış, ha gayret olacak, bundan olmaz' lamak neden birilerine iş oluyor?
kim karar veriyor?
iyi niyetten şüphem yok ama fikrimi de söyleyeyim dedim.
arkadaşlarım ilgilenmişler, sağolsunlar.
bu adrese bir bakın, belki yarışa sokulacak satırlarınız vardır, hiç yoktan satır olur.
http://www.kitapkolik.net/kitapkolik-net-kitap-odullu-yarisma
bana sorarsanız yazın derim, sadece yazalım.
yayınlatacak yayıncı bulamazsak deftere yazar eşe dosta veririz.
evimde çok kitap var, onları okuyorum, iyi mi kötü mü ordan anlıyorum.
selamlar.
kim neyi yarıştırıyor?
kim kim oluyor da bir şeyin iyisine-kötüsüne karar veriyor, benim cümlemi 'olmuş, olmamış, ha gayret olacak, bundan olmaz' lamak neden birilerine iş oluyor?
kim karar veriyor?
iyi niyetten şüphem yok ama fikrimi de söyleyeyim dedim.
arkadaşlarım ilgilenmişler, sağolsunlar.
bu adrese bir bakın, belki yarışa sokulacak satırlarınız vardır, hiç yoktan satır olur.
http://www.kitapkolik.net/kitapkolik-net-kitap-odullu-yarisma
bana sorarsanız yazın derim, sadece yazalım.
yayınlatacak yayıncı bulamazsak deftere yazar eşe dosta veririz.
evimde çok kitap var, onları okuyorum, iyi mi kötü mü ordan anlıyorum.
selamlar.
23 Ağustos 2010 Pazartesi
Turgut Uyar a...
Sana bir hikaye anlatayım ama önce avuçlarını göster bana…
Issız bir kalabalıktır hatıralarım, sırf sen nasiplenemeyesin diye sağdan soldan çaldıklarımla duvar çatlaklarıma yamanmış günlükler ve sabah kahveleri, bin yıldır aynı sandalyede oturan şehir kaçkınları, okula geç kalmış bir çocuk korkaklığıdır işte, sınıfa girse bir türlü girmese başka türlü.
Önce avuçların…
Onları bir teminat, bir peşin ödemek gibi aç önümde, bileyim ki avuçların boş.
Çizgilerinden bir yaşamak, renginden bir geçmiş çıkarayım…
Ama önce avuçların…
msd/ağustos2010
giresun
Issız bir kalabalıktır hatıralarım, sırf sen nasiplenemeyesin diye sağdan soldan çaldıklarımla duvar çatlaklarıma yamanmış günlükler ve sabah kahveleri, bin yıldır aynı sandalyede oturan şehir kaçkınları, okula geç kalmış bir çocuk korkaklığıdır işte, sınıfa girse bir türlü girmese başka türlü.
Önce avuçların…
Onları bir teminat, bir peşin ödemek gibi aç önümde, bileyim ki avuçların boş.
Çizgilerinden bir yaşamak, renginden bir geçmiş çıkarayım…
Ama önce avuçların…
msd/ağustos2010
giresun
22 Ağustos 2010 Pazar
20 Ağustos 2010 Cuma
martı bayramları
bu şehir
en çok arka sokaklarıyla vardır
çünkü ya deniz
ya dağdır
bu şehirde yaşamak
bir uçsuz bucaksızlığı
anlamaktır
geçerken
martılarını ve bayramlarını
bir çocukluk
kimsenin bilmediği renklerimi
sürerim denize
çünkü bu deniz en çok
kimsenin bilmedikleriyle ortadadır
ortalık yerinde bir çarşı
çarşıyı doldurmuş
kalabalık
bir yaz
bir hikayeyi anlatıyor kaldırım taşları sanki
ben öyle durmuş
denizi seyrediyorum
bir şey bekler gibi
gemilerin geçişine mutlanıyorum
gelmiyorum
hiç bir geleni karşılamıyorum
ne gidiyorum bu şehirden
ne de yerlisi oluyorum
bu şehri
ben
en
çok
sonbaharda
seviyorum…
msd
ağustos2010
giresun
en çok arka sokaklarıyla vardır
çünkü ya deniz
ya dağdır
bu şehirde yaşamak
bir uçsuz bucaksızlığı
anlamaktır
geçerken
martılarını ve bayramlarını
bir çocukluk
kimsenin bilmediği renklerimi
sürerim denize
çünkü bu deniz en çok
kimsenin bilmedikleriyle ortadadır
ortalık yerinde bir çarşı
çarşıyı doldurmuş
kalabalık
bir yaz
bir hikayeyi anlatıyor kaldırım taşları sanki
ben öyle durmuş
denizi seyrediyorum
bir şey bekler gibi
gemilerin geçişine mutlanıyorum
gelmiyorum
hiç bir geleni karşılamıyorum
ne gidiyorum bu şehirden
ne de yerlisi oluyorum
bu şehri
ben
en
çok
sonbaharda
seviyorum…
msd
ağustos2010
giresun
18 Ağustos 2010 Çarşamba
menekşe gözler
Sana eşlik etmeyi çok isterdim ama uyuyakaldım. Ne tuhaf, bütün ilk gençliğim sabaha karşı siyah beyaz filmleri beklemekle geçti.
Fatma Girik değilsin, gözlerin kahverengi… Türkan Şoray değilsin ki üzülme kimse değil!
Senin neyine aşık oldum ben?
( Ah Fatma ne yaptın sen yine?
Her şeyi berbat ettin. Bu adam ne kadar içse yeridir şimdi.
sabahın bu saatinde, herkesin gözü önünde böyle terk edilir mi insan? ne dedi sana film başlarken; ben senin bildiğin erkeklere benzemem demedi mi? Sigarasını iç cebinden çıkarıp ayıpmış gibi yakmadı mı? ne diye iki saattir orasından burasından çekiştirip duruyorsun adamı? ne diye çok içiyor, eve geç geliyor diye dır dır ediyorsun? derdini soruyor musun? ne olacaktı? ne sanıyordun yani?
Sadri içli çocuktur, rakıyı sever… pavyona gider gözünü çevirip Allah kuluna ilişmez,
mahallenin yanık sesli delikanlısıdır. Bir aşk yaşamış evvelden, bütün mahalle el birliğiyle susar… kolay mı sanıyorsun bu işleri sen Fatma! Bir günde düzelir mi o göz altı torbaları? kotası mı var sanıyorsun aşk acısının?
Bence sen geç olmadan eve dön Fatma, ilk gün yaptığın gibi üstünkörü bir temizlik, bir kap piyaz yap, ne biliyim bir ufak rakı al bakkaldan, beyaz peynir kes, masanın üstüne kasımpatı koymayı unutma sakın e mi! Eşektir Sadri, sen olmasan bilemeyecekti evi çiçek bahçesine çevirmeyi, sen uyma ona Fatma ne varsa hayallerinde tuğla gibi ör Sadrimin üstüne çabucak, gariban nasıl olsa ses etmiyor. Ne kadar ihtiyacın varsa o kadar sevdir kendini Fatma, korkma bütün mahalle el birliğiyle susar sen gidince.
boşuna uğraşma Fatma, Sadri’ den rol çalıyorsun işte! Senin masan daha kalabalık diye acın daha mı büyük sanıyorsun? Ya Sadri tek başına içmeyi seviyorsa? Ya artık geceleri anlatmak istemiyorsa? Bunları düşündün mü hiç Fatma?
Sadri bu gece gelemeyecek, belli oldu… ben de yatayım artık… sen de gelmezsin ama n’olur n’olmaz diye anahtarlar eski yerinde Fatma…)
msd
Fatma Girik değilsin, gözlerin kahverengi… Türkan Şoray değilsin ki üzülme kimse değil!
Senin neyine aşık oldum ben?
( Ah Fatma ne yaptın sen yine?
Her şeyi berbat ettin. Bu adam ne kadar içse yeridir şimdi.
sabahın bu saatinde, herkesin gözü önünde böyle terk edilir mi insan? ne dedi sana film başlarken; ben senin bildiğin erkeklere benzemem demedi mi? Sigarasını iç cebinden çıkarıp ayıpmış gibi yakmadı mı? ne diye iki saattir orasından burasından çekiştirip duruyorsun adamı? ne diye çok içiyor, eve geç geliyor diye dır dır ediyorsun? derdini soruyor musun? ne olacaktı? ne sanıyordun yani?
Sadri içli çocuktur, rakıyı sever… pavyona gider gözünü çevirip Allah kuluna ilişmez,
mahallenin yanık sesli delikanlısıdır. Bir aşk yaşamış evvelden, bütün mahalle el birliğiyle susar… kolay mı sanıyorsun bu işleri sen Fatma! Bir günde düzelir mi o göz altı torbaları? kotası mı var sanıyorsun aşk acısının?
Bence sen geç olmadan eve dön Fatma, ilk gün yaptığın gibi üstünkörü bir temizlik, bir kap piyaz yap, ne biliyim bir ufak rakı al bakkaldan, beyaz peynir kes, masanın üstüne kasımpatı koymayı unutma sakın e mi! Eşektir Sadri, sen olmasan bilemeyecekti evi çiçek bahçesine çevirmeyi, sen uyma ona Fatma ne varsa hayallerinde tuğla gibi ör Sadrimin üstüne çabucak, gariban nasıl olsa ses etmiyor. Ne kadar ihtiyacın varsa o kadar sevdir kendini Fatma, korkma bütün mahalle el birliğiyle susar sen gidince.
boşuna uğraşma Fatma, Sadri’ den rol çalıyorsun işte! Senin masan daha kalabalık diye acın daha mı büyük sanıyorsun? Ya Sadri tek başına içmeyi seviyorsa? Ya artık geceleri anlatmak istemiyorsa? Bunları düşündün mü hiç Fatma?
Sadri bu gece gelemeyecek, belli oldu… ben de yatayım artık… sen de gelmezsin ama n’olur n’olmaz diye anahtarlar eski yerinde Fatma…)
msd
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)