bütün yol, edip ve ben... kimseyle konuşmadan öyle arada derede bakışarak karla kış aralığında eve vardık. denizi, lodosu ve soğuğu kapımızın ardında bırakıp, yarısından fazlası habersizce alınıp terk edilmiş yuvamızda zarife yle uyuyakaldık.

bir ev kaç valizle toplanabilir dedim edip e, anlamsız birşeyler söyledi, konuşmaktan çok hırıldamak gibiydi dişlerinin arasından çıkanlar, yemek yemedik, içki içmedik, geç uyanmadık, ağlamadık, boş elbise dolaplarına dalıp gitmedik, yalnız bu gece kar, o hazırlıksız yakaladı edip i pencere kenarında...




msd/ankara
kader sokak